Tο τέλος της παρακμής;

Η Ελλάδα σέρνεται, ολοένα και περισσότερο, στο ακανθώδες μονοπάτι της παρακμής, από τις κατεστημένες δυνάμεις του κλεπτοκρατικού Ελληνικού περιφερειακού καπιταλισμού, υπό την καθοδήγηση του συντηρητικού και νεοφιλελεύθερου σημερινού Ευρωπαϊκού «ιερατείου». Την ώρα, που αναπτύσσεται ένας «ανάπηρος» και «κούφιος» «σωτηριακός» λόγος, από τις δυνάμεις του πολιτικού κατεστημένου, που στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας, την ίδια ώρα, η Ελληνική κοινωνία «ψυχορραγεί», με την δραματική αύξηση της επίσημης ανεργίας, που ξεπέρασε το 21%, πράγμα που σημαίνει, ότι αγγίζει το 1,5 εκατομμύριο ανέργων, και την φτώχεια και το περιθώριο να «χτυπάει την πόρτα» της πλειοψηφίας των Ελληνικών νοικοκυριών, χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει κανένα ίχνος αναπτυξιακής πρωτοβουλίας και τόνωσης της πραγματικής οικονομίας, που βρίσκεται, επί μία πενταετία περίπου, σε έντονη υφεσιακή κατάπτωση.

Η Χώρα μας, εκπροσωπούμενη, δυστυχώς, από την προδοτική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και τις πολιτικές δυνάμεις εξουσίας, που στηρίζονται και στηρίζουν αυτήν, «συντρίβεται» σήμερα κάτω από τα βάρη άνομων συμφερόντων, διεθνών και ντόπιων, της πρόδηλης πολιτικής ανικανότητας των δύο κομμάτων εξουσίας, που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και τον σύγχρονο και ιδιότυπο νέου τύπου «ραγιαδισμό», μετατρεπόμενη σε οιονεί Ευρωπαϊκή αποικία.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση της παρακμής, μία μόνο λύση υπάρχει. Η αντίσταση και η ενεργή συμμετοχή του Λαού και, κυρίως, των δυνάμεων της εργασίας, της αγροτιάς και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, που πλήττονται ισοπεδωτικά και πρωτίστως, από την σημερινή βάρβαρη νεοφιλελεύθερη ισοπέδωση. Γιατί, ακόμα και σήμερα, τα τμήματα της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, τα οποία φρόντισαν να φυγαδεύσουν τα χρήματά τους σε ασφαλείς προορισμούς του εξωτερικού, συνεχίζουν να καρπώνονται, χωρίς κανέναν έλεγχο, τεράστια ποσά από την κρίση.

Απαιτείται η ανάκτηση της αυτοπεποίθησης και της αυτοσυνείδησης των πολιτών, ότι μπορούν, με την ψήφο τους στις προσεχείς εκλογές, να κάνουν το ιστορικό τους καθήκον. Να κλείσουν, δηλαδή, τα αυτιά τους σε κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης ή εξαπάτησής τους από τις κατεστημένες δυνάμεις των δύο κομμάτων εξουσίας και με την ψήφο τους να αλλάξουν τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στην Χώρα, δυνάμεων, έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα ελπίδας για την Χώρα, για την αποτροπή της παρακμής της. Πολιτικών δυνάμεων του ευρύτερου δημοκρατικού αριστερού χώρου και της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, που η ενίσχυσή τους θα επιβάλει την εφαρμογή οικονομικής και πολιτικής εξόδου από την κρίση, δηλαδή ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης στον πρωτογενή αγροτικό τομέα και στον δευτερογενή μεταποιητικό τομέα, στοχευμένο στην ποιοτική διατροφική κάλυψη των αναγκών του Λαού και στους τομείς, που η Ελλάδα έχει άμεσα συγκριτικά πλεονεκτήματα (ορυκτός πλούτος, ενέργεια, τουρισμός, υπηρεσίες). Πολιτική, που θα δώσει βαρύτητα σε δημόσιες κλαδικές και περιφερειακές πολιτικές και ενίσχυση της παιδείας και της έρευνας, απέναντι στα ιδιοτελή συμφέροντα της Τρόϊκας και της ντόπιας διαπλοκής, που θα λάβει σκληρά μέτρα, αλλά δίκαια, ενάντια στην φοροκλοπή, την εισφοροκλοπή, την διαφυγή και εξαγωγή κεφαλαίων, ενάντια στα καρτέλ και στους μεσάζοντες, που δημιουργούν την καταχρηστική και αβάστακτη άνοδο των τιμών στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης. Πολιτική, που θα δημιουργήσει δημόσιους πυλώνες στο τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα προσανατολισθεί σε παροχή ρευστότητας στους παραπάνω τομείς της οικονομίας και θα απαλύνει, με δίκαιο τρόπο, από την «δαμόκλειο σπάθη» των υπέρμετρων τοκογλυφικών επιβαρύνσεων του δανεισμού των νοικοκυριών, εφαρμόζοντας το Ισλανδικό πρότυπο, το οποιο αναλύθηκε στο προηγούμενο άρθρο μας. Που θα απαιτήσει πίσω τα κλοπιμαία του εθνικού πλούτου απ’ αυτούς, που αποτελούν το ιδιοτελές τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας και οδήγησαν την Ελλάδα να αντιμετωπίζει, στον 21ο αιώνα, τον μεγαλύτερο κίνδυνο μετά την Μικρασιατική καταστροφή.

Τέλος, των δυνάμεων εκείνων, που θα αποτελέσουν την βάση για την ανάπτυξη ενός ισχυρού προοδευτικού σοσιαλιστικού Ευρωπαϊκού κινήματος, το οποίο θα επαναπροσδιορίσει τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και θα επαναφέρει στο προσκήνιο το όραμα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και της αλληλεγγύης των Ευρωπαϊκών Λαών, σε αντίθεση με τη σημερινή νεοφιλελεύθερη, τιμωρητική, αδιέξοδη και κοινωνικά άδικη πολιτική της «μυωπικής» Ευρωπαϊκής ολιτικής «ηγεσίας» και της Ευρωπαϊκής οικονομικής άρχουσας «ελίτ».