Τελικά φαίνεται πως το μόνο που διδάσκει η Ιστορία είναι πως ποτέ κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν. Βοά ο αρχαίος πρώτος ιστορικός την πασίγνωστη έκτοτε συμβουλή προς τον Κροίσο, του Σόλωνος: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Την λησμονούμε. Και υψώνουμε βωμούς, και καίουμε λίβανο, και συγκροτούμε θριάμβου πομπές. Πόσο σοφά ο νεώτερος Έλληνας παίζει με τις πομπές και τις μπομπές. Πόσοι, εντέλει, οι μπομπεμένοι ήρωες! Στη δημοκρατική αρχαία Αθήνα, μετά τη δολοφονία του Ίππαρχου, ψηφίστηκε νόμος (που ίσχυσε έναν αιώνα περίπου) ότι στο ʼστυ δεν επιτρέπεται να στηθεί άγαλμα ή προτομή ζώντος. Εξαίρεση έγινε μόνο για τους τυραννοκτόνους. Μόνο στην παρακμή πλέον, όταν κατέρρεε η Δημοκρατία, γέμισε η Αγορά αγάλματα στρατηγών, ηρώων, τυράννων. Εκατοντάδες, λέει άλλος ιστορικός, ήταν τα αγάλματα του Δημητρίου του Πολιορκητού. Θυμηθείτε πως γκρεμίστηκαν ανδριάντες Στάλιν, Λένιν, Τίτο, Τσαουσέσκου, Σαντάμ από το ίδιο πλήθος που έτρεμε και προσκυνούσε. Ο Αισχύλος στους «Πέρσες», ακριβώς για να μη δώσει την ευκαιρία να αλαζονευτούν οι Αθηναίοι ναυμάχοι της Σαλαμίνας και να μη φανεί και ο ίδιος κόλακας, μετατοπίζει την υπόθεση της τραγωδίας του στα Σούσα. Και ακούγονταν εκεί δεκάδες ονόματα ηττημένων νεκρών και ταπεινωμένοι ηγέτες, πρώην σχεδόν «θεοί», ενώ δεν ακούγεται ούτε ένα όνομα των νικητών, ούτε του Θεμιστοκλή, που είναι βέβαιο ότι βρισκόταν στις κερκίδες.