Η ομιλία του Προέδρου Μπάιντεν για τις πρώτες 100 μέρες της
προεδρίας του επιβεβαίωσε αυτό που δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο στην προεκλογική του εκστρατεία και έγινε σαφές από τα πρώτα μέτρα στήριξης της οικονομίας της υπουργού Τζάνετ Γιέλεν. Οι ΗΠΑ πέρα από τομές στην κλιματική αλλαγή και στην αντιμετώπιση της πανδημίας έχουν ξεκινήσει τεράστιας κλίμακας επεκτατική παρέμβαση που σκοπό έχει όχι απλά την επαναφορά της πραγματικής οικονομίας στα προ Covid επίπεδα αλλά τη μετατόπιση της σε ένα νέο επίπεδο σε συνάφεια με τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις αμερικανικές κοινωνικές προτεραιότητες .

Είναι ευρέως αποδεκτό ότι οι εκλογές κρίνονται στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο». Τι είναι όμως ο μεσαίος χώρος; Είναι προφανώς το κρίσιμο σημείο ενός πολιτικού άξονα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Δεν είναι όμως ένα σημείο παγωμένο και ακίνητο μέσα στον χρόνο. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Διότι διαφορετικές συγκυρίες, με διαφορετικές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, διαμορφώνουν διαφορετικούς μεσαίους χώρους!

Το συμβολικό (και προφανώς αυθαίρετο) όριο των 100 πρώτων ημερών μιας νέας κυβέρνησης γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Αλλά η χρήση του απλώθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο, όπου σπανίως σημαίνει κάτι περισσότερο από ένα προεκλογικό πακετάρισμα υποσχέσεων που δεν θα τηρηθούν και φιλοδοξιών που θα αραιωθούν στο αναπόφευκτο μετεκλογικό νερό. Στην ίδια την Αμερική, πάντως, εξακολουθεί να χρησιμοποιειται - κυρίως ως μέσο σύγκρισης ενός νέου προέδρου με το προηγούμενο του Ρούζβελτ, ο οποίος είχε περάσει 76 νόμους στις δικές του, πυρετώδεις 100 πρώτες ημέρες της μάχης με την Μεγάλη Υφεση.

Η Τζάνετ Γέλεν είπε ότι είναι παράλογο και άδικο: Ο μισθωτός που ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ φορολογείται με την κλίμακα φόρου εισοδήματος που ισχύει στις ΗΠΑ, δεν μπορεί να επιλέξει να υπαχθεί στο φορολογικό καθεστώς μιας άλλης χώρας, με μικρότερους φορολογικούς συντελεστές και μεγαλύτερες φοροεκπτώσεις. Δεν ίσχυε το ίδιο για τις αμερικανικές πολυεθνικές. Μπορούσαν να επιλέγουν χώρα (π.χ. Ιρλανδία…) όπου θα φορολογούνται τα κέρδη τους.

Η ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν ως 46ου προέδρου των ΗΠΑ σηματοδοτεί μεγάλες αλλαγές όχι μόνο για το εσωτερικό των Ην. Πολιτειών αλλά και για το παγκόσμιο σύστημα, αλλαγές που ενδιαφέρουν άμεσα και την Ελλάδα. Ποιες θα είναι όμως οι αλλαγές αυτές; Θεωρώντας το διεθνές σύστημα από αυτή τη γωνιά του πλανήτη, πέντε τάσεις/ανακατατάξεις εμφανίζονται ιδιαίτερα ισχυρές αλλά και άμεσου ενδιαφέροντος για τη θέση και τα συμφέροντά μας.

Ο Trump φεύγει, αλλά το φάντασμα του διχασμού, το οποίο ανέδειξε και τροφοδότησε, παραμένει. Και όχι μόνον στις ΗΠΑ. Το 41% όσων συμμετείχαν σε πρόσφατη έρευνα της ProRata εκτιμά πως κάτι σαν αυτό που συνέβη στο Καπιτώλιο είναι πολύ ή αρκετά πιθανό να συμβεί μέσα στην επόμενη πενταετία και στη χώρα μας, ενώ το 57% εκτιμά ότι η Ακροδεξιά, διότι αυτήν αναγνώρισε στα πρόσωπα των εισβολέων η σχετική πλειοψηφία, το πιστεύει για κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα.

Ο Τραμπ θα συνεχίσει να μιλά στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις, είναι προφανές ότι θα συνεχίσει να μιλά. Δεν κλαίω για τη δική του τύχη. Είναι ζήτημα αρχής. Είναι απίστευτο ότι μια οικονομική οντότητα, της οποίας η λογική καθορίζεται από την επίτευξη κέρδους, όπως θα έπρεπε άλλωστε, να είναι σε θέση να παίρνει αποφάσεις για το ποιος μπορεί να μιλήσει και ποιος όχι. Δεν πρόκειται πλέον απλώς για ένα σύμπτωμα. Αποτελεί την απόδειξη της βαθιάς κρίσης της δημοκρατικής ιδέας και τη διαπίστωση ότι ορισμένοι δημοκράτες δεν κατανοούν ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.

Για τη Γερμανία αποτελεί μια ανάσα εναντίον της δυναμικής της AfD, για τη Γαλλία και την Ιταλία αποτελεί ένα πλήγμα για τη Λεπέν και τον Σαλβίνι

Η εισβολή στο Καπιτώλιο αποτέλεσε το κύκνειο άσμα των θεατρινισμών του Ντόναλντ Τραμπ, τη στιγμή μάλιστα που η τεχνητή ακροδεξιά πόλωση που δημιούργησε μετεκλογικά τον οδήγησε να χάσει μία από τις πιο αντιδραστικές πολιτείες του αμερικανικού Νότου, την Τζόρτζια, χαρίζοντας τη Γερουσία στους Δημοκρατικούς του Τζο Μπάιντεν.