ΜΙΑ σταγόνα αρκεί για να ξεχειλίσει το γεμάτο ποτήρι. Θα μπορούσε να είχε στάξει αργά το βράδυ της 13ης Αυγούστου 2015. Η Ολομέλεια της Βουλής δεν είχε ξεκινήσει ακόμη να συζητάει. Η διάσκεψη των Προέδρων - πρώτη φορά στα χρονικά - μεταδιδόταν ζωντανά από το Κανάλι της Βουλής. Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πλατειάζοντας αφόρητα ως συνήθως, έκανε ασκήσεις αριθμητικής προσπαθώντας να εκτροχιάσει χρονικά τη διαδικασία. Ολα αυτά, με τον αναγκαίο στολισμό του Αλέξη Τσίπρα για πάσης φύσεως πολιτικές αμαρτίες. Ο κίνδυνος ήταν εμφανής. Οταν η εξουσία μένει αδέσποτη, τη μαζεύει άλλος. Η Πρόεδρος της Βουλής εμφανιζόταν διατεθειμένη να καταλάβει όλο τον θεσμικό και πολιτικό χώρο.

Φυσικά, είναι γνωστό τι έγινε. Το Μνημόνιο ΙΙΙ ψηφίστηκε εις το φως της ημέρας τη 14η Αυγούστου. Και άλλη μία φορά αποδείχθηκε ότι η πολιτική έχει ένα βασικό προαπαιτούμενο: γερό στομάχι. Ο Τσίπρας άντεξε και τη Ζωή και τον Παναγιώτη και τον Μεϊμαράκη που τον είπε «ψευτράκο» και όλους τους άλλους. Αντεξε και την Ολομέλεια και την προεκλογική περίοδο και το ντιμπέιτ - σε μια νεοαριστερή εκδοχή παθητικής αντίστασης. Το ζεν και το χαμόγελο απέδωσαν - αλλά απέδωσαν γιατί συνδυάστηκαν με ρίσκο: δημοψήφισμα, αλλαγή πορείας, συμφωνία και τελικά εκλογές. Επτά μονάδες και κάτι ήταν αυτές. Μένει η εκταμίευση της πολιτικής υπεραξίας.

Οι Κασσάνδρες μπορούν να πάνε να διαλογιστούν. Αυτή η φορά δεν θα είναι σαν την πρώτη φορά. Πάρτε παράδειγμα την Ευρώπη. Ενας άτυπος αλλά υπαρκτός κανόνας μεταξύ των ευρωπαίων ηγετών λέει ότι αυτοί που έχουν επανεκλεγεί έχουν άρρητη υπεροχή έναντι των άλλων. Και ο Τσίπρας έχει κερδίσει τρεις φορές στις κάλπες - βάλτε και το δημοψήφισμα - σε μία χρονιά. Ούτε καν: σε εννέα μήνες. Η επιλογή των ΑΝΕΛ ως παρτενέρ μπορεί να απογοήτευσε τους Ευρωπαίους, αλλά δεν ανέστειλε το φλερτ με τους Ευρωσοσιαλιστές. Αλλωστε, μπορεί ο Πάνος Καμμένος να εξασφαλίζει δεξιά γείωση στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πόρτα δεν άνοιξε για πρόσωπα όπως ο Νίκος Νικολόπουλος και έκλεισε γρήγορα για τον Δημήτρη Καμμένο. Ελαφρά απογοήτευση υπάρχει - κυρίως στη χώρα του Ρήνου - για τη σύνθεση της κυβέρνησης. Αλλά ο Φρανσουά Ολάντ που ήξερε πριν από τους εγχώριους για την πρόθεση του Αλέξη να πάει στην κάλπη τον Σεπτέμβριο, θεωρεί τη νίκη Τσίπρα έναν τρόπο να μαυρίσει το μάτι των διαφόρων Μελανσόν. Και φαίνεται ότι θα υλοποιήσει μια παρόρμηση που την έχει ήδη από πέρυσι τον Μάρτιο. Να είναι ο πρώτος ηγέτης μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας που έρχεται στην κόκκινη Αθήνα. Οσο για τους Γερμανούς, άμα θέλουν βλέπουν τα στραβά - άμα δεν θέλουν υπάρχει και η μέθοδος Φολκσβάγκεν. Η Ευρώπη του Μεταναστευτικού έχει πολλά τηγάνια στη φωτιά για να συνεχίσει να καίγεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα έλεγε κανείς, με παράδειγμα τον Ιανουάριο του 2015, ότι η διαχείριση της νίκης είναι πιο δύσκολη από τη διαχείριση της ήττας. Αλλά δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τη δυσκολία της Ζωής να βγει από τη Βουλή και την αγωνία της να βρει χάι γραφεία ως πρώην, για να αντιληφθεί ότι αυτή τη φορά ισχύει η συμβατική αλήθεια και μάλιστα ενισχυμένη, καθώς οι εκλογές του Σεπτεμβρίου έχουν μόνο έναν νικητή και πολλούς - πραγματικό σκορποχώρι - ηττημένους.