Όσο στην Ελλάδα διαχειριζόμασταν τα συναισθήματα που πυροδότησε η αιματοχυσία στους δρόμους του Παρισιού, βάζοντας γαλλικές σημαίες στις φωτογραφίες μας στο facebook και χρησιμοποιώντας με προσήλωση το #JesuisParis, στην μακελεμένη πόλη, έγραφαν #PorteOuverte.

Δείτε το διάγγελμα Ομπάμα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους. Δείτε μετά το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους «τζούνιορ» για το Αφγανιστάν, λίγες ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τέλος, εάν αντέξατε, δείτε και το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου για το Ιράκ και την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» το 1991.

Με μια δόση ελαφρότητας μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση, να επιχειρήσει κανείς να ανιχνεύσει τις σκέψεις και προθέσεις των «ισχυρών» αυτού του κόσμου για το ζήτημα της ασφάλειας. Η απάντηση θεωρείται δεδομένη. Και πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Θέατρα, γήπεδα, εστιατόρια, δρόμοι, στέκια, χώροι ψυχαγωγίας: το «ιερό μίσος» αυτή τη φορά επέλεξε να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, επιλέγοντας ως στόχο την ίδια την καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών. Το μακελειό στο Παρίσι δεν ήταν η πρώτη πράξη ενός ακήρυχτου πολέμου αλλά η τελευταία αιματηρή πρόκληση σε μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών, που προκαλούν πλέον τις οικουμενικές αξίες της ανθρωπότητας. «Αλλαχού Ακμπάρ» (Ο Θεός είναι μεγάλος) φώναζαν οι εκτελεστές και «μάρτυρες» για να δικαιολογήσουν το άδικα ξοδεμένο αίμα. Κι όμως. Κανένας Θεός δεν θέλησε αυτή τη σφαγή.

Η Ιστορία δείχνει πως τα ανθρώπινα κύματα είναι εξίσου ισχυρά με το τσουνάμι. Γκρεμίζουν τείχη, ρίχνουν κυβερνήσεις. Το νέο προσφυγικό ζήτημα των 3 ηπείρων, με ροές από την Αφρική και την Ασία προς την Ευρώπη, είναι αποτέλεσμα των νέων μορφών πολέμων από μη κρατικούς στρατούς, με αιτίες στις ανισότητες, στα συμφέροντα και στις θρησκείες. Η αντιμετώπιση του προβλήματος επιτόπου απαιτεί συνδυασμό στρατιωτικού τύπου παρεμβάσεων και μεγάλης κλίμακας αναπτυξιακών μέτρων.

Δείτε το διάγγελμα Ομπάμα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους. Δείτε μετά το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους «τζούνιορ» για το Αφγανιστάν, λίγες ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τέλος, εάν αντέξατε, δείτε και το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου για το Ιράκ και την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» το 1991.

Με μια δόση ελαφρότητας μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση, να επιχειρήσει κανείς να ανιχνεύσει τις σκέψεις και προθέσεις των «ισχυρών» αυτού του κόσμου για το ζήτημα της ασφάλειας. Η απάντηση θεωρείται δεδομένη. Και πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στο εβραϊκό μουσείο των Βρυξελλών τον περασμένο Μάιο, στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo στο Παρίσι τον περασμένο μήνα, σε εκδήλωση για την ελευθερία της έκφρασης με τον σκιτσογράφο της Jylands Posten στην Κοπεγχάγη την περασμένη εβδομάδα.

Γιατί ο μαυροφορεμένος δήμιος του Ισλαμικού Κράτους, αυτός που πρωταγωνίστησε στη φριχτή τελετουργία του αποκεφαλισμού των Αμερικανών δημοσιογράφων Τζέιμς Φόλεϋ και Κέβιν Σότλοφ, και του Βρετανού οδηγού Άλαν Χένινγκ, ήταν αυτός που ήταν; Πιστεύει κανείς ότι αν μιλούσε αραβικά, οι παραλήπτες δεν θα έπαιρναν το μήνυμά του; Απλώς, τα αγγλόφωνα τηλεοπτικά δίκτυα θα έπρεπε να μεταδώσουν τα βίντεο υποτιτλισμένα. Γιατί λοιπόν επελέγη ένας επαρκέστατα αγγλομαθής, με χαρακτηριστική μάλιστα βρετανική προφορά;

Μερικοί ακροδεξιοί έχουν μια τρομακτική συνέπεια. Απάνθρωπη, ξετσίπωτη, προσβλητική για το ανθρώπινο είδος, αλλά την έχουν. Τέτοιος είναι ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, ιδρυτής του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» της Γαλλίας, πατέρας της σημερινής προέδρου του αλλά και «πνευματικός πατέρας» και κουμπάρος του Μάκη Βορίδη.

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, στην πρώτη σκηνή της ταινίας του “Ιστορίες του Καντέρμπουρυ”, καθώς διασχίζει τα τείχη της πόλης, στρέφει προς το κοινό και λέει “Με το χιούμορ μπορείς να πεις πολλές αλήθειες”. Το χιούμορ και η σάτιρα απελευθερώνουν, είναι επαναστατικά, όπως άλλωστε και ο έρωτας που δεν γνωρίζει καλούπια και γι’ αυτό χιούμορ και έρωτας έχουν κυνηγηθεί λυσσαλέα στο διάβα των αιώνων από συντηρητικές μερίδες κοινωνίας και πληθυσμούς.

Η “Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ”, του Αντρέ Μπρετόν, θεωρητικού των Γάλλων σουρεαλιστών, συλλογή κειμένων και ποιημάτων διαφόρων συγγραφέων, είχε απαγορευτεί στη Γαλλία από το φασιστικό καθεστώς του στρατηγού Πεταίν στον Β παγκόσμιο πόλεμο.

Είδα την ταινία του Κορνέλ Μοντρούτσο «Λευκός Θεός» λίγες μόνο ώρες πριν τη δολοφονική επίθεση κατά των σκιτσογράφων, των δημοσιογράφων και των εργαζόμενων στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo.

Μια πρώτη ανάγνωση, όχι απαραιτήτως λανθασμένη, της ταινίας θα έλεγε ότι αυτή εμπεριέχει αρκετά στοιχεία απλοϊκότητας. Αν όμως δεχτούμε τον ορισμό του Βίνκελμαν για την ανάπτυξη της τέχνης ως μορφή εκδήλωσης της ελευθερίας, τότε αυτό το έργο αποτελεί ένα βήμα προς την ελευθερία, την ανεκτικότητα στο διαφορετικό και την αγάπη. Ότι ακριβώς μισούν οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές που επιτέθηκαν στο σατιρικό περιοδικό.

«Γεννήθηκα στις 17 Νοέμβρη 1973. Εκεί στα δεκαπέντε μου, τον Νοέμβρη του 1973, γεννήθηκα πολιτικά. Μέσα στη φωτιά που άναβε γύρω από την εστία του Πολυτεχνείου, εκείνες τις τρεις ατέλειωτες μέρες και νύχτες. Εκείνη η εξεγερτική φλόγα ήταν για μένα πυρογραφία ψυχής που σημάδεψε ανεξίτηλα το δεκαπεντάχρονο παιδί, που ήταν κιόλας έτοιμο να τη δεχτεί, πολιτικό έμβρυο στη λαϊκή μήτρα, στα πρώτα απελευθερωτικά σκιρτήματα».

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που παράγει ακόμη τρομοκρατία. Και τι τρομοκρατία! Πλουμιστή, φαντεζί, αλλά και με έναν αέρα οικειότητας, κάπως σαν την εκδηλωτική και ατακτούλα ζωντοχήρα της διπλανής πόρτας. Εν ενί λόγω γνήσια ελληνική - άλλη μια απόδειξη για τη μοναδικότητα και το ανεπανάληπτο της εθνικής φυσιογνωμίας μας.