Αποτιμώντας την ελληνική Προεδρία...

Η προεδρία της ΕΕ, όπως ισχύει σήμερα, δεν κυβερνά ούτε καν διοικεί τις κοινοτικές υποθέσεις. Συντονίζει, μεσολαβεί, προωθεί θέματα όπου υπάρχει σχετική συναίνεση, προτείνει συμβιβασμούς. Όλα αυτά αφήνουν περιθώρια δημιουργικής συμβολής, αλλά δεν χρειάζονται υπερβολές. Γιατί όποιος διεκδικεί αποκλειστικά για την προεδρία "του" τα όποια θετικά έγιναν στη διάρκεια της, χρεώνεται υποχρεωτικά και τα όποια αρνητικά !

Τούτων λεχθέντων, η ελληνική προεδρία που σύντομα τελειώνει μπορεί να διεκδικήσει θετική συμβολή σε αρκετά ζητήματα, με πρώτο από όλα τη διαχείριση των αντιφάσεων ανάμεσα στα κράτη μέλη, και όχι μόνον αυτά, σε σχέση με την εισβολή στο Ιράκ. Βοήθησε να μην πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις , να μην υπάρξουν τραυματισμοί της διεύρυνσης, να μην εμπλακεί υπέρ το δέον στο ζήτημα αυτό η συνταγματική διαδικασία, όπου στο κάτω κάτω υπάρχει η δυνατότητα να υπάρξουν ρυθμίσεις για να μείνει ζωντανή η ελπίδα μιας πραγματικά κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, όλων των μελών ή μιας ισχυρής πρωτοπορίας ανάμεσα τους. Αναφέρομαι πάντα στη στάση της προεδρίας και όχι στις θέσεις της ελληνικής Κυβέρνησης, οι οποίες θα σήκωναν πολλή συζήτηση αν μπορούσαν να αξιολογηθούν χωριστά, πράγμα ομολογουμένως λίγο δύσκολο.

Ως προς τα λιγότερο θετικά της στοιχεία, η ελληνική προεδρία δέχεται κριτικές ως προς την (μη) προώθηση πολλών φακέλων στην πορεία της κοινοτικής πολιτικής, αν και ορισμένοι τουλάχιστον προχώρησαν (πατέντες, ασφάλεια θαλασσών...). Δεν συνειδητοποίησε εγκαίρως τη σημασία άλλων, όπως η νομοθεσία για την περιβαλλοντική ευθύνη που η τύχη της κρίνεται αυτές τις μέρες και πολύ φοβάμαι ότι θα βουλιάξει μέσα στην αρνητική ιταλική προεδρία και την αμέσως επόμενη προεκλογική περίοδο. Τέλος, ο ρόλος της προεδρίας θα μπορούσε να είναι σημαντικότερος και σαφέστερος στην μεγάλη υπόθεση του υπό κατάρτιση Συντάγματος. Ανάμεσα στα άλλα, η επιμονή της να τελειώσει τις εργασίες της η Συνέλευση και να στείλει την πρόταση της στη Θεσσαλονίκη μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες, μεταξύ άλλων να αφήσει την ευχέρεια στις Κυβερνήσεις, κατά τη συζήτηση του σχεδίου Συντάγματος, να επιστρέψουν ανενόχλητες στην παραδοσιακή πρακτική του ράβε-ξήλωνε και του πάρε-δώσε, εύλογη μεν και θεμιτή αλλά στερημένη από όραμα και ευρεία προοπτική σε μια στιγμή που ακριβώς κάτι τέτοιο χρειάζεται η Ευρώπη.