Προσπαθώντας να συγκεντρωθείς για να γράψεις με ειρμό όταν χορεύουν γύρω σου οι εικόνες του θανάτου και της καταστροφής γρήγορα αισθάνεσαι ότι η προσπάθεια είναι επαχθής, μάταιη, ή ακόμα χειρότερα, περιττή. Η σκέψη κομματιάζεται, η αλληλουχία ανατρέπεται, και το επιχείρημα χάνεται στην κοινοτοπία καθώς αντικρίζει την τραγική συνθήκη. Καλύτερα να αφεθείς στον κατακερματισμό, στο κολάζ των εικόνων, των συναισθημάτων, των συμβολισμών και των σκέψεων.

Μια φορά κι έναν καιρό το ιδεολογικό υπόβαθρο της ελληνικής Αριστεράς ήταν ο μαρξισμός. Το δήλωνε υπερήφανα η ίδια, της το καταλόγιζαν οι εχθροί της. Εκτοτε πολλά άλλαξαν. Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ και κάποια γκρουπούσκουλα, ο μαρξισμός μπορεί μεν να παραμένει εν ζωή εφόσον οι αριστεροί δεν μιλούν για τον θάνατό του, αλλά λειτουργεί σαν τίτλος ευγενείας σε χώρα που τους έχει καταργήσει. Για να είμαστε ωστόσο ακριβοδίκαιοι, αυτό οφείλεται εν μέρει και στο ότι κάποιες βασικές μαρξιστικές έννοιες, όπως λ.χ. η έννοια της τάξης όχι ως φυσιολογικό γεγονός αλλά ως προϊόν της κοινωνικής ανισότητας, από επίμαχες θεωρητικές καινοτομίες που ανέδειξε ο μαρξισμός θεωρούνται σήμερα σχεδόν αυτονόητες.