Για να γίνουν μεταρρυθμίσεις, οι οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις, χρειάζονται πολιτικές ηγεσίες που θα τις σχεδιάσουν, θα τις εξηγήσουν και θα τις προωθήσουν με νέα θεσμικά πλαίσια και πολιτικές, αλλά χρειάζονται επίσης κοινωνικές δυνάμεις που θα προσβλέπουν σ΄ αυτές και θα τις στηρίξουν. Όπως βλέπουμε από καιρό στη δύσκολη περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης, καμία από τις δύο αναγκαίες προϋποθέσεις δεν συντρέχει στη χώρα μας.

Η κοινωνική ασφάλιση, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των εργαζομένων. Κατάκτηση, όμως, που εδώ και μερικά χρόνια, δέχεται επιθέσεις από τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που προωθούν νεοφιλελεύθερες επιλογές.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ., προχωρεί σ’ έναν προσχηματικό διάλογο για το ασφαλιστικό, με στόχο την «προετοιμασία» των ασφαλισμένων και κυρίως των νέων εργαζομένων για την κατάργηση βασικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για την αύξηση των ορίων ηλικίας και τα μείωση των συντάξεων.

«Το ασφαλιστικό σύστημα θα καταρρεύσει». Μετά τις τόσες επαναλήψεις, η απειλή φαίνεται να έχει μετατραπεί σε κοινό τόπο. Μόνο που αυτή η κοινή παραδοχή στηρίζεται σε λάθος πληροφόρηση με προφανείς σκοπιμότητες.

Μετά την ηρωική έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ από το διάλογο για το ασφαλιστικό, η κυβέρνηση πανικόβλητη σπεύδει να ανασκευάσει τις προτάσεις Αναλυτή και να υιοθετήσει της προτάσεις της πληθυντικής Αριστεράς (που δεν διατυπώθηκαν ακόμη...). Ο σ. Αλαβάνος γνωρίζοντας ότι το παραπάνω είναι δυνατόν μόνον στη σφαίρα της φαντασίας, φρόντισε ήδη να δώσει ραντεβού στους δρόμους και τις πλατείες της εργατικής και εν γένει λαϊκής αντίστασης.