Σκέψεις για τις δημοτικές εκλογές στην A’ Αθήνας

Σε λίγους μήνες θα έχουμε Δημοτικές εκλογές. Η συζήτηση, ειδικά για τους μεγάλους δήμους και ποιο συγκεκριμένα για την Α’ Αθήνας, έστω και ανεπίσημα, έχει ανοίξει. Είναι αναμενόμενο ότι σε ένα κόμμα με σαφή και διαχρονική στήριξη και πίστη στον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπως η ΔΗΜΑΡ, οι συζητήσεις θα πρέπει να επικεντρωθούν σε μια θεματολογία πρωτίστως αυτοδιοικητική–πολιτική, αποφεύγοντας, όσο είναι δυνατόν, να εγκλωβιστούμε σε μια στείρα ονοματολογία με εκατέρωθεν στοιχίσεις.

Τα θέματα που θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση, κυρίως είναι:

1. Η αναγκαιότητα διαμόρφωση ενός ρεαλιστικού και εφικτού προγράμματος το οποίο ταυτόχρονα θα προβάλει και θα σηματοδοτεί το δικό μας όραμα για την πόλη μας αλλά και την αντίληψη μας για το ποίος πρέπει να είναι ο ρόλος και ποια πρέπει να είναι η συμβολή της Τ.Α. στην βελτίωση της καθημερινότητας του δημότη.

2. Παράλληλα θα πρέπει να εξετάσουμε και να καταλήξουμε εάν θα κατέβουμε αυτόνομα ή εάν θα επιδιώξουμε ευρύτερες συνεργασίες.

Η Ανανεωτική Αριστερά, ανέκαθεν, επιδίωκε και επιζητούσε την επίτευξη ευρύτερων συνεργασιών, σεβόμενη τον ρόλο και την ανεξαρτησία της Τ.Α., αρνούμενη να μπει στην λογική μικροκομματικών ταχτικισμών και στείρας καταγραφής κομματικής επιρροής.

Για τις επερχόμενες όμως δημοτικές εκλογές, και συγκεκριμένα για την Α’ Αθήνα, η επίτευξη της όσο το δυνατόν ευρύτερης συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι γενικώς μια ευχή ή ένας ευγενής στόχος αλλά πρέπει να αποτελέσει κυρίαρχη αναγκαιότητα και βασικό μας στόχο. Με τα πολιτικά δεδομένα που υπάρχουν αυτήν την στιγμή, είναι υπαρχτός ο κίνδυνος, με μια πολυδιάσπαση των ψήφων, λόγο μεγάλου αριθμού υποψηφίων, να δούμε τον δήμο μας να καταλήγει στην ΧΑ.

Οι υποψηφιότητες των Μπουτάρι - Καμίνη είναι υπαρκτές και βρίσκονται πάνω στο τραπέζι. Τις ξέρουμε, τις έχουμε λάβει υπόψιν μας και έχουμε εκφράσει και άποψη για την βαρύτητα τους. Το θέμα όμως προς το παρόν πρέπει να μείνει ως έχει, γιατί αυτό που προέχει είναι να επιδιώξουμε, όπως προ είπα, την ευρύτερη δυνατή συνεννόηση και σύγκλιση και κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει εάν βγούμε εμείς αύριο και ανακοινώσουμε επίσημα στήριξη σε συγκεκριμένο υποψήφιο δήμαρχο. Εάν κάνουμε κάτι τέτοιο ουσιαστικά δυναμιτίζουμε και την ελάχιστη πιθανότητα συνεργασιών.

Θα πρόσθετα δε, ότι ίσως και στους δύο υποψήφιους δημάρχους μια τέτοια βιαστική κίνηση από πλευρά μας αντί για καλό να καταλήξει να τους κάνει ζημιά με το να το θέσουμε σε λειτουργία τα μικροκομματικά αντανακλαστικά των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων και να τους αποκλείσουν από την δική τους ατζέντα. Είναι λογικό ότι κανένας δεν θέλει να φαίνεται ότι ’σέρνεται’ πίσω από άλλα κόμματα και μια βιαστική κίνηση από πλευράς μας, να είμαστε ειλικρινείς, αυτήν την εικόνα θα βγάλει προς τα έξω.

Θα πρότεινα σε όσους, στηριζόμενοι κυρίως στο συναίσθημα, θεωρούν σχεδόν σίγουρη την επανάληψη της επιτυχίας που σημειώσαμε στις προηγούμενες εκλογές να αναλογιστούν και να συνυπολογίσουν το πόσο διαφορετικές είναι οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του τότε με το τώρα.

Τότε, η κυρίαρχη τάση στην κοινωνία μας, ήταν η πλήρης απαξίωση της πολιτικής και κυρίως των πολιτικών. Ήμασταν στην έναρξη της αποδόμησης και του διαμελισμού του άλλοτε κραταιού δίπολου, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που μέχρι τότε αντιπροσώπευε περίπου στο 75-80% των ψηφοφόρων και στην πλήρη και άκριτη απόρριψη όλων των πολιτικών και όλων των κομμάτων, που κορυφώθηκε με τις καταλήψεις της πλατείας Συντάγματος και το γνωστό σύνθημα «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή» και εκφραστικέ στην κάλπη δίνοντας τα γνωστά εκλογικά αποτελέσματα στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.

Έχοντας λοιπόν τώρα πια μια καταγεγραμμένη και σαφή εικόνα της τότε κυρίαρχης κοινωνικής αντίληψης των πραγμάτων μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε γιατί επικράτησαν με άνεση οι ‘ανεξάρτητοι’, ‘απολίτικοι’ και κυρίως ‘ακομμάτιστοι’ υποψήφιοι στους δύο μεγάλους δήμους της χώρας, κάνοντας την έκπληξη.

Το κλίμα όμως από τότε έχει αλλάξει. Οι τότε ‘αγανακτισμένοι κατά των πολιτικών’ έχουν μετεξελιχθεί σε τυφλούς και κουφούς οπαδούς, των ακραίων κυρίως, πολιτικών σχηματισμών που γέννησαν οι ‘πλατείες’. Ο πολιτικός λόγος τείνει να αντικατασταθεί με μια εκατέρωθεν ανταλλαγή ύβρεων και ευφυολογημάτων, με διαλόγους επιπέδου καφενείου ή ακόμα χειρότερα …γηπέδου και με ένα νέο κακέκτυπο δίπολου που προσπαθεί τεχνηέντως να επιβληθεί στην κοινωνία μας. Μια κοινωνία που πλέον όχι απλά ανέχεται την βία άλλα ένα μεγάλο τμήμα της την χειροκροτεί και την υιοθετεί, σαν τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο ‘επίλυσης των προβλημάτων’.

Είναι αναμενόμενο ότι με αυτά τα δεδομένα, κατά την περίοδο των Δημοτικών εκλογών, θα υπάρξει όχι μόνο έντονη κομματική πόλωση αλλά και ότι ο πολιτικός λόγος θα είναι ακραίος, διχαστικός, υβριστικός και πιθανόν να εμφανιστούν και φαινόμενα βίας. Είναι εμφανές λοιπόν ότι και οι επιλογές των πολιτών την ώρα της κάλπης θα γίνουν με διαμετρικά αντίθετα κριτήρια σε σχέση με αυτά που τους ώθησαν να κάνουν την προηγούμενη επιλογή τους, άρα και τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας θα διέπονται από μια αντίθετη λογική από αυτήν που κυριάρχησε στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές δίνοντας τελικά τότε το χρίσμα σε ανεξάρτητους, χωρίς πολιτική και κυρίως κομματική προϊστορία, Δημάρχους.

Στηριζόμενη ακριβώς σε αυτό το σκεπτικό θεωρώ ότι πρωταρχικό μας μέλημα θα πρέπει να είναι η μέγιστη δυνατή συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων, σε μια συνειδητή προσπάθεια να ανακόψουμε την επικράτηση των εκπροσώπων της βίας. Η ΔΗΜΑΡ σαν η πλέον ευαισθητοποιημένη και συνειδητοποιημένη πολιτική δύναμη για τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει το ναζιστικό μόρφωμα, θα πρέπει επίμονα και δημόσια να πάρει όλες τις απαραίτητες πρωτοβουλίες, ερχόμενη σε επαφή με τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου εκθέτοντας φορτικά τις ανησυχίες τις και προτείνοντας κοινή κάθοδο στην Α’ Αθήνας, χωρίς αγκυλώσεις, μικροκομματικούς εγωισμούς, αποκλεισμούς και κυρίως χωρίς προειλημμένες επιλογές αποσκοπώντας στην δημιουργία τετελεσμένων.

Θεωρώ τον κίνδυνο του σταδιακού εκφασισμού της κοινωνίας μας υπαρχτό και ζωντανό. Τον βλέπουμε μέρα με την ημέρα να εξαπλώνεται και να διαποτίζει την καθημερινότητά μας, με ταχύτητα. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον υποτιμήσουμε και να ελπίζουμε ότι ‘αγνοώντας τον’ θα τον αναγκάσουμε να εξαφανιστεί. Ας βάλουμε στην πάντα τις προσωπικές επιλογές μας, τις φιλοδοξίες μας, την ανάγκη μας για την όποια προσωπική ή κομματική δικαίωση και ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να ανακόψουμε την περαιτέρω εξάπλωση και επικράτηση του ναζισμού.

3. Εάν τελικά επιλέξουμε να μην κατεβούμε αυτόνομα με κομματική υποψηφιότητα, αλλά να προχωρήσουμε με κάποιο συνεργασιακό σχήμα στις εκλογές, θα πρέπει να επεξεργαστούμε και να καταλήξουμε πριν την οριστική συμφωνία όχι μόνο σε ένα κοινό πρόγραμμα αλλά και σε ένα δεσμευτικό πλαίσιο κανόνων λειτουργίας αυτού του σχήματος καθώς και τον τρόπο λήψεως των αποφάσεων, αποδεχτό και προσυμφωνημένο από όλες τις πλευρές, ώστε να μην βρεθούμε σε περίπτωση επιτυχούς έκβασης των εκλογών, χωρίς λόγο και δυνατότητα παρέμβασης-συμβολής στην διαμόρφωση των επιλογών δράσης της νέας Δημοτικής Αρχής.