Το έτος 2023 ήταν ένα πολύ καλό έτος για τα Ελληνοτουρκικά. Για δέκα μήνες τουλάχιστον δεν είχαμε κανένα σοβαρό επεισόδιο υπέρπτησης στα ελληνικά νησιά, κι αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνάντησης του κ. Μητσοτάκη και του κ. Ερντογάν στο Βίλνιους, που συνέβαλε σημαντικά τις σχέσεις των δυο χωρών. Αποκορύφωμα αυτής της βελτίωσης ήταν η πρόσφατη συνάντηση στα πλαίσια του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας στην Αθήνα, που για πρώτη φορά μετά το 1930, οι δυο ηγέτες υπέγραψαν μια Διακήρυξη Φιλίας και Καλής Γειτονίας...

Είναι το πολιτικά πιο ευαίσθητο θέμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Ανάμεσα στα πολλά και δύσκολα προβλήματα/προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ένωση ιδιαίτερα στην προοπτική της νέας διεύρυνσης με νέα κράτη μέλη είναι το θέμα της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων. Της δυνατότητας δηλαδή κάθε κράτους μέλους να επικαλείται βέτο (veto) προκειμένου να σταματήσει την υιοθέτηση μιας πολιτικής/μέτρου/ δράσης που θεωρεί ζημιογόνα για τα συμφέροντά του ή και για άσχετους λόγους (π.χ. Ουγγαρία, Όρμπαν).

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν μπορεί να εγγυηθεί κανέναν ολόπλευρο εκσυγχρονισμό, όπως διατείνεται. Δεν μπορεί να φέρει ανάπτυξη για όλους. Δεν μπορεί να απαντήσει στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής για την οικονομία, την κοινωνία, τους θεσμούς, το περιβάλλον. Η πολιτική της δεν δίνει διέξοδο στην ακρίβεια και στο ζήτημα του ιδιωτικού χρέους.

Το 2023 κλείνει με αμυδρές ελπίδες για το Κυπριακό. Κατά το νέο έτος 2024, η Κύπρος θα μετρά 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή (1974), που αφήνει τις ανεξίτηλες συνέπειες της διχοτόμησης επί του εδάφους και ανάμεσα στους Κυπρίους. Στον μισό αυτό αιώνα, παρήλθαν ακόμα 20 χρόνια αφότου η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση (2004).

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει μια τόσο θεαματική κωλοτούμπα στο θέμα του μεταναστευτικού-προσφυγικού με αφορμή την τροπολογία Καιρίδη. Γιατί ο πρωθυπουργός, που υπερηφανευόταν για τον φράχτη στον Εβρο και την αποτελεσματική αντιμετώπιση στα σύνορα της χώρας των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών, υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί χωρίς μάλιστα να κάνει την αυτοκριτική του;

...Είτε μας θλίβει είτε μας χαροποιεί, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ανέσυρε στην επιφάνεια μια πολυφωνία, η οποία, ακόμα κι αν υπήρχε, δεν είχε τη δυνατότητα να εκφραστεί καθαρά στις παλιές καλές ή κακές μέρες, όταν ο Αλέξης Τσίπρας, ως δεσπόζουσα παρουσία και συγκολλητική ουσία, είχε επιβάλει ένα είδος σιωπητήριου. Επιπλέον, η διάσπαση δικαίωσε κατά κάποιο τρόπο εκείνους που σταδιακά απομακρύνθηκαν ή στράφηκαν ανοιχτά κατά του ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο της διακυβέρνησης με τον Καμμένο, με την ίδια τάση να συνεχίζεται και να επιταχύνεται όταν ανέλαβε τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.