Την 5η Ιουλίου, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, είχε διεξαχθεί συζήτηση στη Βουλή για την κοινωνική πολιτική. Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, οι ισχυροί ρυθμοί ανάπτυξης σε συνδυασμό με την μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, ορισμένες μειώσεις στη φορολογία περιουσίας και εισοδήματος και τα μέτρα στήριξης για την αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων κρίσεων, βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής των μισθωτών.

Πεντέλη, Λέσβος, Ηλεία, Ρέθυμνο, Μεσσηνία, Χαλκιδική, Δαδιά… Ενα δαδί όλη η χώρα, που παίρνει εύκολα φωτιά και δεν σβήνει παρά μόνο όταν γίνει στάχτη; Αν πιστέψουμε τα μάτια μας, δυστυχώς ναι. Αν εμπιστευτούμε τις κυβερνητικές ανακοινώσεις –πανομοιότυπες από τετραετία σε τετραετία, άπρεπα χαμογελαστές, αφού ο εφιάλτης αποκτά πια γνωρίσματα κανονικότητας και μονιμότητας, η δε θλίψη είναι η μόνη συνετή και τίμια αντίδραση–, «ο πανέτοιμος κρατικός μηχανισμός αντιμετωπίζει τις πυρκαγιές με εξαιρετικά αποτελέσματα».

Tο ανεξέλεγκτο κύμα ακρίβειας έχει δημιουργήσει μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Το βιοτικό επίπεδο μειώνεται απότομα, με αποτέλεσμα αυτό που ξεκίνησε ως ενεργειακή κρίση να εξελίσσεται ραγδαία σε κρίση επιβίωσης. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Γιατί αν συνεχισθεί θα οδηγήσει σε εξαθλίωση. Σήμερα δυστυχώς οι ανισότητες διευρύνονται σε όλα τα επίπεδα λόγω της ακρίβειας που επιβαρύνει κυρίως τα νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα. Είμαστε η ακριβότερη χώρα στην τιμή της βενζίνης στην Ε.Ε. και από τις ακριβότερες στην ενέργεια και στα τρόφιμα.

Δεν συμμερίζομαι την ανοιχτή η συγκαλυμμένη κριτική για την πραγματοποίηση της δεξίωσης για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας και για την παρουσία εκεί των πολιτικών αρχηγών.

Κάθε μια από τις προβαλλόμενες ενστάσεις έχει μια επαφή με την δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε, ακόμα όμως και αθροιζόμενες δεν συγκροτούν επαρκή δικαιολογητική βάση για κατάργηση της εκδήλωσης ή άρνηση συμμετοχής σε αυτήν. Ακόμα και για μια ματαίωση λόγω συγκυρίας (φωτιές) που όμως θα δημιουργούσε κακό προηγούμενο. Πρόκειται για επετειακή εκδήλωση μνήμης και όλοι ξέρουμε τι παθαίνουν λαοί με ασθενή μνήμη.

Είναι προφανές ότι οι επάλληλες κρίσεις αυτής της περιόδου (υγειονομική, ενεργειακή, πληθωριστική, κλιματική) πλήττουν με σφοδρότητα την κοινωνία και επιδεινώνουν τις προϋπάρχουσες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Είναι εκτός ελέγχου τα πάντα . Η πανδημία, το κόστος ζωής, η αυθαιρεσία, η παραπληροφόρηση, η αδικία. Το κοινωνικό κλίμα είναι πολύ επιβαρυμένο, η δυσαρέσκεια και η αποστροφή προς την κυβέρνηση δεν κρύβονται και καμιά από τις κινήσεις επικοινωνιακής αντεπίθεσης του «συστήματος Μητσοτάκη» δεν αποδίδει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια του Πρωθυπουργού στη Βουλή να κάνει επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας και προοδευτισμού με αφορμή το συζητούμενο νομοσχέδιο για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, η οποία ακυρώθηκε πάραυτα από τη σκληρή πραγματικότητα των νέων καταστροφικών πυρκαγιών στην Αττική.

Το ερώτημα είναι τώρα εάν η πολιτική κρίση στην Ιταλία θα συμπαρασύρει όλη την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) σε κρίση, αβεβαιότητα, αστάθεια σε μια στιγμή πραγματικής υπαρξιακής αγωνίας. Η παραίτηση του Μάριο Ντράγκι από την πρωθυπουργία της Ιταλίας, αφού έχασε την ευρεία υποστήριξη των πολιτικών δυνάμεων, μπορεί να ανοίξει πράγματι την πολιτική «πόρτα της κόλασης» για την Ευρώπη. Η ανθεκτικότητα της ΕΕ δοκιμάζεται. Ο Ντράγκι δεν ήταν απλά μια κορυφαία ηγετική προσωπικότητα του ευρωπαϊκού χώρου που διέσωσε (ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - ΕΚΤ) το ευρώ («Whatever it takes»). Ηταν σʼ αυτές τις δύσκολες ώρες για τη Γηραιά Ηπειρο και η ενσάρκωση της «ευρωπαϊκής συνείδησης» με ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ουκρανίας και απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής επιθετικότητας.

Σήμερα συμπληρώνονται πέντε μήνες από την έναρξη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, στις 23 Φεβρουαρίου.

Ολοι περίμεναν έναν πόλεμο ημερών, έναν Βlitzkrieg, με τα ερωτήματα να αφορούν τη σύντομη διάρκεια του, αν θα έχει διάρκεια ημερών ή εβδομάδων.

Μέχρι στιγμής η ρωσική προέλαση είναι αργή και σταθερή, ενώ και οι δύο πλευρές έχουν αποφύγει κινήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης, όπως ο βομβαρδισμός στόχων εντός της ρωσικής επικράτειας ή ο βομβαρδισμός ΝΑΤΟϊκών εφοδιοπομπών στα σύνορα Πολωνίας - Ουκρανίας.

Είχαν τεθεί υψηλοί στόχοι, να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών χωρών στην ανάπτυξη των ΑΠΕ. Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο βάρος είχε δοθεί στο κλείσιμο λιγνιτικών μονάδων, θέσαμε στόχους μπροστά κι από τη Γερμανία σε αυτό το πεδίο, έγινε αντιληπτό στη συνέχεια ότι οι στόχοι ήταν υπερβολικοί, ήρθε η ενεργειακή κρίση, μετά ήρθε κι ο πόλεμος και η σχετική συζήτηση άλλαξε δραματικά: το θέμα δεν είναι πόσο γρήγορα θα φύγουμε από τα ορυκτά καύσιμα και δη το φυσικό αέριο, αλλά πόσο γρήγορα θα βρεθούν επαρκείς ποσότητες από αυτά.

Γιορτάζουμε σήμερα τα 48 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Επειδή τις τελευταίες ημέρες η συμβολή του Πολυτεχνείου στη διαμόρφωση της μεταπολιτευτικής ελληνικής πραγματικότητας έγινε αποδέκτης εντονότατης αμφισβήτησης από στελέχη της κυβερνητικής παράταξης και όχι μόνο, θα ήθελα να υπογραμμίσω:
Έχω υποστηρίξει πως θεωρώ ότι η πρώτη αναγνώριση της ισχυρής επιρροής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην συλλογική μνήμη των Ελλήνων ήρθε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Τα πράγματα στην Ευρώπη είναι μαύρα και τον χειμώνα θα γίνουν χειρότερα, λένε πολλοί ειδήμονες, αναλυτές και προφήτες. Ο πόλεμος συνεχίζεται, οι τιμές ανεβαίνουν, το αέριο λιγοστεύει, ο κορωνοϊός παραμονεύει. Δεν είναι και λίγα! Επιπλέον, η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές χώρες δοκιμάζονται από πολιτικές εντάσεις, κυβερνητική αστάθεια ή κυριολεκτικές κυβερνητικές κρίσεις. Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο, ανάλογα με τις ιδιαίτερες εθνικές καταστάσεις, όλες όμως αντιμέτωπες με τις τεράστιες προκλήσεις που θέτει η αλλαγή της ιστορικής εποχής. Ιδίως για την Ευρώπη, όπου προϋπήρχαν δομικές και μακρόχρονες τάσεις παρακμής: δημογραφικές, μειωμένης ανταγωνιστικότητας, περιορισμένου δυναμισμού στην καινοτομία, κλπ.

Ο Μπόρις Τζόνσον έχει πει ότι θα φύγει από την Ντάουνινγκ Στριτ με το κεφάλι ψηλά, για να εισπράξει την απάντηση με μορφή ερώτησης «ποιος θα το κρατάει;».

Το παράδοξο στην περίπτωσή του είναι ότι θα πάει άκλαυτος και ταυτόχρονα θα μείνει στην Ιστορία. Ακλαυτος επειδή αποδείχτηκε ψεύτης, εγωκεντρικός με έντονο αίσθημα ατιμωρησίας και ανίκανος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αξιώματός του. Και θα παραμείνει στην Ιστορία γιατί έχοντας εξασφαλίσει μια πλειοψηφία ογδόντα βουλευτών –πράγμα σπάνιο– κατάφερε να ενοχλήσει όχι την αντιπολίτευση, αλλά τους δικούς του μέσα και έξω από τη Βουλή των Κοινοτήτων

Στον γνωστό μύθο του Αισώπου, μια αλεπού που ένα δόκανο της έκοψε την ουρά, προσπαθούσε να πείσει και τις άλλες αλεπούδες να κόψουν τις δικές τους για να γίνουν ίδιες με εκείνη. Στον διδακτικό αυτόν μύθο θα πρέπει ίσως να αναζητηθεί μια εξήγηση για την υποστήριξη της Γερμανίας στην πρόταση της Επιτροπής για δυνατότητα υποχρεωτικής επιβολής σε κάθε κράτος-μέλος περικοπής 15% στην κατανάλωση φυσικού αερίου σε περίπτωση που «υπάρχει ένας σημαντικός κίνδυνος μεγάλης έλλειψης αερίου ή μία εξαιρετικά υψηλή ζήτηση που καταλήγει σε σημαντική επιδείνωση της κατάστασης προσφοράς αερίου…». Η περικοπή θα γίνεται υποχρεωτική αν το ζητήσουν τρία τουλάχιστον κράτη-μέλη.