Οτι η Ελλάδα δεν είναι ο παράδεισος για τις ιδιωτικές επενδύσεις είναι πασίγνωστο. Το επενδυτικό/επιχειρηματικό περιβάλλον που (διαχρονικά…) έχει οικοδομηθεί κάθε άλλο παρά φιλικό είναι. Κι ενώ σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι «κάτι πρέπει να γίνει» για να αλλάξει η κατάσταση, θεσμικά τίποτα δεν αλλάζει – τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Ολα μένουν ως έχουν, κατά καιρούς κάποια νέα μέτρα και ρυθμίσεις έρχονται να προστεθούν αποσπασματικά ως συνέπεια συνήθως κάποιας πελατειακής πρωτοβουλίας που συγκίνησε έναν υπουργό ή έναν ευαίσθητο κομματικό προύχοντα, εδώ κι εκεί κάποιες αρμοδιότητες αυξομειώνονται ή, συνηθέστερα, μετεξελίσσονται σε συναρμοδιότητες, με τελικό αποτέλεσμα οι αντιεπενδυτικές ρυθμίσεις να αυξάνονται και να πληθύνονται, το όλο πλέγμα τους να γίνεται πιο σύνθετο, σταθερό και επιβλαβές.

Υπάρχει ένα καλό σενάριο. Θεμέλιό του είναι η αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας, που οφείλεται στη συνετή δημοσιονομική πολιτική που ασκήθηκε έως πρόσφατα καθώς και στην (αισιόδοξη) προεξόφληση ότι αυτή θα συνεχιστεί. Ετσι, η χώρα θα μπορεί να δανείζεται όλο και φτηνότερα (ήδη οι αποδόσεις των ομολόγων της καταρρέουν…), τράπεζες και ιδιωτικές επιχειρήσεις θα μειώνουν δραστικά το κόστος δανεισμού τους (άρα, ένας κύριος υφεσιακός παράγοντας θα τείνει να εξαλειφθεί…), οι οίκοι αξιολόγησης θα αναβαθμίσουν τη χώρα σε επενδυτική βαθμίδα σε λιγότερο από 12 μήνες και αμέσως μετά (πάντως πριν από τα τέλη 2020), η Ελλάδα θα διεκδικήσει επάξια να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι –όπερ ίσως διαρκέσει άλλη μία διετία.

Ο υπουργός Τουρισµού και υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στον Νότιο Τοµέα της Βʼ Αθηνών µιλά για το δίληµµα της κάλπης και απαντά στις επιθέσεις που δέχεται

Σʼαυτές τις εκλογές οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν µεταξύ της ∆εξιάς και της οικογενειοκρατίας ή της Αριστεράς και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο υπουργός Τουρισµού, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, αναρωτιέται πώς όσοι ανήκουν στην Κεντροαριστερά µπορούν και υποστηρίζουν συντηρητικές πολιτικές.

Με κυβερνητική πρωτοβουλία και συναίνεση της αντιπολίτευσης, η χώρα τίθεται σε τροχιά δημοσιονομικής εκτροπής. Πριν σαρκάσει τις εκτιμήσεις της Κομισιόν, ο κ. Τσακαλώτος συνετό θα ήταν να ζητούσε να ενημερωθεί για τα στοιχεία και τις εκτιμήσεις του υπουργείου του. Το 2019 –θα του έλεγαν– η τελική έκβαση είναι αβέβαιη, θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα της ρύθμισης για τις 120 δόσεις – η Κομισιόν εκτιμά ότι θα είναι αρνητικό για τα έσοδα, η κυβέρνηση εκτιμά ότι θα είναι θετικό. Θεωρούν, ωστόσο, δεδομένη τη δημοσιονομική εκτροπή το 2020. Οι εκτιμήσεις διαφέρουν μόνον ως προς το μέγεθός της. Η Κομισιόν υπολογίζει ότι το 2020 θα μας λείπουν 2,2-2,7 δισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με το (δικό μας...) Γενικό Λογιστήριο θα λείπουν «μόνο» περί τα 700 εκατ. – ποσό που κατ’ έτος θα σωρεύεται αυξανόμενο. Διότι έχουν εγκριθεί παροχές 1,5 δισ. περίπου, ενώ το δημοσιονομικό περιθώριο δεν υπερβαίνει τα 800 εκατ. ευρώ.

Την Τετάρτη, στις συστάσεις προς τα κράτη-μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επισυνάψει την έκθεση για την τρίτη μεταμνημονιακή αξιολόγηση της Ελλάδας. Οι Βρυξέλλες επεξεργάζονται τις τελικές διατυπώσεις της έκθεσης, ωστόσο έχουν ήδη καταλήξει στις τελικές διαπιστώσεις: Εξαιτίας των προεκλογικών μέτρων που (ομόθυμα…) ψήφισαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, το πρωτογενές πλεόνασμα θα υπολείπεται του συμφωνημένου στόχου (3,5% ΑΕΠ) κατά 1 ποσοστιαία μονάδα φέτος (1,8 δισ.) και κατά 1,5 μονάδα (2,7 δισ.) το 2020. Εφόσον η Επιτροπή επιμείνει σε αυτές τις εκτιμήσεις, η χώρα θα χρειαστεί να εφαρμόσει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Μείζον και επίκαιρο ερώτημα: Τι σχέδιο διαθέτουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα;

Για να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε το προπερασμένο Σάββατο, το θέμα μας είναι ο λαϊκισμός, με αφορμή το βιβλίο «ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα εν κινήσει» (εκδόσεις Θεμέλιο, επιμέλεια Γιάννη Μπαλαμπανίδη) και πιο συγκεκριμένα ένα κείμενο γραμμένο από τον Γιώργο Κατσαμπέκη με τίτλο «Αριστερός λαϊκισμός στην αντιπολίτευση και την εξουσία: η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ».