Την άνοιξη του 2005 όλα έδειχναν μια εικόνα πλήρους κατάρρευσης των Σοσιαλδημοκρατών: Έχαναν τη μία μετά την άλλη αναμέτρηση στα Ομόσπονδα Κρατίδια και οι Δημοσκοπήσεις έδειχναν συντριπτική υπεροχή των Χριστιανοδημοκρατών με ποσοστά που έφθασαν να αγγίζουν το 20%. Ο Σρέντερ πέρασε στην αντεπίθεση.

Μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, τα δάση δέχονται ακόμη ένα συντριπτικό χτύπημα με την απένταξη του προγράμματος των "Δασικών χαρτών" από τα έργα που θα χρηματοδοτηθούν τη Δ Προγραμματική περίοδο. Με αυτή την εξέλιξη δεν υπάρχει πλέον κανένας προγραμματισμός της κυβέρνησης για τη σύνταξη δασικών χαρτών.

Σαν να ζούμε σε ριμέικ το φθινόπωρο του 2004- χωρίς Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι επτά πρώτες μετεκλογικές εβδομάδες κύλησαν, και πάλι, κάπως ράθυμα, αργά, κάπως σαν η κυβέρνηση να έχει δώσει ρεπό στον εαυτό της.

Ζούμε σε ένα τοπίο όπου η ανάγκη για συμπαγή προσδιορισμό της εθνικής ταυτότητας ραγίζει καρδιές. Τα πάντα, όπως κι αν ξεκινήσουν κι όπως κι αν πορευτούν, καταλήγουν σ αυτό κι οι αφορμές για να το καταλάβουμε είναι καθημερινές.