Και μετά, με ποια κυβέρνηση;

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας άρχισε να λειτουργεί το 2011, έβαλε 24 δισ. ευρώ των φορολογουμένων στις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, είδε τη συμμετοχή του να εξατμίζεται το φθινόπωρο του 2015 επειδή του απαγορεύθηκε να συνεισφέρει 3 δισ. περίπου ώστε να διατηρήσει το μερίδιό του σε αυτές, από τον Ιούλιο του 2016 βρίσκεται σε διοικητική κρίση χωρίς διευθύνοντα σύμβουλο, όλες οι ομόφωνες εισηγήσεις του για τοποθετήσεις σε διοικήσεις τραπεζών αγνοήθηκαν με τέλεια περιφρόνηση, και από αύριο, Δευτέρα, μένει ακέφαλο. Η 3μελής Εκτελεστική Επιτροπή του, που λειτουργούσε με δύο μέλη, από αύριο μένει μόνο με ένα, που μόνο του δεν έχει δικαίωμα απόφασης. Ουδείς φρόντισε για την πλήρωση των κενών. Το Ταμείο καθίσταται προσωρινά virtual – έως ότου η κυβέρνηση ευκαιρήσει να επιληφθεί του θέματος...

Δεν πάμε καλά.

Η ΔΕΗ φωνάζει ότι στεγνώνει από ρευστότητα, γιατί της χρωστούν 2,2 δισ. ευρώ που δεν μπορεί να τα εισπράξει και ότι χρειάζεται να καταρτίσει νέο business plan για να δοκιμάσει να επιβιώσει στο νέο καθεστώς ταχείας απελευθέρωσης της αγοράς. Και; Το υπουργείο Πολιτισμού χρεώνει στη ΔΕΗ το κόστος 2.338 προσλήψεων αρχαιολόγων, φυλάκων και άλλων. Το υπουργείο Οικονομικών συνεχίζει να φορτώνει στους καταναλωτές της ΔΕΗ (οι οποίοι ήδη δυσκολεύονται ή αδυνατούν να πληρώνουν...) το κόστος παροχής ρεύματος στα νησιά (600 εκατ. ετησίως), ενώ η διασύνδεση των νησιών (έργο που θα μπορούσε να αποσβεστεί σε μια 4ετία...) καρκινοβατεί. Tο υπουργείο Ενέργειας ψάχνει, επί δίμηνο, να βρει αν απαιτείται νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να προσλάβει η ΔΕΗ σύμβουλο για το business plan της ή αρκεί μόνο μια άδεια από την αρχή δημοσίων συμβάσεων. Και η αντιπολίτευση προτείνει ένα θαυματουργό φάρμακο: Να πωλήσει το κράτος το 67% του ΑΔΜΗΕ και να δώσει στη ΔΕΗ τα λεφτά – τι κι αν το κράτος θα κατέχει μόνο το 51% και όχι το 67%;

Δεν πάμε καλά. Πρόχειρη σταχυολόγηση από την επικαιρότητα:

Δίδονται ηρωικές μάχες για να διατηρηθούν τα δίκτυα στην κρατική ιδιοκτησία, αλλά ουδείς ενοχλείται που τα δίκτυα της ΕΥΔΑΠ στην περιοχή της πρωτεύουσας φιλοδοξούν να σπάσουν κάθε διεθνές ρεκόρ, έχουν γίνει σουρωτήρι και χάνουν στη διαδρομή περίπου το 30% του νερού που διακινείται μέσα από αυτά. Γίνονται φιέστες για ημιτελείς αυτοκινητόδρομους που μας στοίχισαν τρεις φορές πάνω από τον προϋπολογισμό και αφού δόθηκε πρόσθετο bonus 500 εκατ. ευρώ στους εργολάβους, αλλά ουδείς ενοχλείται που λόγω αμέλειας δεν έχει ωριμάσει οποιοδήποτε νέο μεγάλο έργο και θα μπούμε στη «λεωφόρο της ανάπτυξης» με δεμένο αυτό το χειρόφρενο. Και επικρατεί μια κρυφή αγαλλίαση εξαιτίας του πρωτογενούς πλεονάσματος που ξεπέρασε 7 φορές τον στόχο του 2016 (7 δισ. αντί για 0,9 δισ. ευρώ), αλλά ουδείς λέει τι θα γίνει με αυτήν την υπέρβαση: Θα διατεθεί το περίσσευμα για την ταχύτερη αποπληρωμή του χρέους, θα δοθεί για την πληρωμή των κρατικών χρεών στη χειμαζόμενη ιδιωτική οικονομία ή μήπως θα μείνει ένα μετέωρο νούμερο, να καμαρώνουμε ότι πετύχαμε να στεγνώσουμε το στέγνωμα της ελληνικής οικονομίας άνευ λόγου και αιτίας;

Δεν πάμε καλά – και δεν φταίει ο γιαλός.

Αντί να ασχοληθούμε με την ταχεία διαμόρφωση ενός φιλικού στην υγιή επιχειρηματικότητα περιβάλλοντος, που θα φέρει επενδύσεις και θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, ολόκληρα επιτελεία της κυβέρνησης αναλώνονται σε ανοησίες για ένα «εναλλακτικό ΟΤΕ» που θα κτιστεί στη βάση μιας εταιρείας που οι αγορές αρνούνται να τη δανείσουν – τόσο καλά! Αλλοι, σκαρφίζονται τρόπους να εμποδίσουν την υλοποίηση ειλημμένων αποφάσεων (παράδειγμα, την παράταση της σύμβασης του «Ελ. Βενιζέλος»), κάνοντας ό,τι πρέπει για να αποθαρρύνουν κάθε υποψήφιο επενδυτή – κι ας γράφει άρθρα περί του αντιθέτου ο πρωθυπουργός στην Wall Street Journal... Αλλοι, κάνουν ασκήσεις διαστρέβλωσης μιας εξαιρετικής ιδέας του Αμερικανού οικονομολόγου Μίνσκι (για τον εργοδότη τελευταίας προσφυγής...) κάνοντας σχέδια στην άμμο για νέο κι ακριβό εξωτερικό δανεισμό του εξόχως υπερχρεωμένου κράτους, για να διανεμηθούν (ύποπτα προεκλογικού χαρακτήρα) θέσεις εργασίας – λες, ζουν σε άλλη χώρα, σε άλλη ήπειρο. Και, ταυτόχρονα, παίρνουν τα λεφτά από τους ανέργους (ΟΑΕΔ) για να χρηματοδοτήσουν το ΕΣΥ...

Ας υποθέσουμε ότι κλείνει η αξιολόγηση, τα βρίσκουν το ΔΝΤ με τη Γερμανία, μπαίνουμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, διαμορφώνονται προϋποθέσεις για οικονομική μεγέθυνση. Δεν αρκεί. Χρειάζεται μια κυβέρνηση που να έχει γνώση, βούληση και ικανότητα. Αν μπορεί ο πρωθυπουργός να τη συγκροτήσει, θα έχει μια ακόμη, μεγάλη ευκαιρία. Αν, πάλι, δεν μπορεί, αδίκως εξαντλεί την υπομονή του ελληνικού λαού: Μόλις υπερψηφίσει όλα τα δύσκολα (και, τώρα πια, τα τελευταία...) μέτρα, η αντίστροφη μέτρηση θα επιταχυνθεί με ρυθμούς που πολλοί συνεργάτες του θα τρίβουν τα μάτια τους. Και το παλιό, που προσώρας δεν πείθει, ίσως φανεί ανανεωμένο – και πειστικό.