Η ανάγκη για συντονισμό των δημόσιων πολιτικών είναι υπαρκτή. Το ζήτημα της ανατροφοδότησης της εκτελεστικής εξουσίας και της κοινωνικής της λογοδοσίας είναι μείζον για την ποιότητα της δημοκρατίας. Αυτή η σημαντική ιδιότητα για τη λειτουργία της πολιτείας αποτέλεσε το άλλοθι για τη δημιουργία μιας καινοφανούς δομής: του επιτελικού κράτους «Μητσοτάκη». Ενα σύστημα που υπερκαλύπτει υπουργούς και υποκαθιστά υπουργεία. Που συγκεντρώνει στις αρμοδιότητές του από την ΕΥΠ και το ΑΠΕ - ΜΠΕ έως τα μεγάλα (και τα μεσαία και τα μικρά ενίοτε) έργα και τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.

Αυτό το μόρφωμα στήθηκε συνειδητά από την ανασφάλεια του κ. Μητσοτάκη. Τι γίνεται όταν κάτι «στραβώνει» σε αυτό το «ειδυλλιακό» κράτος; Εδώ, οι αρμόδιοι υπουργοί που διαβεβαίωναν για την πρωτοφανή προετοιμασία της χώρας ενόψει της αντιπυρικής περιόδου επιβραβεύθηκαν δημόσια από τον «εμπνευσμένο» ηγέτη τους. Ο ίδιος την προηγούμενη ημέρα ζητούσε γενικά και αόριστα συγγνώμη, την επόμενη θριαμβολογούσε γιατί κάηκαν «μόνο» 1,5 εκατ. στρέμματα και τους απέπεμψε τη μεθεπόμενη. Στην τελική, όλη η Μεσόγειος κάηκε, μας είπε εκείνος και οι πιστοί ακόλουθοί του. Οπως και με τον κορωνοϊό που από προσωπική νίκη του κ. Μητσοτάκη, μετά τους χιλιάδες νεκρούς, αναδείχθηκε σε παγκόσμιο ζήτημα. Οπως και με την ακρίβεια που αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά όλως τυχαίως η Ελλάδα είναι η πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια στο συγκεκριμένο σπορ.

Αυτό δεν είναι επιτελικό κράτος. Είναι επιλεκτικό κράτος και ασχολείται αποκλειστικά με τα γραμμάτια και τις προτεραιότητες του κ. Μητσοτάκη. Ενα κράτος - φάρσα, που δεν μπορεί να μετρήσει ούτε τα εναέρια πυροσβεστικά μέσα που διαθέτει. Κράτος άδικο, που επιφυλάσσει «ανάπτυξη» σε ελάχιστους. Κράτος τοξικό και ταξικό, που όταν έχει απέναντί του ανθρώπους κατεστραμμένους τους ψέγει γιατί δεν ασφαλίστηκαν και δεν διαθέτουν τα δίδακτρα για να φροντίσουν για το μέλλον των παιδιών τους. Αυτή η δυστοπία είναι επικίνδυνη για την ποιότητα της δημοκρατίας και αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξή της στις υπαρκτές προκλήσεις, όπως η υγειονομική κρίση, η κλιματική αλλαγή και η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, το σύγχρονο δημοκρατικό κράτος προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών και διασφαλίζει τις προοπτικές για την ευημερία τους. Αποτελεί προαπαιτούμενο συλλογικής ανάπτυξης και όχι εργαλείο αποτροπής της κοινωνικής κινητικότητας. Στηρίζει τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, αντί να λειτουργεί ως εκκαθαριστής της ιδιωτικής περιουσίας προς όφελος των μεταπρατικών χρηματοπιστωτικών συμφερόντων. Είναι ευέλικτο και όχι υδροκέφαλο. Λειτουργεί συλλογικά, διαθέτει πεδία πολιτικής και υπουργούς με αρμοδιότητες και όχι φεουδάρχες ή διεκπεραιωτές. Εχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται στις κοινωνικές συνθήκες και δεν απαιτεί από αυτές να προσαρμοστούν οπωσδήποτε στη βούλησή του. Είναι αποτελεσματικό καλύπτοντας τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Είναι κράτος λογοδοσίας με ισχυρούς και λειτουργούντες δημοκρατικούς θεσμούς που διαδρά διαρκώς με την κοινωνία. Δρα ενωτικά και όχι διχαστικά και είναι σε θέση να προτάσσει το δημόσιο και το εθνικό συμφέρον αντί να το προσαρμόζει στις επιθυμίες του εκάστοτε αυτόκλητου «Προφήτη». Είναι ένα κράτος συνέχειας και γνώσης, στο οποίο οι εμπειρίες μετουσιώνονται σε πράξεις και δεν διαγράφονται με υστεροβουλία.

Σε ένα τέτοιο κράτος η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ για τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα πολιτικής προστασίας και ανθεκτικότητας θα είχε συζητηθεί επί της ουσίας. Δεν θα αποτελούσε αφορμή για αναβίωση επικίνδυνων και ιστορικά καταδικασμένων πολιτικών τακτικισμών. Η διαχείριση της πανδημίας δεν θα ήταν πεδίο άσκησης κοινωνικού αυτοματισμού, αλλά έμπρακτης συστράτευσης απέναντι σε μια πραγματική απειλή.

Αυτές είναι οι δύο κυρίαρχες προτάσεις για το κράτος. Η προοδευτική και δημοκρατική πρόταση συνοψίζεται στο δημοκρατικό, ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος για την κοινωνία και τις ανάγκες της. Η άλλη άποψη που σήμερα είναι κυβερνητική πρακτική αφορά ένα κράτος αυταρχικό, με προτεραιότητές του τις βουλήσεις μιας ελίτ αποξενωμένης από την καθημερινότητα της υπόλοιπης κοινωνίας, ένα κλειστό σύστημα εξουσίας, το οποίο προορίζεται να καταρρεύσει.