Οι πολιτικοί τάχουν χαμένα και οι αγορές τους έχουν γραμμένους

Οι ανελέητες αγορές βρόντηξαν χθες τα χρηματιστήρια και οι κυβερνήσεις της Δύσης δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Πρόεδροι και πρωθυπουργοί απειλούν , ξορκίζουν, μιλάνε στα τηλέφωνα και βγάζουν ανακοινώσεις, αλά του κάκου. Τα τέρατα των αγορών, που σε μεγάλο βαθμό αποτελούν και δημιουργήματά τους, τους γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι και προχωρούν ακάθεκτες στην αποδόμηση του συστήματος. Το οποίο βέβαια με τη σειρά του, αν αποδομηθεί πλήρως θα τις παρασύρει και αυτές στον όλεθρο. Επειδή όμως οι αγορές χαρακτηρίζονται από τον αυτοματισμό, από ένα ένστικτο πρόσκαιρης αυτοπροστασίας, που συχνά εκδηλώνεται με μεγάλη καθυστέρηση και από τη βουλιμία τους και όχι από τη νοημοσύνη και τη συντήρηση του μακροπρόθεσμου συμφέροντός τους, την προοπτική της καταστροφής δεν την λαμβάνουν υπ’ όψιν.

Το ερώτημα είναι “και τώρα τι κάνουμε”; Γιατί αν δεν καταφέρουν οι πολιτικοί να βρουν λύσεις και να τιθασεύσουν τις αγορές, θα πάμε όλοι, ή οι περισσότεροι από εμάς, κατά διαόλου. Και προς το παρόν δεν δείχνουν αποφασισμένοι να κάνουν βήματα και να ανατρέψουν καταστάσεις. Είναι εγκλωβισμένοι σε μεγαλοσυμφέροντα, κομματικά τερτίπια και εθνικές φοβίες, πέρα από το γεγονός ότι δεν είναι βέβαιοι ποιά είναι τα σωστά μέτρα που πρέπει να πάρουν. Είναι, βλέπετε, πολύ σύνθετα τα προβλήματα και τεράστια η φούσκα που έχει δημιουργηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ευρώπη επιβάλλει δημοσιονομική πειθαρχία και λιτότητα και αποτελεί στόχο των αγορών, οι ΗΠΑ ενισχύει τη ρευστότητα στην αγορά, αλλά οδεύει προς ύφεση, η Κίνα ανησυχεί μη γίνει κανένα “μπάμ” και μείνει με τα αμερικανικά ομόλογα στο χέρι, η Ιαπωνία δίνει συμβουλές, ενώ και αυτή βυθίζεται και ο Πούτιν λέει ότι οι ευρωπαίοι ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Μύλος δηλαδή…

Οι αισιόδοξοι ελπίζουν ότι η κατάσταση θα σπρώξει την Ευρωζώνη προς την ενοποίηση, γιατί η Γερμανία δεν μπορεί να μείνει με ένα αναβαθμισμένο μάρκο που θα περιορίσει τις εξαγωγές της και μία πολιτική μοναξιά που θα εκλαμβάνεται ως απειλή. Οι απαισιόδοξοι βλέπουν την διάλυση, πρώτα του ευρώ και στη συνέχεια του οικονομικού σύμπαντος. Οσο για την Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει ότι όσα γίνονται σήμερα θα λειτουργήσουν υπέρ της ή εναντίον της, βγάζοντας βέβαια εκτός συζήτησης το σενάριο της ολικής καταστροφής. Ο Σαμαράς πάντως είναι ευχαριστημένος, καθώς θεωρεί δικαιώνεται, αφού είχε προβλέψει τις εξελίξεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό και ο κόσμος πηγαίνει προς τις λύσεις που ο ίδιος πρότεινε. Άντε, με το καλό και το βραβείο Νόμπελ!