Στη χώρα μας υπάρχει ένα σοβαρό πολιτικό κενό. Απουσιάζει ένας ισχυρός σοσιαλδημοκρατικός πόλος ο οποίος θα μπορούσε να συμβάλει σε μια προοδευτική εξέλιξη της χώρας.

Η παρούσα κατάσταση τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη έχει πάνω της τη βαριά σφραγίδα των νεοφιλελεύθερων δογμάτων. Την εμμονή στη λιτότητα, την απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους, τη μονόπλευρη προστασία του χρηματοπιστωτικού μοντέλου. Οι συνέπειες είναι δραματικές. Στη χώρα μας η ύφεση είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί σε καιρό ειρήνης στον δυτικό κόσμο μετά την κρίση του 1929 (μείωση 28% του ΑΕΠ). Την ίδια ώρα η ανεργία καλπάζει στο 30%, στους νέους υπερβαίνει το 60%. Το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών έχει περικοπεί κατά το 1/3, σε πολλές περιπτώσεις πάνω από το 50%. Το δημόσιο χρέος πλησιάζει το 180% του ΑΕΠ, σχεδόν 50 μονάδες πάνω από το επίπεδο όταν ξέσπασε η κρίση.

Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο. Δεν δίνει διέξοδο. Το καταλαβαίνουν σχεδόν όλοι. Αυτή η κατάσταση εκπροσωπείται από τη σημερινή κυβερνητική σύμπραξη. Η άλλη πλευρά, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν έχει διαμορφώσει ρεαλιστική εναλλακτική προοπτική. Δημαγωγικές υποσχέσεις, αμφισημίες για το ευρώ, απουσία συμμαχιών.

Αν συμφωνήσουμε σε αυτή την εικόνα είναι φανερό ότι χρειάζεται μια δημοκρατική σοσιαλιστική παράταξη. Ικανή να αμφισβητήσει τις ασκούμενες πολιτικές και να επιβάλει αλλαγή με όρους σταθερότητας. Πρόκειται για τη μόνη προοπτική απέναντι στο τέλμα από τη μία πλευρά και στην αβεβαιότητα από την άλλη.

Σε αυτήν τη κατεύθυνση κινείται η ΔΗΜΑΡ, με τα λάθη και τις αδυναμίες της. Χρειάζεται την ανασύνταξη των δυνάμεών της, τη διόρθωση στα λάθη της. Η βασική κατεύθυνση είναι ορθή. Δεν μπορεί να υποστηριχθεί η κυβερνητική πολιτική που μεγεθύνει τις ανισότητες. Ούτε φυσικά αποτελεί εναλλακτικό σχέδιο η λαϊκίστικη ρητορική με άρωμα από το παρελθόν.

Το πρόβλημα όμως βρίσκεται ότι στον χώρο της Κεντροαριστεράς επικρατούν αντιλήψεις που υποτιμούν τη σημερινή νεοφιλελεύθερη κυριαρχία. Εδώ βρίσκεται η βασική κακοδαιμονία που εμποδίζει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Και μαζί με αυτή την κρατούσα νοοτροπία, ο χώρος της Κεντροαριστεράς δοκιμάζεται από προσωποποιημένες στρατηγικές, από εγωκεντρικές τοποθετήσεις έξω από κάθε όριο συλλογικότητας. Είναι βέβαιο ότι αυτή η πορεία είναι αδιέξοδη. Τέτοια χαρακτηριστικά έχει η κρίση της ΔΗΜΑΡ εδώ και καιρό.

Ποια είναι η λύση; Η προσπάθεια να αποκτήσει η Κεντροαριστερά τις παραδοσιακές κοινωνικές της αναφορές. Να μην αφήσει την εκπροσώπηση των αδύναμων στρωμάτων σε ακραίες λογικές και αντιλήψεις.

Είναι βέβαιο ότι η σημερινή φορά των πραγμάτων δεν συνιστά λύση. Είναι η παρακμή!

Η σταθεροποίηση της χώρας στο ευρώ, η ύστερη μνημονιακή εποχή, δρομολογούν νέους συσχετισμούς για το ποιες κοινωνικές δυνάμεις, για το ποια κοινωνικά συμφέροντα θα ενισχύσουν τη θέση τους. Αν η νέα φάση ακόμα και χωρίς τα κείμενα των Μνημονίων έχει το ίδιο περιεχόμενο πολιτικών είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι ηττημένοι θα είναι οι δυνάμεις της εργασίας, οι άνεργοι, οι μη προνομιούχοι.

Δεν μιλάμε λοιπόν για μια νέα αφήγηση ρομαντισμού αλλά για μια υπαρκτή κοινωνική αντιπαράθεση. Οι σοσιαλιστές έχουν την κουλτούρα των συναινέσεων και των εξισορροπήσεων αλλά ταυτόχρονα οφείλουν να έχουν καθαρό από ποια σκοπιά κινούνται.

Αυτό είναι το διακύβευμα. Αυτό είναι το πολιτικό κενό στη χώρα. Είναι θέμα χρόνου να καλυφθεί.