Επαναπροώθηση, διά ρίψεως στο ποτάμι!
Παύλος Κλαυδιανός, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2006-09-29
Στα σύνορα, εν προκειμένω στον Έβρο, γίνονται εγκλήματα και εμείς, απασχολημένοι με τις εκλογές, τα προσπερνάμε. Δύο συνεχή περιστατικά, λίγες μέρες πριν, στον Έβρο όπου μετανάστες έπεσαν σε ναρκοπέδιο και σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν πέρασαν, δυστυχώς, στα ψιλά των εφημερίδων. Ο λόγος, όπως φάνηκε χθες από μια ανακοίνωση του κ. Γ. Κουμουτσάκου, εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών, ήταν "εθνικός". Όπως προκύπτει ενδιαφέρθηκε η τουρκική πλευρά η οποία ζήτησε από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ να ασχοληθεί με το θέμα επιρρίπτοντας ευθύνες στην ελληνική πλευρά.
Γνωρίζοντας απολύτως ότι η Τουρκία υποκρίνεται και κάνει τα ίδια με την Ελλάδα ή και χειρότερα σε άλλες πλευρές των συνόρων της, ωστόσο συμφωνώ με τις αιτιάσεις της. Οι ελληνικές αρχές εγκληματούν παρά τις διεθνείς υποχρεώσεις τους και τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει. Είναι άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνες για πλήθος θανάτων, τραυματισμών, ακρωτηριασμών, κακουχιών.
Η πρώτη επιβεβαίωση έρχεται από την ίδια την ανακοίνωση του κ. Κουμουτσάκου. Λέει: "Λυπάμαι που το λέω αλλά η ανταπόκριση των τουρκικών αρχών στην πρόσκλησή μας για συνεργασία σε θέματα επανεισδοχής και επαναπροώθησης λαθρομεταναστών υπολείπεται πολύ από το να είναι ικανοποιητική". Είμαι "εθνικά υπερήφανος" που οι Τούρκοι αποδείχτηκαν διπλωματικά ευφυέστεροι των Ελλήνων, τους γέλασαν δηλαδή και τους κάρφωσαν στον ΟΗΕ. Γιατί ίσως έτσι ανακουφιστούν λίγο και οι μετανάστες.
Μα τι συμβαίνει ακριβώς στον Έβρο; Καθημερινά ένα άγριο κυνηγητό, εναντίον όσων φτωχών ανθρώπων, Κούρδων ή Αφρικανών κατά κανόνα, αποφασίσουν να περάσουν με καμιά παλιόβαρκα το ποτάμι, ή ακόμη και κολυμπώντας, για να αναζητήσουν την τύχη τους στην από δώ μεριά. Με κίνδυνο, πολύ μεγάλο κίνδυνο και μερικοί το ξέρουν. Όμως η ζωή θέλει να ζήσει (ο Ελεφάντης το είχε γράψει αυτό) κι αυτό πληρώνεται καμιά φορά με την ίδια τη ζωή.
Η Ελλάδα έχει υπογράψει διεθνείς συμβάσεις που την υποχρεώνουν να καταργήσει τις νάρκες κατά προσωπικού αλλά δεν τις εφαρμόζει. Τις νάρκες κατά αρμάτων δεν υποχρεούται, αλλά αυτές είναι ακίνδυνες για τους ανθρώπους. Η δικαιολογία των ελληνικών αρχών ότι υπάρχουν πινακίδες - ελληνικά, αγγλικά ή τουρκικά - που προειδοποιούν είναι μάλλον κυνισμός. Για φανταστείτε μια ομάδα ταλαιπωρημένων Αφρικανών να πιάνουν, νύχτα, σε μια άγνωστη ακτή και να τραβούν ίσια ψάχνοντας έναν δρόμο και να τους ζητάς να διαβάζουν τις ταμπέλες! Οι οποίες, σημειωτέον, είναι μέσα σε ψηλά χόρτα ή θάμνους και δεν τις βλέπουν ούτε οι εκπαιδευμένοι φαντάροι.
Όσο για τους κομψούς διπλωματικούς όρους "επαναπροώθηση" και "επανεισδοχή", πρόκειται περί μικρών τραγωδιών. Γίνονται διά ρίψεως στο ποτάμι και όποιος γλιτώσει ή με άλλους εξίσου "ακίνδυνους" τρόπους. Υπάρχει παράδειγμα με εννιά άτομα που μετά 12 ώρες περισυνέλεξαν οι τουρκικές αρχές.
Εν τω μεταξύ οι αγωγές που γίνονται από θαρραλέους και τυχερούς επιζήσαντες ή συγγενείς τους δεν ευδοκιμούν, οι εισαγγελείς δηλαδή τις απορρίπτουν. Οι ελληνικές αρχές δεν καταγράφουν - με άνωθεν εντολή - ούτε τα αιτήματα για πολιτικό άσυλο. Ακραία αυθαιρεσία των αρχών ήταν η εξής: μετανάστης που κατάφερε να φθάσει στο Βέλγιο και ζήτησε πολιτικό άσυλο, μέσω των αρχών της χώρας αυτής, απαίτησε τα χαρτιά του που είχαν κατασχέσει οι ελληνικές αρχές, διότι μεταξύ αυτών ήταν και ανακοινώσεις που αποδείκνυαν ότι καταζητούνταν στη χώρα του για πολιτικούς λόγους. Οι Έλληνες δεν τα έστειλαν.
Αλλά υπάρχει και η σχετική κωλυσιεργία έτσι που να μην συντάσσονται τελικά κατηγορητήρια με τα οποία θα τιμωρούνταν οι υπεύθυνοι. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι πόρισμα ιατροδικαστικών αρχών και άλλα συναφή υπηρεσιακά σχετικά με τον πνιγμό είκοσι πέντε ανθρώπων ηλικίας μεταξύ 25 και 30 ετών που συνέβη πριν δυο χρόνια ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Διερωτάται κανείς: Όλοι δεν μπόρεσαν να σωθούν αν και ήταν νέοι άνθρωποι σε ένα ποτάμι με βαθιά αλλά και αβαθή νερά; Κάποιος πρέπει να απαντήσει.
Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος. Όποιος πάει στον Έβρο έχει ένα πανεύκολο και συνάμα ανατριχιαστικό ρεπορτάζ να κάνει. Δεν χρειάζεται να είναι δημοσιογράφος. Αρκεί να είναι άνθρωπος.
Γνωρίζοντας απολύτως ότι η Τουρκία υποκρίνεται και κάνει τα ίδια με την Ελλάδα ή και χειρότερα σε άλλες πλευρές των συνόρων της, ωστόσο συμφωνώ με τις αιτιάσεις της. Οι ελληνικές αρχές εγκληματούν παρά τις διεθνείς υποχρεώσεις τους και τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει. Είναι άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνες για πλήθος θανάτων, τραυματισμών, ακρωτηριασμών, κακουχιών.
Η πρώτη επιβεβαίωση έρχεται από την ίδια την ανακοίνωση του κ. Κουμουτσάκου. Λέει: "Λυπάμαι που το λέω αλλά η ανταπόκριση των τουρκικών αρχών στην πρόσκλησή μας για συνεργασία σε θέματα επανεισδοχής και επαναπροώθησης λαθρομεταναστών υπολείπεται πολύ από το να είναι ικανοποιητική". Είμαι "εθνικά υπερήφανος" που οι Τούρκοι αποδείχτηκαν διπλωματικά ευφυέστεροι των Ελλήνων, τους γέλασαν δηλαδή και τους κάρφωσαν στον ΟΗΕ. Γιατί ίσως έτσι ανακουφιστούν λίγο και οι μετανάστες.
Μα τι συμβαίνει ακριβώς στον Έβρο; Καθημερινά ένα άγριο κυνηγητό, εναντίον όσων φτωχών ανθρώπων, Κούρδων ή Αφρικανών κατά κανόνα, αποφασίσουν να περάσουν με καμιά παλιόβαρκα το ποτάμι, ή ακόμη και κολυμπώντας, για να αναζητήσουν την τύχη τους στην από δώ μεριά. Με κίνδυνο, πολύ μεγάλο κίνδυνο και μερικοί το ξέρουν. Όμως η ζωή θέλει να ζήσει (ο Ελεφάντης το είχε γράψει αυτό) κι αυτό πληρώνεται καμιά φορά με την ίδια τη ζωή.
Η Ελλάδα έχει υπογράψει διεθνείς συμβάσεις που την υποχρεώνουν να καταργήσει τις νάρκες κατά προσωπικού αλλά δεν τις εφαρμόζει. Τις νάρκες κατά αρμάτων δεν υποχρεούται, αλλά αυτές είναι ακίνδυνες για τους ανθρώπους. Η δικαιολογία των ελληνικών αρχών ότι υπάρχουν πινακίδες - ελληνικά, αγγλικά ή τουρκικά - που προειδοποιούν είναι μάλλον κυνισμός. Για φανταστείτε μια ομάδα ταλαιπωρημένων Αφρικανών να πιάνουν, νύχτα, σε μια άγνωστη ακτή και να τραβούν ίσια ψάχνοντας έναν δρόμο και να τους ζητάς να διαβάζουν τις ταμπέλες! Οι οποίες, σημειωτέον, είναι μέσα σε ψηλά χόρτα ή θάμνους και δεν τις βλέπουν ούτε οι εκπαιδευμένοι φαντάροι.
Όσο για τους κομψούς διπλωματικούς όρους "επαναπροώθηση" και "επανεισδοχή", πρόκειται περί μικρών τραγωδιών. Γίνονται διά ρίψεως στο ποτάμι και όποιος γλιτώσει ή με άλλους εξίσου "ακίνδυνους" τρόπους. Υπάρχει παράδειγμα με εννιά άτομα που μετά 12 ώρες περισυνέλεξαν οι τουρκικές αρχές.
Εν τω μεταξύ οι αγωγές που γίνονται από θαρραλέους και τυχερούς επιζήσαντες ή συγγενείς τους δεν ευδοκιμούν, οι εισαγγελείς δηλαδή τις απορρίπτουν. Οι ελληνικές αρχές δεν καταγράφουν - με άνωθεν εντολή - ούτε τα αιτήματα για πολιτικό άσυλο. Ακραία αυθαιρεσία των αρχών ήταν η εξής: μετανάστης που κατάφερε να φθάσει στο Βέλγιο και ζήτησε πολιτικό άσυλο, μέσω των αρχών της χώρας αυτής, απαίτησε τα χαρτιά του που είχαν κατασχέσει οι ελληνικές αρχές, διότι μεταξύ αυτών ήταν και ανακοινώσεις που αποδείκνυαν ότι καταζητούνταν στη χώρα του για πολιτικούς λόγους. Οι Έλληνες δεν τα έστειλαν.
Αλλά υπάρχει και η σχετική κωλυσιεργία έτσι που να μην συντάσσονται τελικά κατηγορητήρια με τα οποία θα τιμωρούνταν οι υπεύθυνοι. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι πόρισμα ιατροδικαστικών αρχών και άλλα συναφή υπηρεσιακά σχετικά με τον πνιγμό είκοσι πέντε ανθρώπων ηλικίας μεταξύ 25 και 30 ετών που συνέβη πριν δυο χρόνια ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Διερωτάται κανείς: Όλοι δεν μπόρεσαν να σωθούν αν και ήταν νέοι άνθρωποι σε ένα ποτάμι με βαθιά αλλά και αβαθή νερά; Κάποιος πρέπει να απαντήσει.
Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος. Όποιος πάει στον Έβρο έχει ένα πανεύκολο και συνάμα ανατριχιαστικό ρεπορτάζ να κάνει. Δεν χρειάζεται να είναι δημοσιογράφος. Αρκεί να είναι άνθρωπος.
