Η μακρόχρονη εμπειρία από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με κρίσεις να διαδέχονται περιόδους ύφεσης χωρίς ποτέ (μετά το 1974) να εκτροχιάζονται σε ένοπλη σύγκρουση, οδηγεί συχνά σε εφησυχασμό. Πόλεμος με την Τουρκία δεν γίνεται, μας διαβεβαιώνουν. Οι Αμερικανοί δεν θα τον επιτρέψουν, ιδίως σήμερα εν μέσω πολέμου της Ουκρανίας. Ο Ερντογάν έχει ήδη πολλά μέτωπα ανοικτά. Οι δύο χώρες μας δεν θα θυσιάσουν τον προσοδοφόρο τουρισμό. Εξάλλου, οι φραστικές υπερβολές στα «εθνικά» θέματα είναι αναπόσπαστο μέρος της εσωτερικής τους πολιτικής. Ας μην τις παίρνουμε τοις μετρητοίς.

Πρόεδρος μόνος, ψάχνει πλειοψηφία»: σοβαρές μόνο προτάσεις στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, Παρίσι, Γαλλία, υπόψη Εμανουέλ Μακρόν. Το τηλεοπτικό διάγγελμα του Προέδρου το βράδυ της Τετάρτης είχε στόχο την προσέλκυση συμμάχων προκειμένου η προεδρική, σχετική πλέον, πλειοψηφία να αποκτήσει τις κρίσιμες 43 ψήφους που της λείπουν για να μπορεί να νομοθετεί.

Οι κρίσεις της τελευταίας δωδεκαετίας και οι αλλαγές στις πολιτικές που υιοθετήθηκαν από κυβερνήσεις για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές τους καθιστούν επίκαιρο το ερώτημα αν ωρίμασαν οι συνθήκες για αλλαγή οικονομικού παραδείγματος. Αλλαγή που με τη σειρά της θα μπορούσε να συμβάλει στην επιστροφή των σοσιαλιστικών κομμάτων -έπειτα από μια εικοσαετία εκλογικών απωλειών- σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή στην Ευρώπη.

Το μεταναστευτικό βρίσκεται στην προμετωπίδα των πολιτικών της κυβέρνησης Ν. Αναστασιάδη. Στον τελευταίο χρόνο της θητείας της, η κυβέρνηση εφαρμόζει μέτρα που αποσκοπούν, όπως διακηρύσσει, στην αναχαίτιση της παράτυπης μετανάστευσης μέσω της πράσινης γραμμής. Χαρακτηρίζει τις αυξημένες τα τελευταία χρόνια μεταναστευτικές ροές «μείζον εθνικό ζήτημα για την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων».

Συμπληρώνονται σε λίγες μέρες τέσσερις μήνες από την εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Είναι η πρώτη μεγάλη εισβολή και κατάληψη εδαφών ξένης χώρας στην Ευρώπη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μικρότερης κλίμακας ήταν η εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο, αλλά με μεγαλύτερη κατοχή εδαφών, η οποία συνεχίζεται ακόμη.

Δεν είμαι οπαδός της θεωρίας των εθνικών ιδιαιτεροτήτων ως ερμηνευτικού σχήματος για την κατανόηση των πολιτικών φαινομένων. Υπό ένα πρίσμα, εξάλλου, όλοι οι λαοί είναι ιδιαίτεροι, όπως και όλοι οι άνθρωποι ξεχωριστοί, αλλά όλοι έχουν λίγο-πολύ τις ίδιες ανάγκες και το ίδιο πάνω-κάτω εύρος αντιδράσεων στα εξωτερικά ερεθίσματα.