Χιονονιφάδες

Μπήκαμε στο 2020 με την αίσθηση ότι αφήνουμε πίσω τη δεκαετία της κρίσης. Καιρός του αναστοχασμού. Τι απομένει σήμερα από όλα εκείνα; Μεταξύ άλλων, το βαθύ ίχνος πάνω σε μια ολόκληρη γενιά, των συνομηλίκων 30άρηδων-40άρηδων, που όπως γράφει στο πρόσφατο μυθιστόρημά του ένας από εμάς: «Νομίζαμε πως ήμασταν ήρωες από ταινία του Γούντι Αλεν ή της Σούζαν Μπίερ – ποτέ του Κεν Λόουτς» (Ιάκωβος Ανυφαντάκης, «Κάποιοι άλλοι», Πατάκης, 2019).

Μια γενιά που έφτασε στην παραγωγική της ηλικία σε συνθήκες που της επέτρεπαν να φαντάζεται το μέλλον σαν κάτι σουρεάλ και ανάλαφρο, γεμάτο τζαζ και βιβλία, μικρονευρώσεις, φλερτ και συναναστροφές με φοβερά ενδιαφέροντες ανθρώπους. Και αίφνης, έπεσε πάνω της το «πραγματικό»: η απωθημένη πιθανότητα ότι η ζωή μπορεί να μοιάζει και με ταινία του Λόουτς, με όλους τους πολύ πεζούς, πολύ υλικούς καταναγκασμούς της.