Ο ιός προσαρμόζεται, η ανθρωπότητα όχι
Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή, Δημοσιευμένο: 2021-02-02
Πώς να κρυφτούμε απ’ την αλήθεια, υγειονομική, οικονομική και κοινωνική; Μέχρι στιγμής, και έπειτα από έναν πόλεμο που μπήκε στον δεύτερο χρόνο του, ο ιός αποδεικνύεται ευφυέστερος από τον άνθρωπο. Οχι απλώς άντεξε, αλλά πλέον αντεπιτίθεται. Κι αυτό παρότι στρατεύτηκε εναντίον του η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα σχεδόν στο σύνολό της. Και παρότι οι κυβερνήσεις, έντρομα αμήχανες, υποχρεώθηκαν να λάβουν πρωτοφανή μέτρα: εγκλεισμός εβδομάδων ή και μηνών, «πάγωμα» της οικονομίας, περιορισμός δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η εξήγηση ίσως είναι απλή. Ο ιός έχει έναν και μόνο στόχο: να επιβιώσει. Αυτόν υπηρετούν οι μεταλλάξεις του, η απίστευτη προσαρμοστικότητά του στις συνθήκες που δημιουργούν τα αμυντικά και επιθετικά όπλα των αντιπάλων του, τα δικά μας δηλαδή. Αντίθετα, στο στρατόπεδο των εμφρόνων διπόδων δεν είναι ένας και μόνο ο στόχος αλλά τουλάχιστον τρεις: ο υγειονομικός, ο οικονομικός και ο πολιτικός. Και οι Σύμμαχοι, αντί να ομονοούν και να αφιερώνονται στο μείζον, στο ολικό, στο ουμανιστικό, σπαταλούν δυνάμεις στο μερικό ή και στο ιδιοτελές. Κατά κάποιον τρόπο επαναλαμβάνουν ό,τι συνέβη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι εταίροι του αντιναζιστικού μετώπου αλληλοϋποβλέπονταν.
Αν «ξαναγυρνάμε στην εποχή της Γουχάν», όπως δήλωσε ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας Νίκος Σύψας, δεν ευθύνεται αποκλειστικά η ικανότητα του ιού να χλευάζει ακόμα και τα όπλα που εμείς πιστεύουμε πως έχουν ισχύ πυρηνικών, τα εμβόλια δηλαδή. Ευθύνεται και η διάσπαση του αντιιικού μετώπου, δυστυχώς αναπόφευκτη, μια και επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε με τα παλιά μυαλά και τις παραδοσιακές μεθόδους και «αξίες» έναν απολύτως νέο εχθρό. Ο ιός προσαρμόζεται, η ανθρωπότητα όχι. Το φανερώνουν ο κυνισμός και η απληστία των φαρμακευτικών εταιρειών. Αλλά και η πλήρης απουσία οικουμενικού πνεύματος στις ασυντόνιστες κυβερνήσεις. Δεν διευκόλυναν τη συνεργασία των όπου γης επιστημόνων και την ανεμπόδιστη ροή των κρίσιμων πληροφοριών. Δεν πολέμησαν τον εμβολιαστικό εθνικισμό. Και δεν διεκδίκησαν την κατοχύρωση των εμβολίων και των φαρμάκων ως δημόσιων αγαθών, παρότι ακριβοπλήρωσαν τις πολυεθνικές.
Οι γιατροί, στα νοσοκομεία και στα εργαστήρια, είναι οι μόνοι που παραμένουν πιστοί στον σκοπό στον οποίο τάχθηκαν εξαρχής. Και αν διαμαρτύρονται, αυτό συμβαίνει επειδή δεν τους ενισχύουν επαρκώς όσοι οφείλουν να τους ενισχύσουν. Αλλά και επειδή συχνά τους εμπλέκουν σε πολιτικά παίγνια που δεν τους αφορούν. Ετσι όμως ναυαγούμε κύμα το κύμα.
Η εξήγηση ίσως είναι απλή. Ο ιός έχει έναν και μόνο στόχο: να επιβιώσει. Αυτόν υπηρετούν οι μεταλλάξεις του, η απίστευτη προσαρμοστικότητά του στις συνθήκες που δημιουργούν τα αμυντικά και επιθετικά όπλα των αντιπάλων του, τα δικά μας δηλαδή. Αντίθετα, στο στρατόπεδο των εμφρόνων διπόδων δεν είναι ένας και μόνο ο στόχος αλλά τουλάχιστον τρεις: ο υγειονομικός, ο οικονομικός και ο πολιτικός. Και οι Σύμμαχοι, αντί να ομονοούν και να αφιερώνονται στο μείζον, στο ολικό, στο ουμανιστικό, σπαταλούν δυνάμεις στο μερικό ή και στο ιδιοτελές. Κατά κάποιον τρόπο επαναλαμβάνουν ό,τι συνέβη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι εταίροι του αντιναζιστικού μετώπου αλληλοϋποβλέπονταν.
Αν «ξαναγυρνάμε στην εποχή της Γουχάν», όπως δήλωσε ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας Νίκος Σύψας, δεν ευθύνεται αποκλειστικά η ικανότητα του ιού να χλευάζει ακόμα και τα όπλα που εμείς πιστεύουμε πως έχουν ισχύ πυρηνικών, τα εμβόλια δηλαδή. Ευθύνεται και η διάσπαση του αντιιικού μετώπου, δυστυχώς αναπόφευκτη, μια και επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε με τα παλιά μυαλά και τις παραδοσιακές μεθόδους και «αξίες» έναν απολύτως νέο εχθρό. Ο ιός προσαρμόζεται, η ανθρωπότητα όχι. Το φανερώνουν ο κυνισμός και η απληστία των φαρμακευτικών εταιρειών. Αλλά και η πλήρης απουσία οικουμενικού πνεύματος στις ασυντόνιστες κυβερνήσεις. Δεν διευκόλυναν τη συνεργασία των όπου γης επιστημόνων και την ανεμπόδιστη ροή των κρίσιμων πληροφοριών. Δεν πολέμησαν τον εμβολιαστικό εθνικισμό. Και δεν διεκδίκησαν την κατοχύρωση των εμβολίων και των φαρμάκων ως δημόσιων αγαθών, παρότι ακριβοπλήρωσαν τις πολυεθνικές.
Οι γιατροί, στα νοσοκομεία και στα εργαστήρια, είναι οι μόνοι που παραμένουν πιστοί στον σκοπό στον οποίο τάχθηκαν εξαρχής. Και αν διαμαρτύρονται, αυτό συμβαίνει επειδή δεν τους ενισχύουν επαρκώς όσοι οφείλουν να τους ενισχύσουν. Αλλά και επειδή συχνά τους εμπλέκουν σε πολιτικά παίγνια που δεν τους αφορούν. Ετσι όμως ναυαγούμε κύμα το κύμα.
