Αυτό που βρίσκεται μπροστά στη μύτη μας και δυσκολευόμαστε να το δούμε, είναι η επικείμενη δεύτερη μετά-το-Μνημόνιο-αξιολόγηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η αξιολόγηση θα δημοσιοποιηθεί τον Φεβρουάριο – σε λιγότερες από 80 ημέρες. Αν είναι αρνητική, η χώρα μας θα κινδυνεύσει να συρθεί, πάλι, στα βράχια.

Αυτό το ρίσκο αναλαμβάνει το πολιτικό σύστημα, όταν ρέπει σε έναν ανήθικο ανταγωνισμό πρόσκαιρων παροχών και κούφιων υποσχέσεων πελατειακού χαρακτήρα. Εξηγούμαι:

Μετά τη λήξη των δανειακών συμβάσεων τον περασμένο Αύγουστο, η προφανής επιλογή μιας σοβαρής χώρας θα ήταν να οικοδομήσει ένα περιβάλλον που αξιόπιστα θα απέσειε τον κίνδυνο να ξαναχρειαστούν. Με βασικό άξονα ένα ισχυρό κύμα νέων επενδύσεων που θα ανέλκυαν την οικονομία από τη μακροχρόνια ύφεση, θα έδιναν δουλειές σε όσους τις έχασαν και θα δημιουργούσαν καλύτερους όρους εξυπηρέτησης του χρέους – δημόσιου και ιδιωτικού – που παραμένει απειλητικά μεγάλο, παρά τις αναβολές εξόφλησης. Η ανάγκη αυτή όμως δεν βρίσκει ανταπόκριση ούτε στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης ούτε στις πρακτικές της αντιπολίτευσης, παρά τα κατά καιρούς αναπτυξιακά ευχέλαια:

Τελικά ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλά κρατεί. Πολλοί εξεπλάγησαν που τον Ιανουάριο του 2015 ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, σαν έτοιμοι από παλιά, ανακοίνωσαν με τόση ευκολία τη συνεργασία τους. Κάποιοι προέβλεψαν πως αυτή η φιλία δεν θα κρατήσει για πολύ. Εκαναν λάθος. Αλλοι, αντιθέτως, είπαν ότι αυτή η συνεργασία θα κρατήσει μέχρι τέλους, γιατί η συγκολλητική της ουσία είναι η παραμονή στην εξουσία. Είναι αλήθεια. Ενώθηκαν όμως και για έναν ακόμα σπουδαίο λόγο. Γιατί μοιάζουν σε περισσότερα απ’ όσα διαφέρουν.

...Είμαι σταθερά αντίθετος με τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, πολύ περισσότερο με τις καταλήψεις σχολείων. Είναι ένα νοσηρό φαινόμενο που επαναλαμβάνεται διαρκώς, φέτος όμως συνδέεται και με φαινόμενα εθνικισμού. Το σχολείο δεν μπορεί να γίνεται χώρος αντιπαράθεσης και μισαλλοδοξίας για κανένα θέμα και ιδίως για τα εθνικά θέματα. Ο εθνολαϊκισμός, δυστυχώς, έχει διαπεράσει οριζόντια όχι μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος και αξιοποιείται για μικροκομματικά εκλογικά οφέλη. Όσοι μιζάρουν σε αυτόν όμως παίζουν επικίνδυνα σε βάρος της Δημοκρατίας. Τα συνθήματα του τύπου «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» είναι επικίνδυνα. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο.