Το κύριο πρόβλημα της Κεντροαριστεράς είναι ότι «έχασε» την πολύμορφη κοινωνική βάση της και την «ταυτότητά της». Αρα οφείλει να ξανα-επινοήσει τον εαυτό της (ιδεολογικά και πολιτικά) και να ξαναβρεί τον κόσμο της χωρίς να υποκύπτει σε ετεροπροσδιορισμούς ή κομματικούς τακτικισμούς... Αυτό σημαίνει να συγκρουστεί με τα στοιχεία εκείνα που ανήκουν στο «εθνικολαϊκιστικό παρελθόν της», χωρίς όμως να απολέσει τη λαϊκότητα και την κοινωνικότητα, που είναι ο πυρήνας του αξιακού συστήματός της.

Εάν αυτά τα «προτάγματα» είναι ορθά, φοβούμαι ότι ένα μόνο «ξαναμάζεμα» των κατά καιρούς στελεχών της δεν αρκεί. Εξάλλου «μαζεμένα» ήταν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά διασκορπίστηκαν στους «πέντε ανέμους» όταν το ΠΑΣΟΚ εγκαταλείφθηκε από την κοινωνική βάση του... Αλήθεια, γιατί «εγκαταλείφθηκε»; Πρώτον πλήρωσε το τίμημα του «μέρους της ευθύνης» που του ανήκει για τη χρεοκοπία της χώρας.

Και δεύτερον γιατί ταυτίστηκε με μια πολιτική «διάσωση της χώρας» που υπερέβη τα αναγκαία όρια (σε ρυθμό και ένταση) δημοσιονομικής προσαρμογής που χρειαζόταν η χώρα, αποδεχόμενο έναν συντηρητικής έμπνευσης μεταρρυθμιτισμό. Στην ουσία, το «σχέδιο προσαρμογής» εισήγαγε κάτι πολύ περισσότερο από μια αναγκαία πολιτική λιτότητας: ένα κοινωνικό μοντέλο νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης, που πλήττει τον πυρήνα της σοσιαδλημοκρατικής ταυτότητας καθώς απομειώνει βασικά δημόσια αγαθά. Μήπως, τελικά, αυτό ήταν το «τίμημα» για να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη και στο ευρώ; Υπενθυμί­ζουμε ότι η τρικομματική κυβέρνηση συγκροτήθηκε τον Ιούνιο του 2012 στη βάση ενός προγράμματος «επαναδιαπραγμάτευσης».

Τι τελικά έγινε; Απεφεύχθη το Grexit (σημαντικότατο), μπλοκαρίστηκαν ορισμένες ακρότατες ρυθμίσεις, όμως το «πρόγραμμα» δεν τηρήθηκε ούτε η «επαναδιαπραγμάτευση» επετεύχθη. Η κυβέρνηση λειτούργησε με συντηρητική μονοκομματική λογική, ακόμα και σε «μη μνημονιακά» θέματα κι όταν η ΔΗΜΑΡ μαζί με το ΠΑΣΟΚ επιχείρησαν να συγκροτήσουν έναν κεντροαριστερό «ενδοκυβερνητικό πόλο» για να δημιουργηθούν «εξισορροπητικά αντίβαρα», δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ, με αφορμή την ΕΡΤ, υπαναχώρησε συμπλέοντας με τη ΝΔ.

Αυτού όμως του τύπου η κυβερνητική συγκατοίκηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) δεν αφήνει περιθώρια για να ευδοκιμήσει μια νέα Kεντροαριστερά. Θολώ­νει επικίνδυνα την ταυτότητά της. Ξεκαθαρίζουμε: όχι η «συγκατοίκηση» εξ ορισμού αλλά ο τρόπος που γίνεται. Και όχι η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά το κοινωνικό «μοντέλο» μέσω του οποίου επιχειρείται. Αναμφισβήτητα η χώρα χρειάζεται ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, θεσμικές αλλαγές και εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις.

Οπως επίσης και ένα συνεκτικό και ρεαλιστικό σχέδιο ενδιάμεσης «μετάβασης» και όχι «τυφλής καταστροφής». Σ’ αυτή τη βάση, η νέα κεντροαριστερή αφήγηση πρέπει να έχει -για να είναι αξιόπιστη- σαφείς διακρίσεις απέναντι στο νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μοντέλο. Αυτό αφορά γενικά και το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα, που «πελαγοδρομεί» έχοντας απωλέσει τη διακριτή ταυτότητά του.

Εν κατακλείδι, Κεντροαριστερά «εγκλωβισμένη» σε μια στρατηγική σύμπλευση με τη ΝΔ μέχρι το... 2020 δεν μπορεί να υπάρξει. Ούτε επανασυγκροτείται, όπως παλιά, με «κύριο κορμό» και βάση το ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται πρωτίστως να «επανασυνδεθεί» και να επικοινωνήσει με «νέους όρους» με τον ευρύτερο ιστορικό κοινωνικό χώρο της. Οχι να τον... «χαρίσει» σε άλλους, καθώς δεν υπάρχει άλλος λαός. Ετσι θα ξαναβρεί τον κόσμο της και θα ξανα-επινοήσει τον εαυτό της!