Η κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας αδιέξοδο στην οικονομία λόγω της πολιτικής της, θέλησε να αλλάξει την συζήτηση από τα κρίσιμα προβλήματα, με τον εκλογικό νόμο, η αλλαγή του οποίου βέβαια είναι απαραίτητη. Ζητήσαμε από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει άμεσα αλλαγές στο εκλογικό σύστημα. Για 17 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έπραξε. Σήμερα, αφού συνειδητοποίησε ότι τα εκλογικά ποσοστά του καταβαραθρώνονται οριστικά και δεν υπάρχουν περιθώρια νέας εκλογικής νίκης, φέρνει στο προσκήνιο την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Είναι φανερό ότι ο κ. Τσίπρας κινείται και αποφασίζει αποκλειστικά στην βάση μόνο των εκάστοτε μικροκομματικών του σκοπιμοτήτων.

...Ο Μαρινόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει την διαχρονική σαπίλα της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς βεβαίως, να φταίει μόνο η ίδια η εταιρεία για την έκβαση της πορείας της. Πρόκειται για ένα μείγμα κρατισμού, αδιαφάνειας, πελατειασμού, ατιμωρησίας και κυρίως μεταπρατικής φιλοσοφίας.

H συχνά χρησιμοποιούμενη έκφραση «ενδιαφέροντες καιροί» προέρχεται από την παλιά κινέζικη κατάρα «να ζήσει σε ενδιαφέροντες καιρούς» ο μισητός αποδέκτης της. Δηλαδή να ζήσει σε εποχές όπου έχει διακοπεί η ήρεμη και σχετικά πληκτική καθημερινότητα και υπάρχουν πόλεμοι, βιαιότητες, καταστροφές, μετακινήσεις, διωγμοί και ξεριζωμοί.

Σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ η ανάγκη συγκρότησης ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού φορέα. Δύο είναι τα κρίσιμα σημεία για να πετύχει το εγχείρημα. Ενότητα και ανανέωση. Ενότητα σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρξουν άγονες συγκρούσεις και αποκλεισμοί. Η ανανέωση είναι απαραίτητη σε πολιτικές πρακτικές, ιδέες και πρόσωπα. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται ένας σύγχρονος ενιαίος προοδευτικός φορέας που θα ενώσει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του μεταρρυθμιστικού κέντρου και της ανανεωτικής αριστεράς και θα έχει υπόσταση εντός και εκτός Βουλής.

...Δεν αρκεί η εφαρμογή του Μνημονίου για να δημιουργηθούν οικονομική μεγέθυνση και νέες θέσεις εργασίας – άνευ των οποίων, ουδέν. Γιατί, ως γνωστόν, τα Μνημόνια έχουν σαφείς στόχους: (α) Να περιορίσουν τους κινδύνους της Ελλάδας για τον υπόλοιπο κόσμο και δη την Ευρωζώνη, όπερ υπηρετείται με τη σμίκρυνση της οικονομίας μας και (β) να διασφαλίσουν ότι θα πληρώσουμε τα χρέη μας ώστε να ξαναβγούμε στις αγορές. Με αυτή την έννοια, τα Μνημόνια διασφαλίζουν τους δανειστές, όχι την ανάπτυξη της χώρας. Αυτή επαφίεται στους Ελληνες. Προϋποθέτει ένα εθνικό σχέδιο, αξιοκρατία, σταθερούς κανόνες, ασφάλεια δικαίου.

Αν η εποχή του αντιμνημονίου τελείωσε τον Ιούλιο, με το Ασφαλιστικό θα τελειώσει και η εποχή των «παράλληλων» και των «ισοδύναμων». Τώρα χρειάζεται συναίνεση για τον σχηματισμό, όσο το δυνατόν πιο άμεσα, οικουμενικής κυβέρνησης, στη βάση προαπαιτούμενων, που δεν αποκλείουν και τη συζήτηση για το ποιος θα είναι ο Πρωθυπουργός. Ο σχηματισμός τέτοιας κυβέρνησης φυσικά και δεν μπορεί να γίνει με τη ΝΔ απούσα - παρά το φιάσκο των εσωκομματικών της εκλογών.

Οι πολιτικές δυνάμεις των άλλων κρατών που βρέθηκαν σε Μνημόνιο επέδειξαν συνείδηση της ευθύνης και υπευθυνότητα έναντι της χώρας και των πολιτών. Υπευθυνότητα που φαίνεται να δείχνει και η πορτογαλική Αριστερά. Στην Ελλάδα αυτή η υπευθυνότητα αναζητείται αριστερά και δεξιά, αναζητείται οικουμενικά.

...Η πατρίδα μας, έπειτα από τέσσερα πολύ σκληρά χρόνια, ενώ ήταν ένα βήμα από το να βγει από τα Μνημόνια βρέθηκε μισό βήμα από το να βγει από το ευρώ και την ΕΕ. Το αποφύγαμε χάριν της υπεύθυνης στάσης της φιλευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, με πολύ μεγάλη συμβολή του ΠΑΣΟΚ.
Ας μην ξεχνάμε ότι, την ίδια ώρα που ψηφίζαμε αυτή τη συμφωνία παραμονής της χώρας στο ευρώ, ξεκαθαρίσαμε έγκαιρα και απόλυτα τη στάση μας. Προτείναμε ταυτόχρονα έναν συγκεκριμένο οδικό χάρτη βημάτων και ενεργειών. Την αποφυγή πάση θυσία των εκλογών μέχρι η χώρα να πατήσει σε ασφαλές έδαφος, τη διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας, την αξιοποίηση του μεγάλου κεκτημένου της πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης που είχε διαμορφωθεί. Ωστε με τη συγκρότηση εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης να συζητήσουμε με τους εταίρους τη βελτίωση των εξαιρετικά άδικων, σκληρών και αντιπαραγωγικών όρων του Μνημονίου

Η Σύσκεψη των Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπήρξε, αναμφίβολα, μια τραυματική θεσμική εμπειρία, που ήρθε να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την ήδη προβληματική λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος.

Ως εκ τούτου, ένας άτυπος θεσμός, που προέκυψε στην συνταγματική μας πραγματικότητα σαν έσχατη λύση, προκειμένου να μπορεί να επιτευχθεί συνεννόηση των κομμάτων για μείζονα πολιτικά ζητήματα εθνικής σημασίας, κινδυνεύει να περιπέσει σε ανυποληψία, όχι γιατί η διαμεσολάβηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως ρυθμιστή του πολιτεύματος, δεν είναι αναγκαία αλλά διότι τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να αρθούν, ούτε καν σε τόσο κρίσιμες για τη χώρα στιγμές, στο ύψος των περιστάσεων.

Το τελευταίο διάστημα έχει ασκηθεί από πολλές πλευρές σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, για επανάληψη αρνητικών πρακτικών του παρελθόντος, που συνοψίζονται στην μετεκλογική λαφυραγώγηση των δημόσιων αξιωμάτων από «αποτυχόντες πολιτευτές» και στελέχη «του κομματικού σωλήνα», χωρίς υψηλό μορφωτικό επίπεδο και αποδειγμένα τεχνοκρατικά προσόντα.

Η κριτική αυτή όμως, παρότι έχει βάση, εκκινεί από λάθος αφετηρία, εκλαμβάνοντας, αξιωματικά το μεν συνταγματικό κράτος, στο σύνολό του, σαν ουδέτερο διοικητικό μηχανισμό αποκομμένο από τις πολιτικές εξελίξεις τα δε δημόσια αξιώματα απλώς σαν υψηλόβαθμες διοικητικές θέσεις,

Οι καταγγελίες του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης δεν έχουν προηγούμενο στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Δεν έχω ακούσει δε κάτι παρόμοιο και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου.

Καθηγητής της Εγκληματολογίας ο Γιάννης Πανούσης -όχι όποιος κι όποιος πολιτικάντης- αποκαλύπτει απειλές εναντίον του και κατηγορεί βουλευτές και ανώτατο κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για εκλεκτικές συγγένειες με την τρομοκρατία!

...Το πρόβλημα της χώρας μας είναι θεσμικό, αλλά κυρίως είναι πολιτικό. Και η αντιμετώπιση του ζητήματος πρέπει να γίνεται και στα δύο αυτά επίπεδα. Και στο επίπεδο της πολιτικής και στο επίπεδο των θεσμών.
Ακούμε όλοι μας έναν ορυμαγδό αφορισμών εναντίον των Βουλευτών. Ας θέσουμε, όμως, το ερώτημα και να το θέσουμε εδώ για να το πληροφορηθούν και οι συμπολίτες μας: Τι είναι ο Βουλευτής; Ποιες αρμοδιότητες έχει ο Βουλευτής; Ποιες αρμοδιότητες έχει αυτή η Βουλή, όταν οι Βουλευτές που τη συγκροτούν έχουν μόνο παρακολουθηματική σχέση προς την εκάστοτε Κυβέρνηση;
Ο Βουλευτής είναι παρατηρητής. Ο Βουλευτής δεν μετέχει ουσιαστικά στο παραγόμενο πολιτικό αποτέλεσμα. Και αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει σχέση με το συγκεντρωτισμό του πολιτικού συστήματος.

Ονομάζω Διαφθορά με Δ κεφαλαίο τις σημαντικές, σύμφωνα με τα μέτρα της εποχής μας, περιπτώσεις |δεκασμού| (δωροδοκία/δωροληψία δικαστών ή μαρτύρων, αλλά και στελεχών της κυβέρνησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα).

Όσο κι αν είναι αδύνατο να διαχωρισθούν με αναμφισβήτητη σαφήνεια όλες οι περιπτώσεις Διαφθοράς από το σώμα της εν γένει διαφθοράς, αυτός ο διαχωρισμός έχει μεγάλη σημασία σε πείσμα κάθε εγγενούς ατέλειας.