Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν έχει καλές επιδόσεις στην πρόβλεψη. Παρά το γεγονός ότι περιβάλλεται από πολλούς επικοινωνιολόγους, παρά το γεγονός ότι χρυσοπληρώνει για να τον συμβουλεύουν ξένους ειδικούς στην παραπλάνηση της κοινής γνώμης, παρά το γεγονός ότι έχει στα χέρια του κρυφές δημοσκοπήσεις για να σχηματίζει καλύτερη από τον κοινό θνητό εικόνα για το τι απασχολεί τους πολίτες, παρά το γεγονός ότι ακόμη και φιλικά στην παράταξή του μέσα ενημέρωσης ασκούν κριτική για αστοχίες, παλινωδίες, αχαλίνωτη φλυαρία, αυτός παρασύρεται, αυτοσχεδιάζει, έχει υποκύψει στη σαγήνη της μεγαλοστομίας και ερωτοτροπεί πεισματικά με την ελαφρότητα.

Υπάρχει ένα κενό χρόνου και χώρου, που το έχει ανάγκη και γι’ αυτό το δημιουργεί η εξουσία στην αστική νεωτερικότητα. Ορίζοντας εξ υπαρχής ως αυθυπόστατη τη «διαφορά» της από τον «κοινό άνθρωπο», φτιάχνει ζωτικά, και μαζί ερμητικά, κενά διαστήματα νομιμοποίησής της. Διεκδικεί την αέναη διάρκειά της και την επί παντός τόπου απεριόριστη επιβολή της.