Το “ραντεβού στα τυφλά” του Πρωθυπουργού με την Ιστορία

Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ περιέγραφε ως εξής τον ιστορικό συμβιβασμό: «Θα ήταν εντελώς απατηλό το να σκεφτεί κανείς, ακόμα κι αν τα κόμματα και οι δυνάμεις της Αριστεράς κατόρθωναν να φθάσουν το 51% των ψήφων και της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, [...] πως ένα τέτοιο ποσοστό θα επαρκούσε δήθεν για την επιβίωση και την επιτυχία της κυβέρνησης που θα εξέφραζε μία παρόμοια πλειοψηφία. Να γιατί εμείς μιλάμε όχι για μια "αριστερή εναλλακτική λύση", αλλά για μια "δημοκρατική εναλλακτική λύση", δηλαδή για την πολιτική προοπτική της συνεργασίας και της συνεννόησης των λαϊκών δυνάμεων, κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής έμπνευσης, με τις λαϊκές δυνάμεις, καθολικής (συντηρητικής) έμπνευσης, χωρίς βέβαια να εξαιρούνται και άλλοι, δημοκρατικοί πολιτικοί σχηματισμοί».

Όταν ο Μπερλινγκουέρ παρουσίαζε τη στρατηγική του ιστορικού συμβιβασμού στην Ιταλία, είχε πίσω του την ιστορία ενός κομμουνιστικού κόμματος που μετά τον πόλεμο δεν είχε επιλέξει τη ρήξη, δεν είχε ενταχθεί στο σοβιετικό μπλοκ, καταδίκαζε ρητά την τρομοκρατία και θεωρούσε μείζονα κίνδυνο για το ιταλικό έθνος κάθε στρατηγική έντασης που θα οδηγούσε στον διχασμό (τον οποίο θεωρεί την καταστροφή κάθε Έθνους).

Χωρίς να θέλω να πέσω στην παγίδα της εύκολης αναγωγής νομίζω, ότι όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την ιστορία της δικής μας αριστεράς και ούτε με τη ρητορική της σημερινής κυβέρνησης που επιμένει να ανατινάζει γέφυρες συνεννόησης και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Όμως, στην ιστορία κάθε έθνους έρχονται στιγμές καθοριστικές και ιδιαίτερες που προδιαγράφουν το μέλλον για δεκαετίες.

Ζούμε μία τέτοια στιγμή.

Το «ελληνοατύχημα-graccident», μια λέξη που τόσο εύκολα εκστομίζουν στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, θα είναι ένα πολιτικό έγκλημα τεραστίων οικονομικών και κοινωνικών διαστάσεων, με πρώτο και μεγάλο θύμα τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας μας. Οι συνεχείς διαψεύσεις μιας τέτοιας προοπτικής ατυχώς επιβεβαιώνουν πόσο κοντά μπορεί να βρίσκεται. Ας μην ειπωθούν άλλα ψέματα. Είμαστε μπροστά στο γκρεμό όχι «Εμείς ή Αυτοί». Είμαστε ΟΛΟΙ και τα παιδιά των παιδιών μας.

Ο Αλέξης Τσίπρας ως Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι παντελώς αδιάφορος σε ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού. Ως Πρωθυπουργός της χώρας, όμως, μας νοιάζει πολύ γιατί σήμερα συνομιλεί με το μέλλον μας γράφοντας Ιστορία. Στον ελάχιστο χρόνο που έχει μπροστά του θα μπορούσε να δώσει τη μάχη για έναν ιστορικό συμβιβασμό στην Ελλάδα που θα βοηθήσει και θα διευκολύνει έναν όχι απλά έντιμο αλλά καλύτερο συμβιβασμό στην Ευρώπη. Επιλογή, που απαιτεί τεράστιο πολιτικό και ηθικό διαμέτρημα για να ξεπεράσει προς όφελος του Έθνους τις βαθειές διχαστικές αντιλήψεις που ενδημούν σε όλο το πολιτικό σύστημα.

Η αναγκαία συμφωνία για την έξοδο από την κρίση ανάμεσα στα περισσότερα κόμματα είναι (από ανάγκη) σήμερα εφικτός στόχος. Η από κοινού χάραξη ενός οδικού χάρτη βασικών μεταρρυθμίσεων, η αποδοχή από όλους, συμβιβασμών και η κοινή υπεράσπιση κόκκινων γραμμών στη διαπραγμάτευση με τα 18 Κράτη της Ευρωζώνης (που είναι οι δανειστές μας), συνιστά μια επιλογή ορόσημο. Άλλωστε, αν ως Έλληνες δεν δείξουμε ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, πως θα πείσουμε 18 άλλους Λαούς και 18 εκλεγμένες από αυτούς Κυβερνήσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας μια δραματική στιγμή έχοντας, όμως, σπάνια πολιτικά πλεονεκτήματα.

Έχει τεράστια λαϊκή υποστήριξη που του δίνει τη δύναμη να ορίσει ακόμη και το κόμμα του και όχι να ορισθεί από αυτό.

• Όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου είναι εμφανώς έτοιμα να υποστηρίξουν ένα σχέδιο από κοινού.

• Οι εταίροι έχουν κάθε λόγο να προβούν σε συμβιβασμούς από τη μεριά τους όταν απέναντι τους έχουν ομοψυχία που εγγυάται μακρόχρονη πολιτική σταθερότητα.

• Η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, το φθηνό ευρώ και το φθηνό πετρέλαιο δίνουν προοπτική ανάπτυξης μετά από καιρό στην Ευρώπη, και μαζί στην Ελλάδα.

Ο Πρωθυπουργός μπορεί να επιλέξει για τον εαυτό του το ρόλο του Εθνικού Ηγέτη που πραγματικά βγάζει τη χώρα από το αδιέξοδο και αλλάζει οριστικά το πολιτικό σκηνικό της χώρας, ή τον εμμονικό σε ιδεοληψίες αρχηγό κόμματος που σπρώχνει τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες και το λαό σε περισσότερη δυστυχία για πολλά χρόνια.

Αν επιλέξει το πρώτο, που σημαίνει νέα κυβέρνηση και ευρύτατη κοινοβουλευτική συμμαχία πάνω σε ένα Εθνικό Σχέδιο ελληνικής γραφής και εφαρμογής , οφείλουμε κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε σκληρά μαζί για τη χώρα μας και τα παιδιά μας.

Αν, όμως, επιλέξει το δεύτερο και προκρίνει τις αδιέξοδες λογικές μιας αριστερίστικης και ανερμάτιστης ομάδας που ήδη λαφυραγωγεί το Κράτος, αναπαράγοντας όλες τις παθογένειες του παρελθόντος όλα όσα έφεραν την κρίση και μας οδήγησαν στα μνημόνια, τότε γίνεται αδήριτη η ανάγκη μιας νέας συσπείρωσης προοδευτικών δυνάμεων για συλλογική δράση με σαφές σχέδιο για την αντιμετώπιση της άμεσα διαφαινόμενης καταστροφής και των μακροχρόνιων συνεπειών της. Τότε, θα είναι απόλυτη η ανάγκη και η δημιουργία ενός κόμματος που θα απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας από την «εσωτερική κατοχή» των δυνάμεων της οπισθοδρόμησης, του κρατισμού – κομματισμού και της αναξιοκρατίας.

Επειδή, η απόσταση από την καταστροφή είναι ελάχιστη, ελπίζω και εύχομαι για το πρώτο. Αλλά η Πατρίδα έχει δυνάμεις και για το δεύτερο - Η φύση και η Πολιτική δεν διατηρούν κενά επί μακρόν.

.....

* Ιστορικός συμβιβασμός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την τάση στην Ιταλία για την προσέγγιση μεταξύ των Χριστιανοδημοκρατών και του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που παρατηρήθηκε στη δεκαετία του εβδομήντα. Δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός. Είναι μία ολόκληρη αλλαγή φιλοσοφίας που κράτησε καιρό.