Και τώρα, εμείς τι κάνουμε;

Τελικά τα νέα από τις Βρυξέλλες ήταν πάνω - κάτω όπως αναμένονταν. Η Άγγελα Μέρκελ κράτησε τη σκληρή της στάση ποντάροντας, εν όψει των εθνικών εκλογών, στη διάθεση μεγάλου μέρους της γερμανικής κοινωνίας, που αισθάνεται ότι πληρώνει φόρους οι οποίοι αδίκως καταναλώνονται και σπαταλιούνται στις χώρες του Νότου. Μπορεί αυτή η στάση και αντίληψη να βολεύει -ίσως- πολιτικά τη γερμανική δεξιά, πλην όμως δημιούργησε ένα σοβαρό ρήγμα στην ευρωπαϊκή συνοχή. Σε μια κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία η δοκιμασία των αδύναμων οικονομιών της Ευρωζώνης είναι ουσιαστικά δοκιμασία του κοινού νομίσματος και των θεσμικών αδυναμιών της Ένωσης, η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να προτάξει τα πλέον στενά συμφέροντά της.

Η ΣΧΕΣΗ της Γερμανίας με τις χώρες του Νότου, με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες εν γένει, δεν είναι ασφαλώς μονομερής. Η Γερμανία δίνει, αλλά και παίρνει. Οι νέες υποδομές που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα αξιοποιούνται κυρίως από τους Γερμανούς εξαγωγείς, που πολλαπλασιάζουν το μερίδιό τους στην Ελλάδα ελέγχοντας μάλιστα μεγάλο μέρος του λιανικού της εμπορίου. Αν κόψεις το ένα σκέλος, τα έξοδα, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα χάσεις και στα έσοδα. Παρ’ όλα αυτά η κ. Μέρκελ, πιεζόμενη από τους νεοφιλελεύθερους εταίρους της, επέλεξε το ρίσκο και τη διατάραξη της κρίσιμης σχέσης με τη Γαλλία, τον δεύτερο εταίρο ηγέτη στην Ενωμένη Ευρώπη. Και όπως έγραψε την Τετάρτη σε άρθρο του στη βρετανική "Guardian" o πρώην υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ, «Το κρίσιμο σημείο είναι αν η Γερμανία θα χρησιμοποιήσει την ισχύ της προς όφελος της Ένωσης ή προς το δικό της συμφέρον».

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η δική μας θέση; Ασφαλώς μας καίει ο τρόπος με τον οποίο θα δανειζόμαστε για να εξυπηρετήσουμε το εθνικό μας χρέος. Δεν είναι μικρό το ζήτημα, αλλά αυτό δεν σου εξασφαλίζει την έξοδο από την κρίση. Δυστυχώς ο εθνικός προβληματισμός για το τι πρέπει να κάνουμε και με ποιον τρόπο πρέπει να κινηθούμε είναι περιορισμένος και κυρίως αμυντικός. Η κάθε συντεχνία επιχειρεί να υπερασπιστεί τα κεκτημένα δικαίως ή αδίκως. Οι παραγωγικοί φορείς περιορίζονται στα στενά τους όρια, αδυνατώντας να συμβάλουν στην επιχείρηση ανάκαμψη με ιδέες, προτάσεις και επενδύσεις.

ΕΙΝΑΙ πλέον ολοφάνερο πως το ΠΑΣΟΚ δεν είχε προετοιμαστεί σοβαρά για τη διακυβέρνηση της χώρας. Με διάφορα σλόγκαν και πιασάρικα σποτάκια του Ομπάμα, κάνεις εντύπωση παριστάνοντας τον μοντέρνο οικολόγο, αλλά, αν δεν έχεις γνώσεις, δυνάμεις και σχέδιο, θα μείνουν κούφια λόγια. Η συνταγή που εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύει και τις σοβαρές αδυναμίες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπου ουσιαστικά αντιγράφει σε όλα τους νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι, παρά την συντριπτική ήττα που κατέγραψαν στη διανυόμενη κρίση, ζουν και βασιλεύουν. Και πώς να κάνει αντιπολίτευση ο κ. Σαμαράς, όταν η κυβέρνηση τον ξεπερνά σε όλα;

ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και η αριστερά. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναφορές στο ΚΚΕ, αφού πρέπει να περιμένουμε να έρθει μόνος του ο σοσιαλισμός, όπου όλοι θα γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι και μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει θα πέφτει ο μισθός, όπως παραστατικά και υπερήφανα έλεγε την Τρίτη στη Βουλή η κ. Παπαρήγα. Υπάρχει όμως και ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ. Ας παρακάμψουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου στη γραμματεία του έκριναν πως έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες. Περιμένουμε με αγωνία το συνέδριο του ΣΥΝ με την ελπίδα πως θα υπάρξει τελικά σύγκλιση απόψεων και ενιαία έκφραση προς την κοινωνία, που αισθάνεται απογοητευμένη από κάτι, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ενιαίο σοβαρό κόμμα. Δυστυχώς, αν κρίνουμε από τις θέσεις που έχουν κατατεθεί εν όψει του συνεδρίου, η σύγκλιση φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη έως ανέφικτη. Μάλλον για νέες αποκλίσεις βαδίζει ο χώρος και μακάρι να κάνουμε λάθος.

ΑΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ πλουραλιστική αριστερά δεν αντιλαμβάνεται τη θέση, τον ρόλο και κυρίως το μέγεθος που έχει στην ελληνική κοινωνία, θα καταλήξει σαν τον Δον Κιχώτη που κυνηγούσε τους ανεμόμυλους. Αν δηλαδή τα στελέχη, αντί για το μπόι τους, μετράνε τον ίσκιο τους με τον ήλιο στην πιο πλάγια θέση, η απάντηση της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας θα είναι σκληρή. Εδώ ζούμε, αυτά είναι τα προβλήματά μας και ζητάμε από την αριστερά να μας αντιπροσωπεύσει. Η πραγματική οικονομία δεν είναι ο δημόσιος τομέας και, εκτός από τους πληττόμενους υπαλλήλους του, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι και πολύ πιο σκληρά δοκιμαζόμενοι Έλληνες, είτε της μισθωτής εργασίας είτε της αυτοαπασχόλησης είτε του επιχειρείν. Νου και εμπειρία έχουν, ας αποφασίσουν με ευθύνη.

d.xristou@avgi.gr