Παρακολουθώ τη συζήτηση που φούντωσε τελευταία για τη θρυλούμενη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, κι αντί για συμπεράσματα στο μυαλό μου πληθαίνουν τα ερωτήματα.
Παραθέτω ενδεικτικά: όταν ο ιδεολογικός αντίπαλός σου πλησιάσει, ή έστω ισχυριστεί ότι πλησιάζει τις δικές σου θέσεις, εσύ, αντί να αισθανθείς δικαιωμένος, γιατί ανεβαίνεις στα κάγκελα να τον καταγγείλεις; Αν δεχτούμε ότι για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το υπέρτατο ζητούμενο είναι η καρέκλα, υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν μπορούν να κάνουν επειδή αντιβαίνουν στην αριστερή «φύση» τους; Οταν λέμε ΣΥΡΙΖΑ, ποιους εννοούμε; Ολοι εκείνοι που μιλούν για σοσιαλδημοκρατία πώς την ορίζουν;

Η έκρηξη του… ηφαιστείου του μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του 90 υπήρξε η μήτρα για την έκλυση της λάβας του ανορθολογισμού στη χώρα μας. Την ώρα που το “συγκλονιστικό 89” άλλαζε τον κόσμο η Ελλάδα στράφηκε στον εαυτό της, κλείστηκε σ’ αυτόν μηρυκάζοντας την “ένδοξη τρισχιλιετή στορία” της και χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες της νέας ιστορικής περιόδου που ξεκινούσε. Η λάβα εκείνου του ανορθολογισμού κάλυψε έκτοτε την ελληνική κοινωνία, λαμβάνοντας κατά καιρούς διαφορετικές μορφές (Οτσαλάν, ταυτότητες, “αγανακτισμένοι” κ.ο.κ.) ενώ συνδέθηκε και με διαφορετικές πλευρές του πολιτικού φάσματος.