Από εδώ και στο εξής, η πολιτική αβεβαιότητα γίνεται εξαιρετικά εντονότερη.

Τι θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός όταν ο υπουργός Αμυνας, με τις γνωστές δηλώσεις του στις ΗΠΑ, κατέστησε διεθνώς περίγελο την κυβέρνηση και έπληξε την εικόνα της χώρας; Το ελάχιστο θα ήταν να του ζητήσει άμεσα να τις ανασκευάσει και να απολογηθεί. Το μείζον θα ήταν να του ζητήσει την παραίτησή του. Αντ’ αυτών, προέκρινε αρχικά να σιωπήσει, εν συνεχεία να συνδιαλλαγεί μαζί του (σε εν κρυπτώ γεύμα…) και, τελικά, να περιοριστεί να δηλώσει ότι «από εδώ και στο εξής» δεν θα ανεχθεί καμία διγλωσσία από οποιονδήποτε.

...Διαφωνώ με τη λογική μετώπων που φέρουν το πρόθεμα “αντί”. Υποστηρίζω πολιτικές με θετικό πρόσημο. Από εκεί και πέρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου έχουν συγκροτηθεί προοδευτικά μέτωπα, κορμός αυτής της συμμαχίας είναι τα υπεύθυνα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το εγχείρημα ανασυγκρότησης της ελληνικής κεντροαριστεράς, βασικός διακυρηκτικός στόχος είναι η ανατροπή των σημερινών πολιτικών συσχετισμών και η πολιτική ηγεμονία στο ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

H σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes με συνταγματική αναθεώρηση αποτελεί πάγια εθνική θέση και είναι το θετικό στοιχείο, ενώ προβληματικά στοιχεία είναι η ιθαγένεια και η γλώσσα. Εφόσον σε ένα κρίσιμο εθνικό θέμα δεν θα υπάρχει πραγματική κυβερνητική πλειοψηφία, πρέπει να υπάρξει ρητή δέσμευση ότι αμέσως μετά τη ψήφιση της συμφωνίας θα προκηρυχθούν εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, όταν και εάν έρθει η συμφωνία στη Βουλή, θα συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ και, σταθμίζοντας όλα τα δεδομένα, θα αποφασίσουμε την τελική στάση.

Η συζήτηση για το περιεχόμενο της συνταγματικής αναθεώρησης έχει κατά την άποψή μου κορεσθεί, τόσο στον πολιτικό όσο και στον επιστημονικό χώρο. Εξάλλου, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη απόψεων και προτάσεων αλλά η πολιτική αναξιοπιστία των κομμάτων και η περίσσεια διχαστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών.

Είναι γνωστό, βέβαια, ότι αυτές οι δύο συγκεκριμένες πολιτικές παθογένειες είναι δομικές και διαχρονικές. Ωστόσο, είναι επίσης γνωστό ότι μετά την κρίση το πρόβλημα αυτό έχει παροξυνθεί, επηρεάζοντας αναμφισβήτητα και την συνταγματική αναθεώρηση, τόσο με τις πολλαπλές στρεβλώσεις του νοήματός της όσο και με την υποταγή της σε ανυπόληπτες και εν δυνάμει επικίνδυνες θεσμικές διαδικασίες.

Το γεγονός ότι σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία τα πολιτικά κόμματα διαφωνούν δεν συνιστά λόγο να ανησυχούμε και δεν αποτελεί είδηση. Και επειδή διαφωνούν, επόμενο είναι να χαρακτηρίζουν τις απόψεις και τις πράξεις των αντιπάλων τους λανθασμένες και να τις επικρίνουν. Οσο για μας τους απλούς πολίτες, είναι εξίσου φυσιολογικό να διχαζόμαστε, δηλαδή να παίρνουμε το μέρος του ενός και να τα βάζουμε με τον άλλο.

Ολα αυτά θα τα χαρακτήριζα διαχρονικά, προφανή και στοιχειώδη. Τότε γιατί ο διχασμός συγκαταλέγεται στα πολιτικά αμαρτήματα και ως τέτοιο καταγγέλλεται εν χορώ από όλους;

Είναι φορές που η Αριστερά δυστυχώς παίρνει την οσμή από το «Ηοuse of cards», δηλαδή από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά με τις μηχανορραφίες πίσω από τον Λευκό Οίκο. Πρόκειται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ που εξελίσσεται σε ένα ωμό παιχνίδι εξουσίας που στρεβλώνει από τα πράγματα κάθε κανόνα αριστερής δεοντολογίας και ηθικών ευαισθησιών. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Ο Π. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ παίζουν όλα τα χαρτιά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, είναι απέναντι σε όλη την ατζέντα των ανθρωπίνων κοινωνικών δικαιωμάτων για να περιχαρακώσουν το ιδεολογικό τους στίγμα και πρόσφατα κάνουν και κούρσα φιλο-νατοϊκής πολιτικής (στα όρια του προτεκτοράτου).

Αποτελεί κοινό τόπο ότι το SPD υπέστη μια καταστροφική ήττα την Κυριακή στην Βαυαρία. Το ερώτημα που προκύπτει για εμάς είναι αν είναι μια Γερμανική - και μάλιστα βαυαρική - ιδιαιτερότητα η αν προσφέρεται για εξαγωγή ευρύτερων συμπερασμάτων για την επίκαιρη συζήτηση που έχει ανοίξει και στην χώρα μας για τις μετεκλογικές συνεργασίες στον προοδευτικό χώρο.

Ας ξεκινήσουμε από τα αποτελέσματα: Η συντηρητική παράταξη στράφηκε προς τα δεξιά. Τις απώλειες των Χριστιανοκοινωνιστών ( εταίρου των Χριστινοδημοκρατών της Μέρκελ, με πιο συντηρητικές θέσεις) καρπώθηκε το ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία» AfD.

Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρονται εντόνως για τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Θεωρούν ότι αυτή η συμπόρευση έφτασε στο τέλος της και μερικοί καλούν τον πρωθυπουργό να δώσει ένα τέλος. Ως προς τη διαπίστωση εντάξει. Πράγματι η σχέση έχει αγγίξει τα όριά της. Ηταν μια σχέση παράταιρη από την αρχή. Δύο κόμματα που σε πολλά ζητήματα το ένα κοιτάει στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή (σχήμα λόγου είναι, δεν κυριολεκτώ) συνασπίστηκαν και αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν.

Όλα άρχισαν όταν ο παράταιρος εταίρος της κυβέρνησης έβγαζε τα προεκλογικά σποτάκια με το σπασμένο αριστερό χέρι του «μικρού Αλέξη» και ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωθε πως η έφοδος στην εξουσία περνούσε υποχρεωτικά από τις ράγες του τρένου που οδηγούσε ένας ακροδεξιός μηχανοδηγός. Στην αρχή, λίγοι κατάλαβαν ότι ο εναγκαλισμός των δύο αρχηγών θα μπορούσε να εκθέσει ανεπανόρθωτα την «πρώτη φορά Αριστερά». Η Βουλή ωστόσο ήταν το πραγματικό πεδίο της δοκιμασίας. Οι ΑΝΕΛ δεν ψήφισαν κανένα από τα λεγόμενα προοδευτικά νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ

...Αλήθεια, για πόσο ακόμη ο κ. Τσίπρας θα κάνει ότι δεν βλέπει τι συμβαίνει, ειδικά σε μια περίοδο που η σοβαρότητα και η αξιοπιστία αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για τη διεθνή εικόνα της χώρας με στόχο την έξοδο από την οικονομική κρίση; Για πόσο ακόμη θα θυσιάζονται στον βωμό της εξουσίας οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς; Η αποπομπή του Πάνου Καμμένου από τη θέση του υπουργού Εθνικής Αμυνας είναι πλέον η τελευταία ευκαιρία για να μπει ένα τέλος στον κατήφορο. Διαφορετικά, θα ισχύει το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».