...Η πολιτική ενοποίηση μπορεί να εν δυνάμει να απεμπλέξει την Ευρώπη από τη στασιμότητα της και να δώσει νέα υπόσταση στην έννοια της πολιτικής και στην σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς. Για την Αριστερά η στρατηγική της δημοκρατικής πολιτικής ενοποίησης αποτελεί μονόδρομο.

Την πρώτη ημέρα των αγροτικών μπλόκων, είδα σε τηλεοπτική μετάδοση ένα νέο αγρότη από το Δομοκό να περιγράφει τα προβλήματα του κλάδου. Φανταστείτε, έλεγε, ότι ΟΛΗ η Ελλάδα εξαρτάται από τρεις ξένες εταιρίες σπόρων, αν αυτές δεν μας δώσουν σπόρο, (πχ. αν τον ακριβύνουν υπερβολικά) δεν θα έχουμε καλλιέργειες σε αυτή τη χώρα…

Για το σχέδιο νόμου που αναφέρεται στην ιθαγένεια έχουν γραφτεί ήδη πολλά, αρνητικά και θετικά. Το μεγαλύτερο μέρος της αρνητικής κριτικής που ασκείται στο Σχέδιο Νομοθετικής Πρωτοβουλίας εξαντλείται είτε σε ενστάσεις περί αλλοίωσης του εκλογικού σώματος της χώρας είτε σε κινδυνολογίες εθνικιστικού περιεχομένου σχετικά με την παραμόρφωση της ομοιογένειας και της καθαρότητας του ελληνικού πληθυσμού (ελληνικότητα).

"Αντίσταση" στα κυβερνητικά μέτρα και “μπλοκάρισμά” τους είναι η γραμμή των αριστερών κομμάτων. Όσο κι αν φαίνεται σε πολλούς εύλογη μια τέτοια γραμμή, είναι η ενδεδειγμένη; Ας μην μας σαγηνεύουν οι θεωρίες του “αριστερού μονόδρομου”, όπως και κάθε άλλου μονόδρομου. Ότι δήθεν δεν μπορούμε να έχουμε άλλη επιλογή. Ας σκεφτούμε : Τι είδους συσπείρωση μπορεί να επιτύχει - αν επιτύχει - η επιλογή “μπλοκαρίσματος” του συνόλου των κυβερνητικών μέτρων; Τον “κοινό αγώνα” των δυνάμεων της φοροδιαφυγής με τις δυνάμεις της εργασίας; Τον αγώνα των αριστερών δυνάμεων για τη διατήρηση του προνομιακού καθεστώτος φορολόγησης του κεφαλαίου;

Σε καθεστώς πραγματικής κηδεμονίας τίθεται πλέον από τις 16 Φεβρουαρίου η Ελλάδα, με περιορισμένα περιθώρια να διαμορφώνει αυτόνομη οικονομική πολιτική εφεξής. Αυτό προκύπτει από τα σχέδια αποφάσεων που έχει ετοιμάσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το Συμβούλιο Ecofin, τα οποία είχε τη δυνατότητα να διαβάσει η «Αυγή». Και εξηγεί πιθανώς τη δραματική στροφή του πρωθυπουργού την Τρίτη, να αναγγείλει μέτρα που ακύρωναν δικές του δεσμεύσεις και διαδικασίες διαλόγου.

Σε τι καλείται να συμμορφωθεί η Ελλάδα
Τα κείμενα της Επιτροπής που θα τεθούν στο τραπέζι του Ecofin στις 16 Φεβρουαρίου

Στην Ελλάδα, πολλά από τα «καλά» της που προβάλλουμε, είναι πολύ συχνά, αποτέλεσμα καθυστέρησης και όχι επιλογής. Δεν «επιλέξαμε» την βιομηχανοποιημένη κτηνοτροφία όχι για λόγους οικολογικής ευαισθησίας αλλά γιατί δεν φτάσαμε στο επίπεδο αυτό και έτσι δεν μας χτύπησε ιδιαίτερα η νόσος με τα κοτόπουλα ή τις τρελές αγελάδες. Δεν είχαμε μεγάλη βιομηχανική ρύπανση, όχι επειδή εφαρμόσαμε αντιρρυπαντικά μέτρα, αλλά γιατί δεν «καταφέραμε» να αναπτύξουμε τη –βαριά- βιομηχανία. Αυτό συνέβη και σε πολλούς άλλους τομείς, αλλά η χαμηλή ανάπτυξη της βιομηχανίας μας προστάτευσε από πολλά δεινά στο περιβάλλον.

Ας ξεκινήσω από τις κοινές παραδοχές. Ο πολιτικός μου χώρος, της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρόσφατα (6/12/09) επαναδιατύπωσε πάγια και επικαιροποιημένα, σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα, αιτήματά του.
Οι κλιματικές αλλαγές έχουν ολέθριες συνέπειες για εκατομμύρια ανθρώπους. Η ερημοποίηση μεγάλων εκτάσεων του πλανήτη απειλεί το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, η λειψυδρία το 20%, ενώ 1,8 δις ανθρώπων θα αντιμετωπίσουν συνθήκες απόλυτης έλλειψης νερού έως το 2025. Η πείνα πλήττει 37 χώρες: πάνω από 2 δις ανθρώπων απειλούνται με φυσική εξόντωση.
Άρα το πρόβλημα επιβάλλεται να λυθεί. Η άνοδος της θερμοκρασίας δεν πρέπει να ξεπεράσει τους 2oC.

Γιατί ιεραρχούμε ως απόλυτη προτεραιότητα τους 300.000 συνανθρώπους μας που ήδη πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών και τους 325.000.000 συνανθρώπους μας που ήδη πλήττονται σοβαρά με κάποιον τρόπο από την αλλαγή του κλίματος.

...Όποιος εγκλωβιστεί τυφλά στην υπεράσπιση των κεκτημένων και των δομών του παρελθόντος, έχασε. Και αν αυτοί είναι πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι, χάσαμε όλοι μας. Αυτή τη φορά όμως κανείς δεν θα έχει δικαίωμα να επικαλεστεί πως τον ξεγέλασαν. Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά.

Η σημαντικότερη προσφορά της ανανεωτικής αριστεράς στον τόπο μας είναι ότι έβαλε στον πολιτικό λόγο το συναίσθημα. Έφερε ξανά την πολιτική στα μέτρα του ανθρώπου, του πολίτη. Αυτό πιστεύει ο Πάνος Δημητρίου σήμερα, στα 92 του χρόνια, και όταν αφηγείται ιστορίες από την πολυτάραχη, πλην όμως αδιάκοπη σχέση του με την αριστερά, δεν κρύβει ότι τα πρόσωπα, οι φιλίες και γενικότερα οι ανθρώπινες σχέσεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ιδεολογίας του και στις επιλογές του.