Η πορεία και το μέλλον της Δημοκρατικής Αριστεράς

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, ιδρύσαμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστερά. Το πρώτο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε λίγον καιρό αργότερα, επικύρωσε την ύπαρξή του και η ιδρυτική του διακήρυξη παραμένει ένα από τα σημαντικότερα αριστερά ντοκουμέντα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα.

Από τα πρώτα του βήματα όμως το κόμμα μας άρχισε να υπονομεύεται και μάλιστα από ανώτερα στελέχη του. Πολλά στελέχη του κόμματός μας είτε προέρχονταν από τον Συνασπισμό, είτε από άλλα πολιτικά κόμματα και ομάδες, είτε από το χώρο των ανένταχτων, δεν είχαν σαν στόχο την οικοδόμησή του, αλλά πως θα το οδηγήσουν από την αρχή σε άλλες κατευθύνσεις, δηλαδή σε άλλους πολιτικούς χώρους! Δεν θα ήθελα ν’ αναφερθώ σε ονόματα, ωστόσο δεν μπορώ να μην σταθώ στον Ν. Μπίστη, παλιό στέλεχος της Αριστεράς, που από στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που ήταν, μέχρι τότε, τον βρίσκουμε πρώτον και καλύτερο ν’ αλωνίζει στα γραφεία μας. Χώρια που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που επιδίωξή τους δεν ήταν η προβολή του κόμματος, αλλά η προβολή (η βόλεψη θα έλεγα καλύτερα) του εαυτού τους.

Η κοινοβουλευτική μας ομάδα που βγήκε από τις εκλογές του 2012 ήταν αρκετά ικανοποιητική. Δεν άργησαν όμως να παρουσιαστούν τα πρώτα ρήγματα. Η πρώτη σοβαρή ρήξη βέβαια είχε παρουσιαστεί με την κυβέρνηση Παπαδήμου όταν καταψηφίσαμε το μνημόνιο. Αλλά και αργότερα, όταν πήραμε μέρος στην κυβέρνηση και ακόμα πιο πολύ όταν φύγαμε από την κυβέρνηση. Πήγαν περίπατο οι δημοκρατικές διαδικασίες και πολλοί με πρώτον και καλύτερο το Γραμματέα του κόμματος, άρχισαν ν’ αλληθωρίζουν φανερά προς διάφορες κατευθύνσεις.

Τότε ήταν που βγήκε στην επιφάνεια (Οκτώβρης 2013) η περίφημη ‘Ελιά’ που άλλοι φανερά και άλλοι στα κρυφά τρέξανε από κάτω της μήπως και γευτούν τους καρπούς της! Και όταν η ‘Ελιά’ μαράθηκε πήγαν να δροσιστούνε στο ‘Ποτάμι’! χώρια εκείνοι που ξαναθυμήθηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ πριν από κάποια χρόνια τον έβλεπαν αποκρουστικό, τώρα τον εύρισκαν γοητευτικότατο!…

Έτσι αποδεκατισμένοι φτάσαμε στις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι εκλογές αυτές δεν έπρεπε να γίνουν, γιατί δεν ωφελήσαν ούτε τη χώρα ούτε και το κόμμα μας βέβαια. Δεν τις ήθελε άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος του λαού, εκείνο τον καιρό. Και νομίζω πως η απόφαση που είχε πάρει το κόμμα μας στο τελευταίο του Συνέδριο, έπρεπε να αναθεωρηθεί. Καταλαβαίνω βέβαια πως ήταν δύσκολο, αφού οι περισσότεροι από του βουλευτές μας δεν το ήθελαν. Αντίθετα συνηγορούσαν στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως την στιγμή που μας έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα. Με όλα αυτά είχαν βραχυκυκλώσει και τον πρόεδρο του κόμματος σε σημαντικό βαθμό.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Όσοι πήραμε μέρος στον προεκλογικό αγώνα –και ήμασταν πολύ λίγοι τούτη τη φορά- το νιώθαμε από την πρώτη μέρα που τον ξεκινήσαμε ως και την ημέρα των εκλογών…

Παρ’ όλη τη σοβαρή μας ήττα όμως πιστεύω βαθιά πως ο μόνος δρόμος που πρέπει ν. ακολουθήσουμε είναι η ανασυγκρότηση και η συνέχιση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Το κόμμα μας, το κόμμα που εκπροσωπεί την Ανανεωτική Αριστερά, όπως συνηθίσαμε να την λέμε, έρχεται από μακριά και πρέπει να πάει μακριά…

Πρέπει πρώτα απ’ όλους, εμείς οι ίδιοι να πιστέψουμε πως εμείς ήμαστε η Αριστερά της Ευθύνης, η Αριστερά του μέλλοντος. Και τότε πιστεύω πως και ο λαός θα καταλάβει την ορθότητα και την εντιμότητα της πολιτικής μας και θα μας εμπιστευτεί.

Υστερόγραφο

Μια ερώτηση: Το κτίριο της πλατείας Κουμουνδούρου στο οποίο στεγάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστό πως αγοράστηκε από το ΚΚΕ εσ. και την ΕΑΡ που σαν μέλη του τότε φτύναμε αίμα να μαζεύουμε χρήματα. Και σαν αγοραστές-ιδιοκτήτες φαίνονται οι Λεωνίδας Κύρκος και ο Φώτης Κουβέλης. Δεν θα διεκδικήσουμε δικαιώματα;