Θυμάμαι μια συζήτηση πριν από πολλά χρόνια με θέμα τη συμφωνία της Γιάλτας και τη γνωστή ιστορία, όπου ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ σημείωσαν σε ένα χαρτί τα ποσοστά επιρροής που θα μοιράζονταν στα Βαλκάνια μετά το τέλος του πολέμου. Στην ομήγυρη βρισκόταν και ένας ηλικιωμένος, παλιό και πιστό μέλος του ΚΚΕ, ο οποίος αρνήθηκε το γεγονός, επειδή δεν ήθελε να πιστέψει ότι η Σοβιετική Ενωση παζάρεψε τόσο κυνικά την τύχη μας. Κι όταν κάποιος του είπε ότι το συμβάν έχει τεκμηριωθεί από αξιόπιστες μαρτυρίες, εκείνος έβγαλε από το μανίκι το εξής επιχείρημα-άσο: «Καλά, ήταν κανένας από σας εκεί και το είδε;»

Τις προάλλες διαπίστωσα ότι αποτελεί διαχρονική πρακτική του ΚΚΕ, να αποδίδει μεγάλη αξία στην αυτοψία. Μιλώντας για τις θέσεις του κόμματος στο επερχόμενο συνέδριο, η κ. Παπαρήγα σχολίασε τις κατηγορίες ότι η στροφή προς τον σταλινισμό παραβλέπει τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν. Στην αρχή άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο: «Εγιναν ακρότητες; Εγώ σου λέω ότι μπορεί και να έγιναν». (Προσοχή! Οι αντίπαλοι ευθύνονται για εγκλήματα, εμείς για ακρότητες). Αλλά στη συνέχεια το έκλεισε επικαλούμενη το ίδιο επιχείρημα που ακούσαμε πριν από τόσα χρόνια: «Είμαστε εμείς στην ΕΣΣΔ το ’30 και το ’35 να ξέρουμε;». Ως γνωστόν, ουδείς σοβαρός άνθρωπος αμφισβητεί ότι τότε έφαγε πάρα πολλούς το σκοτάδι, και μάλιστα την πρώτη φουρνιά των μπολσεβίκων. Προφανώς για το ΚΚΕ όλα αυτά ήταν και παραμένουν προπαγάνδα των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Φυσικά η μη παρουσία στην ΕΣΣΔ το ’30 και το ’35 δεν εμπόδισε τα σημερινά μέλη του να αποδεχθούν τη σταλινική εκδοχή περί συνωμοσιών που ο «πατερούλης» πρόλαβε να εξαρθρώσει. Ισως επειδή όταν αποφαίνεται το κόμμα εκλείπει και η ανάγκη της προσωπικής μαρτυρίας. Ισως επίσης να αποτελεί πρόοδο το γεγονός ότι το κόμμα σήμερα, αντί για δραστικά μέτρα, καταφεύγει σε θλιβερές κουτοπονηριές.

Παραδόξως, ανάλογη στάση τήρησε και ο Αλέξης Τσίπρας, με την εξής διαφορά: δεν αναφέρθηκε στον Στάλιν, αλλά στην κατάρρευση του «υπαρκτού», και δεν αρνήθηκε το γεγονός, αλλά δήλωσε ότι δεν ενδιαφέρει τη σημερινή νεολαία, που τότε πήγαινε σε παιδικούς σταθμούς. Αρχικά υπέθεσα ότι είχε διαβάσει τον δεύτερο «Παράκαιρο Στοχασμό» του Νίτσε, και συγκεκριμένα την παρότρυνση στους νέους να ξεχάσουν το παρελθόν αν θέλουν να δημιουργήσουν το μέλλον, αλλά λίγο αργότερα μπερδεύτηκα όταν ο Συνασπισμός οργάνωσε σωρεία εκδηλώσεων για τον Μάη του ’68. Αν λοιπόν η κ. Παπαρήγα αδιαφορεί για όσα δεν είδε, ο Αλ. Τσίπρας κάνει το ίδιο με όσα δεν βίωσε, πλην εκείνων που ταιριάζουν στο κινηματικό image του ΣΥΡΙΖΑ και απευθύνονται στο προνομιακό του target group. (Η αγγλική ορολογία αναδεικνύει τη λογική του marketing που έχει εισαγάγει στην Κουμουνδούρου η νέα ηγετική ομάδα.)

Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μιλάω όχι για την ακαδημαϊκή ενασχόληση με την Ιστορία, αλλά για την πάγια άρνηση της Αριστεράς να συζητήσει σοβαρά ό,τι δεν τη συμφέρει. Πράγμα ιδιαίτερα απογοητευτικό στην περίπτωση του Αλ. Τσίπρα, διότι θα περίμενα από έναν τολμηρό νέο, ασημάδευτο από εκείνη την τραυματική εποχή, να κάνει κάτι που οι παλιοί δεν μπορούν: να αντικρίσει κατάματα το παρελθόν, αντί να επινοεί χαριτωμένες υπεκφυγές. Δυστυχώς, το να κουνάμε το δάχτυλο στους αντιπάλους μας δεν αποτελεί ένδειξη ριζοσπαστισμού - συμβαίνει από κτίσεως κόσμου. Το ριζοσπαστικό ζητούμενο σήμερα είναι να ξορκίσουμε τους δικούς μας δαίμονες. Και γι’ αυτό δεν αρκούν οι ατάκες, τα ενδυματολογικά μηνύματα και η νεανική φρεσκάδα. Θέλει κότσια.