Αυτή είναι η Ελλάδα!

Ξεκινώ από την… ιερή αγανάκτηση που ξεσηκώθηκε μετά τη δήλωση του Χρυσοχοΐδη ότι δεν έχει διαβάσει το Μνημόνιο. Πού είναι η έκπληξη, παιδιά; Την αλήθεια, είπε. Εμένα με ενοχλεί περισσότερο το γεγονός ότι το λέει, για να εντυπωσιάσει, τώρα που έχει αρχίσει η κούρσα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ (πιστεύει, -προφανώς, αλλά αφελώς- ότι θα έχει καλύτερη τύχη, αν λέει διάφορα που προκαλούν), παρά ότι το λέει.

Η αλήθεια είναι. Για τους περισσότερους υπουργούς το ίδιο ισχύει. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Το ίδιο και για τους βουλευτές. Μήπως το έχουν διαβάσει οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, που το έχουν ψωμοτύρι; Εδώ, ακόμα και σήμερα, εμφανίζονται ως «νέα», μέτρα που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο του Μαΐου του 2010!

Αλλά ας πούμε ότι οι βουλευτές το διάβαζαν λέξη προς λέξη. Δεν θα το ψήφιζαν; Δηλαδή, θα έριχναν μια κυβέρνηση λίγων μηνών και θα άφηναν τη χρεοκοπία να σκάσει στα δικά τους χέρια; Και τι είναι αυτό που δεν ήξεραν; Ότι κόβονται οριζόντια μισθοί και συντάξεις; Ότι μπαίνουν νέοι φόροι; Ότι πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα; Αστειότητες. Τα ήξεραν όλα και δεν χρειαζόταν να το έχουν διαβάσει λέξη προς λέξη. Γι’ αυτό ο μεν Χρυσοχοίδης αποδεικνύεται λαϊκιστής του κερατά με αυτό που είπε (διότι χρησιμοποιεί μια αλήθεια και λέει διάφορα, δήθεν αντιμνημονιακά, για να κερδίσει πόντους -έτσι νομίζει) και όσοι τον καταχέριασαν είναι υποκριτές. Λες και οι ίδιοι έχουν διαβάσει τα πάντα πριν ψηφίσουν. Αλήθεια, πόσοι ψηφοφόροι έχουν ανοίξει ποτέ προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος που ψηφίζουν; Μήπως αρκούνται σε όσα λέει ο αρχηγός; Μήπως ψηφίζουν για τα επαγγελματικά και συντεχνιακά συμφέροντά τους;

Πάμε τώρα στις συντεχνίες. Πολλή σκόνη σηκώθηκε μετά την άρνηση πολλών βουλευτών να υπερψηφίσουν ορισμένες διατάξεις, που έπλητταν τα συμφέροντα κάποιων επαγγελματικών ομάδων. Πού είναι η έκπληξη; Δεν ξέρουμε ότι η ελληνική κοινωνία είναι διαρθρωμένη έτσι; Τι να απαριθμήσεις; Δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, φαρμακοποιοί, φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, δημοσιογράφοι (για να μην βγάζουμε την ουρά μας απέξω). Μήπως μεγάλες ομάδες του επιχειρηματικού κόσμου δεν απολαμβάνουν συντεχνιακά προνόμια; Και αφήνουμε κατά μέρος τους θύλακες συντεχνιών, που υπάρχουν ακόμα στο Δημόσιο. Φυσικά, δεν μπαίνουν όλοι στην ίδια μοίρα, αλίμονο.

Ολοι αυτοί, όμως, είναι εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια. Και είναι ψηφοφόροι. Στις καλές εποχές, όταν το (δανεικό) χρήμα έρρεε άφθονο, όλοι βολεύονταν. Σήμερα το λιγοστό χρήμα δεν φτάνει για να μοιραστεί σε όλους και κάθε συντεχνία νιώθει ότι απειλείται. Και απειλεί με τη σειρά της τους υπουργούς που φτιάχνουν τους νόμους και τους και τους βουλευτές, που καλούνται να τους ψηφίσουν.

Οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνονται σταδιακά και σε συνθήκες ομαλότητας. Για να υπάρχει χρόνος να συζητηθούν και να έχουν το μικρότερο δυνατό κόστος. Σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης θα γίνουν λάθη και αδικίες. Για να το πούμε με ένα παράδειγμα, η αλλαγή του Ασφαλιστικού έπρεπε να γίνει το 2001. Ολοι ήξεραν ότι το σύστημα δεν θα άντεχε για πολύ με συνταξιούχους των 40 κι 45 ετών και με εξωπραγματικές παροχές σε ορισμένα ταμεία. Δεν έγινε και τώρα ήρθε ο λογαριασμός για όλους. Μόνο που θα τον πληρώσουν και όσοι δεν φταίνε.

Συμπέρασμα; Αυτή είναι η Ελλάδα, που είπε κάποτε ο Σημίτης κι έπεσαν να τον φάνε. Είναι η Ελλάδα που τώρα πρέπει να αλλάξει. Όμως, η απόσταση από το «πρέπει» μέχρι το «αλλάζει» δεν είναι καθόλου μικρή.