Οι πόλεις στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία, τόσο ως παράγοντες της οικονομικής δραστηριότητας, της έρευνας και της καινοτομίας, όσο και ως χώροι όπου αποτυπώνονται οι κοινωνικές αλλαγές, η αύξηση του αποκλεισμού, οι πιέσεις στο περιβάλλον, η δημοσιονομική στενότητα, αλλά και ως χώροι όπου οργανώνεται η κοινωνική αντίσταση και συμμετοχή.

Ονομάζω Διαφθορά με Δ κεφαλαίο τις σημαντικές, σύμφωνα με τα μέτρα της εποχής μας, περιπτώσεις |δεκασμού| (δωροδοκία/δωροληψία δικαστών ή μαρτύρων, αλλά και στελεχών της κυβέρνησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα).

Όσο κι αν είναι αδύνατο να διαχωρισθούν με αναμφισβήτητη σαφήνεια όλες οι περιπτώσεις Διαφθοράς από το σώμα της εν γένει διαφθοράς, αυτός ο διαχωρισμός έχει μεγάλη σημασία σε πείσμα κάθε εγγενούς ατέλειας.

Οι στάσεις του δρομολογίου ήταν γνωστές - στα τέλη Σεπτεμβρίου επρόκειτο να περάσει από την Ευρωβουλή η έκθεση Έρλινκγς που αναφέρεται στην ευρω-τουρκική πορεία, ενώ με το ίδιο θέμα πρόκειται να εκδοθεί στις 8 Νοεμβρίου η έκθεση αξιολόγησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στις 15-16 Δεκεμβρίου πρόκειται να αποφανθεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για το μέλλον της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας.

Επιχειρώντας μια πελώρια αναθεώρηση των εθνικών λογαριασμών, που εμφανίζει κατά 25% υψηλότερο το εθνικό προϊόν της τελευταίας πενταετίας, η κυβέρνηση έρχεται πρακτικά να παραδεχθεί την πλήρη αναξιοπιστία των στοιχείων στα οποία στήριζε την πολιτική της ως τώρα. Έχουμε όμως κανένα λόγο να προσδοκούμε εφεξής ότι θα παράγονται πιο αξιόπιστες στατιστικές για να σχεδιάζονται καλύτερες πολιτικές;

ΤΟ 1894 ένας επιθεωρητής της βρετανικής αστυνομίας, ο Maurice Mozer, δημοσίευσε μία μελέτη με τον μονολεκτικό τίτλο «Χειροπέδες». Στα χρόνια του Mozer είχε σχεδόν παγιωθεί η αντίληψη ότι ο έλεγχος του σώματος ως τιμωρία-ποινή ανήκε στο προ Διαφωτισμού παρελθόν.

Το μυθιστόρημα του Γκαζμέντ Καπλάνι (εκδόσεις Λιβάνης) είναι πολύ αληθινό για να είναι μυθιστόρημα. Στην πραγματικότητα είναι, πιστεύω, αυτοβιογραφικό με προσθήκες φανταστικών καταστάσεων για να περιγράψει και πάλι πραγματικά περιστατικά.

Το κρίσιμο ερώτημα που θέτουν οι νομαρχιακές/ δημοτικές εκλογές είναι αν επιτρέπεται το τοπικό δημόσιο συμφέρον να ταυτίζεται με τις κομματικές ανάγκες της στιγμής.

Οι θεσμικές αρρυθμίες των ΟΤΑ, οι μεταλλάξεις των τοπικών αρχόντων σε υπόγειους/ αδιαφανείς οικονομικούς πόλους εξουσίας, η εκποίηση της ιστορικής/ πολιτιστικής κληρονομιάς στο όνομα της τουριστικής (υπ)ανάπτυξης, οι περιορισμοί των ελευθεριών, η δημιουργία ή κάλυψη κυκλωμάτων παροχής υπηρεσιών στους πολίτες επ ανταλλάγματι, όλα αυτά και άλλα τόσα υποχωρούν μπροστά στην πολιτική πίεση «να βγει ο δικός μας».

Στα σύνορα, εν προκειμένω στον Έβρο, γίνονται εγκλήματα και εμείς, απασχολημένοι με τις εκλογές, τα προσπερνάμε. Δύο συνεχή περιστατικά, λίγες μέρες πριν, στον Έβρο όπου μετανάστες έπεσαν σε ναρκοπέδιο και σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν πέρασαν, δυστυχώς, στα ψιλά των εφημερίδων.

Κατά τους προσεχείς μήνες θα τεθεί επί τάπητος η οριστική λύση ως προς το καθεστώς του Κοσόβου. Οι Σέρβοι ακόμη ελπίζουν ότι θα αποσοβήσουν την ανεξαρτησία του Κοσόβου, ενώ οι Αλβανοί Κοσοβάροι επιμένουν στην χωρίς διεθνείς δεσμεύσεις ανεξαρτησία.

Δευτέρα, 02/10/06, Κεντρικό αμφιθέατρο Πανεπιστημίου Αθηνών (Αίθουσα Δρακόπουλου) στις 18.30 μμ.

Ο Όμιλος Προβληματισμού και Παρέμβασης “Αριστερά Σήμερα” (ΑΡΣΗ) οργανώνει δημόσια συζήτηση ─ συνάντηση εργασίας για τα ζητήματα της τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της Έρευνας, τη Δευτέρα 2 Οκτωβρίου στο κεντρικό αμφιθέατρο του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Αίθουσα Δρακόπουλου) στις 18.30 μμ.

Την κεντρική εισήγηση –πρόταση για την παιδεία και την έρευνα στην Ελλάδα- θα κάνει ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, καθηγητής στο ΕΜΠ.

Πριν από μερικές εβδομάδες έφτασε στα χέρια μου, ή μάλλον στην οθόνη μου, η ιδρυτική διακήρυξη του Ομίλου Προβληματισμού και Παρέμβασης «Η Αριστερά Σήμερα - ΑΡΣΗ». Τη διάβασα με προσοχή και ενδιαφέρον, αλλά, ευρισκόμενος μακριά από την Ελλάδα, δεν μπόρεσα να κουβεντιάσω με εκείνους που τη συνέταξαν ή την υπέγραψαν, ούτε να σταθμίσω τις γενικότερες αντιδράσεις, να οσφρανθώ την ατμόσφαιρα δηλαδή. Εχοντας λοιπόν μπροστά μου ένα κείμενο σκέτο διακινδυνεύω κάποιες πρώτες σκέψεις.

Η κατάρρευση του Γύρου της Ντόχα τον Ιούλιο διέψευσε για την ώρα κάποιες σημαντικές ελπίδες: ότι ανοίγοντας τις αγορές τους οι πλούσιες χώρες, τερματίζοντας τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις στα αγροτικά τους προϊόντα, θα βελτίωναν την προοπτική ανάπτυξης για τις φτωχότερες μέσα από το εμπόριο. Τις μεγάλες διαφορές στην αναπτυξιακή δυναμική ανάμεσα στις περιοχές του πλανήτη ανέδειξε και πάλι η σύνοδος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Σιγκαπούρη.