Η Πορτογαλία καιρό τώρα βγήκε από το μνημόνιο και την προηγούμενη εβδομάδα τα ομόλογα της ανέβηκαν κατηγορία. Ρυθμοί ανάπτυξης στο 3% με πρόβλεψη 6% για τον επόμενο χρόνο. Και αυτό από μια κυβέρνηση που όταν ορκίστηκε η ευρωπαϊκή δεξιά στοιχημάτιζε ότι δεν θα τα καταφέρει στην οικονομία και θα καταρρεύσει από εσωτερική ανομοιογένεια. Και όμως η κυβέρνηση αριστερού συνασπισμού του Αντόνιο Κόστα ( Σοσιαλιστικό κόμμα , Κομμουνιστικό , Αριστερό Μπλόκο , Οικολόγοι) μακροημερεύει από τον Νοέμβριο του 2015 και χαίρει υψηλής δημοφιλίας ενώ οι συσχετισμοί ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά έχουν ανατραπεί θεαματικά υπέρ της δεύτερης. Η κυβέρνηση Κόστα απέδειξε ότι μπορούν να τηρούνται μεταμνημονιακές δημοσιονομικές υποχρεώσεις και ταυτοχρόνως να χαλαρώνουν οι πολιτικές λιτότητας , και να αυξάνουν μισθοί και συντάξεις.

Ποιά η μεγάλη διαφορά που αποκλείει για μεγάλο διάστημα την συγκρότηση ενός τέτοιου συνασπισμού στην χώρα μας. Στην Πορτογαλία σε ρόλο οδηγού είναι ένα ισχυρό Σοσιαλιστικό κόμμα που παρά τον ανταγωνισμό του με την κεντροδεξιά εξασφάλισε - ακριβώς γιατί και αυτό την παρείχε- ένα μίνιμουμ συναίνεσης. Μια ομαλή διαδοχή - χωρίς να έχει προηγηθεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα του τύπου " ή εμείς ή αυτοί" - διευκόλυνε την αλλαγή μείγματος στην οικονομική και κοινωνική πολιτική . Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμίτισε το κλίμα όχι μόνο απέναντι στην δεξιά αλλά και με την σοσιαλιστική Αριστερά. Δίχασε την κοινωνία. Στην πράξη δε με αριστερή φρασεολογία εφάρμοσε την πιο δεξιά πολιτική ανοίγοντας τον δρόμο στην επανάκαμψη της ΝΔ. Άρα η αλλαγή των συσχετισμών στον χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς είναι όρος sine gua non για να αναζητηθεί στο μέλλον ένας συνασπισμός εξουσίας όπως στην Πορτογαλία. Ευτυχώς αυτή η αλλαγή συσχετισμών βρίσκεται καθ οδόν. Να το πω και αλλιώς: Ο ΣΥΡΙΖΑ που συνεργάζεται με τον Καμένο και δεν τολμά να απαλλαγεί από τον Κουρουπλή έχει δρόμο να κάνει για να αποτελέσει αξιόπιστο εταίρο σε μια προοδευτική συμμαχία.