Άβυσσος μας χωρίζει

Στη Μόρια εξελίσσεται μια ανθρωπιστική τραγωδία. 13.000 κατατρεγμένοι συνάνθρωποί μας με 4.000 παιδιά, πρόσφυγες από χώρες όπου βασιλεύουν ο πόλεμος και η ένδεια, ύστερα από μήνες ή χρόνια παραμονής σε ένα κολαστήριο, βρίσκονται τώρα χωρίς στέγη, χωρίς υπάρχοντα, συχνά χωρίς φαγητό, περιφέρονται σαν την άδικη κατάρα περικυκλωμένοι από ΜΑΤ και εξαγριωμένους ντόπιους, με τον κορωνοϊό να κυκλοφορεί πιο ελεύθερα από τους ίδιους.

Αυτό που συνέβη το είχαν προβλέψει οι πάντες: διεθνείς οργανισμοί, ΜΚΟ, ξένος Τύπος. Η ωρολογιακή βόμβα ήταν αναπόφευκτο να εκραγεί. Όμως οι εκκλήσεις για μεταφορά των ανθρώπων αυτών σε ασφαλέστερα και πιο ανθρώπινα μέρη στην ηπειρωτική Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη απευθύνονταν σε ώτα μη ακουόντων. Η ελληνική κυβέρνηση και η Ευρώπη φέρουν ακέραιη την εγκληματική ευθύνη για τη σημερινή τραγωδία.

Η αντίδραση της κυβέρνησης σηματοδοτεί ακόμη ένα βήμα στον κατήφορο της αντιδραστικής πολιτικής που ακολουθεί στο προσφυγικό. Αφού υπέθαλψε συστηματικά την ξενοφοβία, αφού βάπτισε τους πρόσφυγες στον Έβρο υβριδικό όπλο των Τούρκων και τους αντιμετώπισε ανάλογα, αφού γενίκευσε τα παράνομα push backs στη θάλασσα, αφού αγνόησε ανενδοίαστα το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο στο οποίο ομνύει όταν απειλεί η Τουρκία, αφού συνειδητά συντήρησε και επαύξησε την αθλιότητα της Μόριας, έρχεται τώρα να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική τραγωδία με νοοτροπία χωροφύλακα του Εμφυλίου.

Η εξέγερση των κολασμένων

Υπουργοί που έρχονται στη Λέσβο δεν βρίσκουν τίποτε να πουν για το δράμα των δύστυχων ανθρώπων που έχει συγκλονίσει την υφήλιο. Δεν εκφράζουν την παραμικρή αυτοκριτική ή προβληματισμό για το πώς και με ευθύνη ποιων φτάσαμε έως εδώ.

Όχι, ο κ. Χρυσοχοΐδης ήρθε για να κομπάσει πως συνέλαβε έξι νεαρούς. Η εξέγερση των κολασμένων είναι γι’ αυτόν ζήτημα νομιμότητας και αντιμετωπίζεται με την πολιτική «Νόμου και Τάξης», όπως στα Εξάρχεια, στην ΑΣΟΕΕ και στο Κουκάκι. Αναζητούνται «υποκινητές», όπως κάποτε η Ασφάλεια απέδιδε στους κομμουνιστές τις απεργίες.

Η Ελλάδα δεν εκβιάζεται και είναι ισχυρή, διακηρύσσει πομπωδώς, σαν να είχε απέναντί του την τουρκική αρμάδα. Στο ίδιο κλίμα ο κ. Πέτσας απειλεί τους πρόσφυγες ως δεσμοφύλακας της Μακρονήσου: Αν έχετε στο μυαλό σας να φύγετε από εδώ, ξεχάστε το. Τέρμα τα όνειρα.

Κατάντια της δημοσιογραφίας

Τα πειθήνια ΜΜΕ πιο πολύ δείχνουν εμπρηστές και υπουργούς να κοκορεύονται παρά πρόσφυγες στη δυστυχία τους. Επί δυο μέρες μας εξηγούν πως οι πρόσφυγες, αγνώμονες και κακοποιά στοιχεία υπονοείται, αρνούνται να μπουν στη νέα δομή, ώστε στη συνέχεια να δικαιολογηθεί η παρέμβαση της αστυνομίας. Όταν μαθαίνεται πως η νέα δομή χωρά 2.000 - 3.000 άτομα, κανένας δεν βρίσκεται να ρωτήσει τι θα γίνει με τους υπόλοιπους 10.000. Τέτοια κατάντια της δημοσιογραφίας μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα συναντάται.

Εργαλειοποίηση

Κάποια στιγμή μαθεύτηκε πως οι Γερμανοί -υπό την πίεση της τραγωδίας και της κοινής γνώμης τους- αποφάσισαν να υποδεχτούν αρκετές χιλιάδες πρόσφυγες, πέρα από τα 400 ασυνόδευτα παιδιά που η Ευρώπη διαφήμιζε αρχικά ως άλλοθι. Όμως τότε πληροφορηθήκαμε πως αντίρρηση έφεραν όχι οι Γερμανοί φασίστες, αλλά η δική μας κυβέρνηση, που δεν θέλει να στείλει τόσο πολλούς για να μην δοθεί σήμα και μας έρθουν κι άλλοι.

Επιβεβαιώθηκε δηλαδή επίσημα ότι η κατάσταση στη Μόρια συντηρείται σκόπιμα για «αποτροπή». Ο Ερντογάν τον Φεβρουάριο εργαλειοποίησε τους πρόσφυγες διευκολύνοντάς τους να πάνε στην Ευρώπη. Εμείς τους εργαλειοποιούμε καταδικάζοντάς τους επ’ αόριστον σε μια άθλια ζωή για να πετύχουμε τους στόχους μας.

Οι κατηγορούμενοι γίνονται κατήγοροι

Μια κυβέρνηση στοιχειωδώς δημοκρατικά ευαίσθητη θα προσπαθούσε να δείξει κατανόηση και συμπόνια προς τους πρόσφυγες. Όχι όμως η Ν.Δ. Αυτή εκτιμά πως κερδίζει εκλογικά από την ξενοφοβική υστερία, πως έτσι ενσωματώνει τους ακροδεξιούς και την εσωκομματική της αντιπολίτευση, πολλώ μάλλον που όλοι αυτοί πρέπει να «χωνέψουν» τη (μέχρι πέρσι προδοτική) Συμφωνία των Πρεσπών και ενδεχομένως μια συμφωνία και με την Τουρκία. Έτσι, αντί για σεμνότητα, βλέπουμε μια θρασύτατη επικοινωνιακή αντεπίθεση όπου οι κατηγορούμενοι γίνονται κατήγοροι.

Βλέπουμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, τον πρώην σοσιαλιστή που επαινέσαμε για δημοκρατική αντιμετώπιση της τρομοκρατίας προ εικοσαετίας, να πλασάρεται τώρα ως ο άνθρωπος της πυγμής ενάντια στους κατατρεγμένους και να επιτίθεται στον Αντώνη Λιάκο κατηγορώντας τον ψευδώς πως τάσσεται υπέρ της βίας. Και η Ν.Δ. παίρνει τη σκυτάλη και μιλάει για «χυδαιότητα» ενός διανοουμένου που όλοι, ακόμη και οι αντίπαλοί του, γνωρίζουν το ήθος του.

Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το να κατανοείς τι οδηγεί στην εξέγερση και στην παράνομη πράξη δεν σημαίνει πως τα χειροκροτείς. Μόνο που αυτοί δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν, αλλά μόνο να ντοπάρουν τους οπαδούς τους και την ελληνική κοινωνία.

Θλιβερό θέαμα

Θλιβερό είναι και το θέαμα πολλών φιλελευθέρων, συχνά «ανανηψάντων» από την Αριστερά, που πρωτοστατούν στη νέα προπαγανδιστική καμπάνια, καθώς, φαίνεται, είχαν μείνει χωρίς θέμα για να εκτονώνουν το αντιαριστερό τους πάθος. Η εξάντληση της αυστηρότητας του νόμου επί των δυστυχισμένων γίνεται το νέο μέτωπο για την υπεράσπιση της δημοκρατίας.

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος υποστηρίζει στην «Καθημερινή» την εκτόπιση των προσφύγων σε ξερονήσια και καταγγέλλει όσους φιλελεύθερους, όχι «συριζαίους» (αυτοί «κάνουν τη δουλειά τους» γράφει -ποια ακριβώς δεν διευκρινίζει) που έχουν αντίθετες απόψεις.

«Βάστα Χρυσοχοΐδη» τιτλοφορεί άλλο άρθρο του, προκαλώντας ο ίδιος συνειρμούς που δεν θα ήθελα να παραθέσω. Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου, εκδότης του ιστότοπου «Μεταρρύθμιση», που φιλοξενεί υβρεολόγια κατά του Λιάκου, κάνει χιούμορ εικονίζοντάς τον ως Νέρωνα που απολαμβάνει το κάψιμο της Ρώμης. Αιδώς!

Ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς, αναζητώντας θέματα που θεωρεί πως ενώνουν όλους τους Έλληνες, συγκαταλέγει σ’ αυτά τη στήριξη της προσφυγικής πολιτικής της κυβέρνησης και προειδοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως τυχόν απόκλιση θα τον οδηγήσει στο περιθώριο. Τα ίδια ακούγαμε και τη δεκαετία του 1990 για την εθνική ενότητα περί το μακεδονικό.

Όμως η συνταγή να πηγαίνουμε πάντα με το ρεύμα γνωρίζουμε πού έχει οδηγήσει -και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η πραγματικότητα είναι εξάλλου σύνθετη και αντίθετες φωνές και δυνάμεις υπάρχουν παντού, σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Το βλέπουμε σήμερα και στα ελληνοτουρκικά, που διχάζουν και την κυβερνητική παράταξη -και όπου ο κ. Παπαχελάς φαίνεται να κλίνει προς τους μετριοπαθείς.

Αρχές και αξίες

Σε κάθε όμως περίπτωση η πολιτική δεν είναι μόνο ψηφοθηρία. Χωρίς την εμμονή σε κάποιες αρχές και αξίες, η δημοκρατία κινδυνεύει -και η Αριστερά δεν έχει μέλλον. Με την Τασία Χριστοδουλοπούλου έχουμε κοινές αξίες ακόμη και όταν διαφωνούμε. Με τους κυνηγούς προσφύγων και με τον μεταλλαγμένο Χρυσοχοΐδη φοβάμαι πως όχι. Μας χωρίζει άβυσσος.