Και να θέλεις να ξεφύγεις, δεν μπορείς. Ο τίτλος παραπέμπει στη δήλωση του κ. Παπούλια και, βεβαίως, στο βιβλίο του Λουντέμη. Όχι πως μπορεί κανείς να συγκρίνει δύο διαφορετικές πολιτικές και πολεμικές καταστάσεις, αλλά -πώς να το διατυπώσει κανείς; ένα είδος πολέμου έχουμε και σήμερα. Μόνο που δεν κηρύχτηκε ποτέ επισήμως, μόνο που ακόμα δεν τον έχουμε συνειδητοποιήσει.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ εκφράζει την αντίθεσή της στην απόφαση του Προέδρου του ΣΥΝ να αρνηθεί την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να μετάσχει στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών τη Δευτέρα.

Η άρνηση αυτή δίνει την εικόνα μιας αριστεράς που φυγομαχεί, δεν έχει εμπιστοσύνη στις θέσεις της, στην αντοχή τους στο διάλογο, ειδικά στην κρίσιμη στιγμή που περνά η χώρα με την επιβολή των μονόπλευρων οικονομικών μέτρων. Την ώρα που οι αγώνες των εργαζομένων και οι κινητοποιήσεις τους βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Ιδιαίτερα, μετά τη δολοφονία των τριών εργαζομένων, η άρνηση συμμετοχής στη σύσκεψη δίνει επιχειρήματα σε όσους επιδιώκουν να καλλιεργηθεί η εικόνα μιας αριστεράς που υποτιμά την έκρηξη της βίας και την αφήνει εκτεθειμένη στις συκοφαντικές επιθέσεις των αντιπάλων της.

Η πρωτοφανής κοινοβουλευτική μεθόδευση αλλαγής ψηφισμένου νομοσχεδίου, δεν δικαιολογεί την απόφαση αποχής.
Στη κορυφαία σύσκεψη η ηγεσία του ΣΥΝ θα είχε τη δυνατότητα να θέση όλα τα ζητήματα που αφορούν τις εξαιρετικά κρίσιμες εξελίξεις για τον τόπο.
Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, η τυφλή βία, οι θεσμοί που πλήττονται, το όλο οικονομικό πρόβλημα και οι προτάσεις διεξόδου θα ήταν η δική μας ατζέντα. Θα μπορούσε επίσης να τεθεί και να καταδικαστεί η κοινοβουλευτική εκτροπή της Παρασκευής

Αναμφισβήτητα η τραγικότητα της στιγμής δεν αναιρεί με κανένα τρόπο το ίδιο το γεγονός ή τις παράπλευρες συνέπειές του. Ούτε φυσικά αναιρείται η όποια ένσταση υπάρχει για τους «ηθικούς αυτουργούς». Αυτό όμως που θα πρέπει να μας οδηγήσει σε έναν αναστοχασμό του τρόπου επίτευξης του επιθυμητού είναι το όριο. Όριο για το μέχρι που μπορεί κανείς να φτάσει για να πετύχει το δικό του, για να εφαρμόσει τις απόψεις του ή ακόμη για να πείσει συμπολίτες με διαφορετικούς αξιακούς κώδικες.

Μία μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας σημαδεύτηκε από το θάνατο τριών ανθρώπων και όλοι σοκαρισμένοι, στεναχωρημένοι ή απλά αμήχανοι προσπαθούμε να εντάξουμε και αυτό το γεγονός μέσα στο γενικότερο οικονομικοκοινωνικό πλαίσιο.

Είναι αλήθεια γεγονός μεμονωμένο; Φταίει η εργοδοσία με τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας σε ένα απαράδεκτο από πλευράς ασφαλείας κτίριο; Τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της κοινωνίας μας; Η πολιτική και οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης; Τί από όλα αυτά; Μήπως φταίει και κάτι άλλο; Και αν ναι τι να είναι αυτό;

Μετά το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας 3 τραπεζοϋπαλλήλων της MARFIN είχαμε ενέργειες εκ μέρους φορέων του κινήματος που δείχνουν να μη κατανοούν τι διακυβεύεται στη συγκυρία.
Αναφέρομαι στην καταγγελία μιας εργαζόμενης της MARFIN την οποία διακινεί και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενος να πιστεύει ότι τουλάχιστον έχει προτεραιότητα η ανάδειξη των θεμάτων που θίγει η καταγγελία (βασικές ελλείψεις στην πυρασφάλεια, εργοδοτική τρομοκρατία κ.λ.π). Επίσης αναφέρομαι στην ανακοίνωση της ΟΤΟΕ που αφού ζητά την παραδειγματική τιμωρία των φυσικών αυτουργών αναφέρει ότι «οι ηθικοί αυτουργοί, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στην ασκούμενη πολιτική, στην επιχειρησιακή στάση της αστυνομίας αλλά και στις Διοικήσεις των Τραπεζών».

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης σε δηλώσεις του τόνισε:

"για εμάς η ανθρώπινη ζωή είναι αναπαλλοτρίωτη αξία. Οι χιλιάδες των εργαζομένων που κατέβηκαν στους δρόμους κατέβηκαν για να αποκρούσουν τα απαράδεκτα μέτρα που τεμαχίζουν την κοινωνία. Κατέβηκαν στους δρόμους να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια της ζωής τους και τα κοινωνικά τους δικαιώματα. Αυτοί που βιαιοπράγησαν αντιστρατεύονται το δημοκρατικό κίνημα των πολιτών που διεκδικεί και ουσιαστικά ενισχύουν τη συντήρηση και την αντίδραση, προκαλώντας και εγείροντας συντηρητικά ανακλαστικά".

Ας αλλάξουμε θέμα, να μην κουράζουμε και στενοχωρούμε τέτοιες μέρες τους φίλους μας στον Συνασπισμό. Άλλωστε το φέρνει η επικαιρότητα. Τι φέρνει; Την αποφασιστική παρέμβαση της κυβέρνησης να πατάξει τη βία στον αθλητισμό, καθώς αυτή παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, εκθέτοντας τα όργανα της Τάξης, αποκαλύπτοντας την ανικανότητά τους.

1. Τα κυβερνητικά μέτρα συνιστούν πρωτοφανή αδικία σε βάρος μισθωτών, συνταξιούχων και μεσαίων στρωμάτων, την μεγαλύτερη από την μεταπολίτευση.

2. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, αν και κατώτερη των περιστάσεων, πήρε απόφαση για την 3ωρη στάση εργασίας και τελικά συμμετείχε στην κινητοποίηση.

3. Οι όποιες διαφωνίες με τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν την βίαιη επίθεση σε βάρος της ατομικής του ακεραιότητας.
Οι πράξεις αυτές, όπως και η ηγεσία του ΣΥΝ καταδίκασε, δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία, τη δική μας αριστερά και ευθέως εξυπηρετούν την κυβερνητική προπαγάνδα.
Αντιστρατεύονται τη δυνατότητα ευρείας συσπείρωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την ανάγκη να καλύψει και να εκφράσει ένα ευρύτατο φάσμα αντίστασης στα κυβερνητικά μέτρα.

4. Καταδικάζουμε, απερίφραστα, την βίαιη αστυνομική επίθεση εις βάρος των διαδηλωτών την οποία υπέστη και ο σ. Μανώλης Γλέζος.

Ως που φτάνει το δίκιο του αγώνα; Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του αγρότη, του φοιτητή, του αδικημένου; Η «ηθική» της απεργίας υπόκειται σε φραγμούς ή καλύτερα, υπάρχουν όρια στις μορφές πάλης;

Τα ερωτήματα αυτά, συνήθως, δεν πολυτίθενται όταν βρίσκεται σε εξέλιξη κάποια κινητοποίηση που χρησιμοποιεί μέσα που ενδέχεται να προκαλέσουν αντιδράσεις, για να μην κάνουν ...κακό στον αγώνα. Βέβαια, εφόσον «ανοίγει» η συζήτηση όταν δεν υπάρχει στην επικαιρότητα κάποια κινητοποίηση, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθούν ως ερωτήματα εκτός χρόνου. Ίσως...

Το ποινικό δίκαιο που ισχύει στη χώρα μας θωρακίζει πλήρως το κράτος έναντι του "εσωτερικού εχθρού", καθώς τέθηκε σε ισχύ το ’51 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του μετεμφυλιακού κράτους, επισήμανε ο Χριστόφορος Αργυρόπουλος, πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων, μιλώντας στην ημερίδα - διαβούλευση που οργάνωσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για τη βία και την εγκληματικότητα.

Η πρόσφατη οικονομική και πολιτική κρίση έχει οδηγήσει σε μια θεαματική έκρηξη της βίας. Το επιβεβαιώνουν καθημερινά οι ειδήσεις του «αστυνομικού δελτίου»: ληστείες, επιθέσεις, δολοφονίες, τρομοκρατικές ενέργειες, δι-ομαδικές συγκρούσεις στα αστικά κέντρα, πράξεις απελπισίας χρεοκοπημένων πολιτών, ασκήσεις «συμβολικής βίας», «αντάρτικα πόλης» ενάντια στο κράτος και τους θεσμούς.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει ειδική ευέλικτη μονάδα, που με μηχανάκια θα σπεύδει αμέσως όπου συμβαίνουν βανδαλισμοί και εγκλήματα στο κέντρο της πόλης. Φευ, η μονάδα δεν έχει αναλάβει ακόμα δράση. Γιατί διαπίστωσαν ότι τα μηχανάκια δεν χωράνε επάνω δύο οπλισμένους αστυνομικούς με τις ασπίδες και τα όπλα τους.