Προσπαθώντας να συγκεντρωθείς για να γράψεις με ειρμό όταν χορεύουν γύρω σου οι εικόνες του θανάτου και της καταστροφής γρήγορα αισθάνεσαι ότι η προσπάθεια είναι επαχθής, μάταιη, ή ακόμα χειρότερα, περιττή. Η σκέψη κομματιάζεται, η αλληλουχία ανατρέπεται, και το επιχείρημα χάνεται στην κοινοτοπία καθώς αντικρίζει την τραγική συνθήκη. Καλύτερα να αφεθείς στον κατακερματισμό, στο κολάζ των εικόνων, των συναισθημάτων, των συμβολισμών και των σκέψεων.

Μια φορά κι έναν καιρό το ιδεολογικό υπόβαθρο της ελληνικής Αριστεράς ήταν ο μαρξισμός. Το δήλωνε υπερήφανα η ίδια, της το καταλόγιζαν οι εχθροί της. Εκτοτε πολλά άλλαξαν. Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ και κάποια γκρουπούσκουλα, ο μαρξισμός μπορεί μεν να παραμένει εν ζωή εφόσον οι αριστεροί δεν μιλούν για τον θάνατό του, αλλά λειτουργεί σαν τίτλος ευγενείας σε χώρα που τους έχει καταργήσει. Για να είμαστε ωστόσο ακριβοδίκαιοι, αυτό οφείλεται εν μέρει και στο ότι κάποιες βασικές μαρξιστικές έννοιες, όπως λ.χ. η έννοια της τάξης όχι ως φυσιολογικό γεγονός αλλά ως προϊόν της κοινωνικής ανισότητας, από επίμαχες θεωρητικές καινοτομίες που ανέδειξε ο μαρξισμός θεωρούνται σήμερα σχεδόν αυτονόητες.

Επειδή ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική μπορώ με θάρρος να το πω...
Θα περίμενα έναν κυβερνητικό αξιωματούχο - σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα - έστω ΜΙΑ ΦΟΡΑ να πει:
«Παραιτούμαι! Δεν τα κατάφερα! Ηθελα κάποια πράγματα να τα αλλάξω, αλλά δεν μπόρεσα. Είτε γιατί με νίκησε η γραφειοκρατία είτε γιατί με κέρδισε η ρουτίνα είτε γιατί δεν "χτύπησα το χέρι στο τραπέζι". Προφανώς δεν είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για μια κοινωνική τραγωδία. Ομως δεν μπόρεσα να αλλάξω τη φορά των πραγμάτων. Και αυτό έχει σημασία. Γιʼ αυτό παραιτούμαι!».
Εναν τέτοιο πολιτικό θα τον εκτιμούσα πάρα πολύ.
Ειδικά αν έχει βρεθεί σε πόστο κυβερνητικής ή κρατικής εξουσίας.

Υποχρέωση της πολιτείας αποτελεί τόσο η ουσιαστική στήριξη των πληγέντων από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική και στην Κινέττα, όσο και η ενεργή συμβολή της για την αποκατάσταση των ζημιών.

Οι αναγκαίοι πόροι μπορούν να αντληθούν από:
-Το Αποθεματικό του Κρατικού Προϋπολογισμού (το οποίο αυτή τη στιγμή διαθέτει 500 εκ. ευρώ περίπου).
-Την Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του Προέδρου και του αρμόδιου Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
-Την συμβολή Ιδιωτών και Φορέων

Για την διαφάνεια και την αποτελεσματική διαχείριση των πόρων και συντονισμού των ενεργειών προτείνουμε την σύσταση Συντονιστικού Οργάνου με ευθύνη της πολιτείας και συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης (και έλεγχο από διακομματική επιτροπή της Βουλής).

Κάποιοι, ενώ αρνούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται, δεν «διστάζουν» να τον κατατάξουν στις δυνάμεις της προόδου. Από εδώ και το εύκολο συμπέρασμα. Αφού δεν υπάρχει δυνατότητα συνεργασίας με τον «σοσιαλδημοκράτη» ΣΥΡΙΖΑ, μήπως να «τα βρούμε» με τον «προοδευτικό» ΣΥΡΙΖΑ; Θεωρώ αυτή την άποψη πολύ πιο «πονηρή» από αυτήν τής με το ζόρι σοσιαλδημοκρατικοποίησής του. Πίσω από τη θεωρία του «προοδευτικού» ΣΥΡΙΖΑ κρύβονται οι προσδοκίες όλων όσοι ελπίζουν να τον κρατήσουν και μετεκλογικά στο κυβερνητικό κάδρο.

Με τη λήξη του τρίτου Μνημονίου, οι πολίτες που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις συνέπειες της δεκαετούς κρίσης θέτουν προς τις πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα τα χρόνια αυτά τα ακόλουθα ερωτήματα. Το πρώτο είναι αν έχουμε υπερβεί την κρίση οριστικά και με ασφάλεια. Αν δηλαδή έχει ολοκληρωθεί το σύνολο των αναγκαίων αλλαγών ώστε η οικονομία να είναι περισσότερο ανθεκτική στο ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης στο μέλλον. Το δεύτερο είναι αν, έπειτα από μια χαμένη δεκαετία, η μετάβαση σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης το 2017 θα έχει συνέχεια ώστε η χώρα να εισέλθει σε τροχιά πραγματικής σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη.

O Ερικ Χομπσμπάουμ τιτλοφόρησε το σημαντικό βιβλίο του «Η εποχή των άκρων» με τον υπότιτλο «Ο Σύντομος Εικοστός Αιώνας 1914-1991».
Χαρακτηρίζει τον εικοστό αιώνα ως σύντομο, αφού τον βάζει να ξεκινάει με τον 1ο Μεγάλο Πόλεμο το 1914, να συμπεριλαμβάνει τον 2ο Μεγάλο Πόλεμο το 1939-1945 και στη συνέχεια τον Ψυχρό Πόλεμο και ο αιώνας να τελειώνει με τη σοβιετική κατάρρευση το 1991.
Στη διάρκειά του παρακολουθούμε την πορεία της μεγάλης αφήγησης του σοσιαλισμού και κομμουνισμού και την ένοπλη ήττα του φασισμού.
Παραδοξολογώντας θα χαρακτήριζα τον 20ό αιώνα, όχι ως «Σύντομο Αιώνα» από το 1914 ώς το 1991, αλλά ως «Μακρύ Εικοστό Αιώνα» που φτάνει σχεδόν μέχρι τις μέρες μας!

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως πάντα, διάβασα το κείμενο του Κύρκου Δοξιάδη με τίτλο «"Λαϊκισμός" και Αριστερά» που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» πριν από μερικές εβδομάδες. Και ξανά όπως πάντα, δεν μπόρεσα παρά να συμφωνήσω με κάποια βασικά πράγματα που λέει. Για παράδειγμα, ορθώς επισημαίνει ότι ο όρος «λαϊκισμός» έγινε της μόδας, για λάθος λόγους θα πρόσθετα.

Μ’ αυτό εννοώ ότι κάποιες έννοιες έχουν καταντήσει σημαίες, αποθαρρύνοντας τις προσπάθειες να τις αναλύσουμε όσο πιο νηφάλια και γόνιμα μπορούμε, αντί να τις μετατρέπουμε σε ιδεολογικά ρόπαλα. Συμφωνώ επίσης ότι σε μια ατμόσφαιρα σκληρής αντιπαράθεσης η ακρίβεια των όρων που χρησιμοποιούμε γίνεται το πρώτο θύμα: ο λαϊκισμός –και σ’ αυτό έχει δίκιο ο Κ. Δοξιάδης– δεν σημαίνει απλά και μόνο δημαγωγία, όπως πολλοί πιστεύουν.

...προβλέποντας μεγάλη εκλογική ήττα στις προσεχείς ευρωεκλογές αλλά κυρίως στις βουλευτικές εκλογές - αν γίνουν ταυτοχρόνως και αυτές -, φροντίζουν να αποδυναμώσουν τους αντιπάλους από το πλεονέκτημα του να μπορούν τα στελέχη της Αυτοδιοίκησης, με τη σημαντική επιρροή που έχουν στο εκλογικό σώμα, να ριχθούν απερίσπαστα στη μάχη των βουλευτικών εκλογών. Η εμπειρία, άλλωστε, των διπλών εκλογών του 2014 είναι νωπή! Ποιος μπορεί να ζητήσει από τους υποψήφιους δημάρχους/περιφερειάρχες ή δημοτικούς/περιφερειακούς συμβούλους να κινηθούν και να δώσουν βάρος σε Βουλή και Ευρωβουλή, έχοντας ταυτοχρόνως το βάρος και τις υποχρεώσεις των δικών τους εκλογών.

Στην κατακλείδα του βιβλίου του «Περί Ελευθερίας» ο Τζον Στιούαρτ Μιλ υποστήριζε ότι «ένα κράτος που μικραίνει τους ανθρώπους του, για να είναι πιο πειθήνια όργανα στα χέρια του, ακόμη και για αγαθούς σκοπούς, θα διαπιστώσει ότι με μικρούς ανθρώπους δεν γίνονται μεγάλα πράγματα». Το ελληνικό πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια παρήγε μικρούς ανθρώπους από τους οποίους τώρα ζητεί μεγάλα πράγματα. Οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με την αντιπολίτευσή τους απελευθέρωσαν τα αποθέματα μίσους ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο κατασκήνωνε στην άνω και κάτω πλατεία

Ξέρετε γιατί θα υπάρξει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χάσει μόνο για την κυνική του μεταστροφή σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και για τις ανεπάρκειες του στο μέτωπο της καθημερινότητας του πολίτη. Το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει γιατί αλλάξαν -ή μάλλον μετεξελίχθηκαν- τα ρεύματα στην Ελληνική κοινωνία που διαμορφώσαν πολιτικούς συσχετισμούς. Εξηγούμαι…

Από το 2010 με αφορμή τα μνημόνια και την οικονομική κρίση διαμορφώθηκε ένα ισχυρό εθνολαϊκίστικό ρεύμα με πρόσχημα το μνημόνιο και την εργαλειακή χρήση του όρου «λαός».

Η πρόσφατη εκλογική νίκη του Ερντογάν μονοπώλησε την επικαιρότητα, επισκιάζοντας τις υπόλοιπες ειδήσεις από τη γείτονα χώρα. Στα «ψιλά» πάντως της έντυπης, ηλεκτρονικής και διαδικτυακής δημοσιογραφίας, υπήρχε και μια άλλη είδηση που μάλλον συμπυκνώνει το ύφος της νέας εξουσίας στην Τουρκία. Το ανώτατο Συμβούλιο Ραδιοφωνίας της Τουρκίας (RTÜK) επέβαλε πρόστιμο σε δυο μουσικούς σταθμούς «επειδή θεώρησε προκλητικό το περιεχόμενο των στίχων του γνωστού τραγουδιού «Wild Thoughts» της Rihanna και του Αμερικανού Dj Khaled, καθώς και του τραγουδιού «Sex, Love & Water» του Ολλανδού Dj Armin van Buuren.