Έχουν αναρωτηθεί οι αποφασίζοντες τις μειώσεις μισθών εργαζομένων αν έχουν επιτελέσει το δικό τους καθήκον για τη μείωση της σπατάλης; Έχουμε αναρωτηθεί εμείς αν έχουν κάνει το καθήκον τους εκείνοι που αποφασίζουν; Η εικόνα είναι σαφής. Τα ποικίλα έξοδα επιδείξεως και “καλύτερης” εξυπηρέτησης δεν έχουν μειωθεί παρά πολύ στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα με διάφορα προσχήματα. Σε κάθε περίπτωση δεν έχουν μειωθεί κατ’ αναλογία με τη μείωση των εισοδημάτων από μισθούς. Το “σύστημα” συνεχίζει να υπερδαπανά δημόσιο χρήμα, αλλά πιο κρυφά, πιο μακρυά από τα μάτια των πολιτών.

ΕΙΝΑΙ πράγματι απορίας άξιο που από το χώρο του συνδικαλισμού του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα το θέμα δεν έχει τεθεί ως επείγον, ως μείζον. Δυστυχώς, δεν φαίνεται ακόμη και οι αριστερές δυνάμεις πολιτικές και του συνδικαλισμού να αντιλαμβάνονται ότι η σπατάλη εντός της υπηρεσίας είναι η άλλη όψη των πελατειακών εξυπηρετήσεων και δώρων προς προμηθευτές και φίλους. Ότι το πολιτικό-οικονομικό σύστημα σχέσεων και αποφάσεων που οδήγησε στον υπερδανεισμό και τη δημοσιονομική κατάρρευση επιχειρεί σήμερα να ρίξει στους πολλούς τα βάρη και να διασωθεί για να συνεχίσει την ιδιοποίηση του δημοσίου πλούτου. Είναι το κλίμα συνενοχής ότι όλοι είμαστε μπλεγμένοι, άρα ας σιωπήσουμε; Είναι ο φόβος ότι αν αρχίσουν και ξηλώνονται οι σκανδαλώδεις μηχανισμοί της σπατάλης θα πειραχτούν και οι δικές μας “ρυθμίσεις”; Η υποστήριξη των συμφερόντων και του εισοδήματος των εργαζομένων συμβαδίζει με την ανοχή στη σπατάλη;

ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ είναι ότι αν δεν χτυπηθούν οι μηχανισμοί της διαπλεκόμενης σπατάλης, δεν μπορεί να γίνει αναδιάρθρωση των δαπανών και ότι η πίεση για μείωση των εξόδων θα επιρρίπτεται αποκλειστικά στους μισθούς. Το βέβαιο είναι ότι αν δεν γίνουν αναδιαρθρώσεις στις δαπάνες με μαχαίρι στις σπατάλες και τις υπερτιμολογημένες προμήθειες, δεν θα υπάρχουν χρήματα για κοινωνικές και αναπτυξιακές δαπάνες. Το βέβαιο είναι ότι αν δεν γίνουν αναδιαρθώσεις στις δαπάνες δεν μπορεί να στηριχθεί ένα διαφορετικό πρότυπο ανάπτυξης, θα μείνουμε στα ίδια, δεν θα στηριχθεί η οικολογική πολιτική στην ενέργεια και στο περιβάλλον.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ της αναδιάρθρωσης των δαπανών, της εξοικονόμησης πόρων απαιτεί και συγχρόνως αναπτύσσει διαφορετική αντίληψη για τη σχέση με το δημόσιο χρήμα, αλλά και γενικότερα για την κατανάλωση ενέργειας, προϊόντων και υπηρεσιών. Οι δαπάνες είναι συγχρόνως το πιο κρίσιμο πεδίο του κοινωνικού αγώνα σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης. Πού θα διατεθούν και με ποιους όρους οι -μικρότεροι πλέον- πόροι; Αυτό ακριβώς δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται αριστερές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που έχουν μείνει στο μοντέλο του παρελθόντος - η μάχη πριν ήταν για το μερίδιο από μια πίτα που αύξανε, με δανεισμό βέβαια. Τώρα η μάχη είναι αλλιώτικη: το πόσοι πόροι και από ποιούς θα αφαιρεθούν και σε ποιούς θα διατεθούν. Είναι πιο σκληρή μάχη.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ όλο αυτό διάστημα λεπτομερής ανακοίνωση ή πληροφόρηση για τα συγκεκριμένα μέτρα μείωσης της σπατάλης που έχουν πάρει υπουργεία και υπηρεσίες, ΔΕΚΟ ή οργανισμοί. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις οργανωμένων φορέων για τη μείωση της σπατάλης και την αναμόρφωση των δαπανών. Το σχήμα σκέψης είναι: ας κάνουν ό,τι θέλουν οι υπουργοί και αρμόδιοι και εμείς ή θα επικρίνουμε ή θα προσαρμοστούμε…

ΚΑΙ ΟΛΑ θα συνεχίζονται όπως ξέρουμε και χειρότερα…

Αν είναι ορθή η εκτίμηση ότι οι αποφασίζοντες, το σύστημα της πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής, δεν έχουν πάρει τα αναγκαία και επείγοντα μέτρα εξοικονόμησης, είναι προτεραιότητα να αντιστραφεί αυτή η πορεία.

Και στα υπουργεία, στις επιχειρήσεις και στους οργανισμούς, αλλά και στους δήμους και στις περιφέρειες. Αποκατάσταση της αξιοπιστίας των δημοκρατικών θεσμών δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αξιοπιστία στην οικονομική διαχείριση.