Οι αιτίες μιας επαχθούς συμφωνίας

Μετά το Παρίσι συνειδητοποιήθηκε από την κυβέρνηση πλήρως η αλλαγή «όλων των δεδομένων» πάνω στα οποία στηρίχθηκε η «στρατηγική της» που είχε αποτυπωθεί στις φράσεις «τέλος στα μνημόνια και η επιτήρηση», «έξοδος από την κρίση» και «απευθείας χρηματοδότηση από τις αγορές». Ταυτόχρονα φαίνεται ότι καταπίπτουν και οι περισσότερες από τις «κόκκινες γραμμές» στη διαπραγμάτευση με την τρόικα, που η ολοκλήρωσή της είναι προϋπόθεση για μια συμφωνημένη «επόμενη μέρα» με τους δανειστές. Ενώ παραμένει ενεργός και ο ρόλος του ΔΝΤ μέχρι να ολοκληρωθεί και το δικό του πρόγραμμα, που λήγει το 2016.

Τέλος, επειδή η «καθυστέρηση» της όλης διαδικασίας υπήρξε μεγάλη, το πιο πιθανό είναι για να διευθετηθεί και η «επόμενη μέρα» η «παράταση του μνημονίου» και το 2015, με αδιευκρίνιστα ακόμα τον χρόνο και τον χαρακτήρα του, για να περάσουμε στη συνέχεια σε μια προληπτική γραμμή «ενισχυμένης επιτήρησης» που συμπεριλαμβάνει ΜΟU και επιτήρηση.

Αυτή είναι περίπου η σημερινή εικόνα των εξελίξεων, που συνιστά πλήρη ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και επικοινωνιακής στρατηγικής, και δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα -αντίθετα από τα επιδιωκόμενα- προ της προεδρικής εκλογής.

Στην ουσία η κυβέρνηση καλείται να αποδεχθεί έναν «επώδυνο συμβιβασμό», στον οποίο θα παίξουν ρόλο ακόμα και οι λεπτομέρειες... Το ερώτημα για το Μαξίμου είναι να πάει στην προεδρική εκλογή με μια «επαχθή συμφωνία» ή είναι καλύτερο η συμφωνία να «εκκρεμεί»; Ούτε το ένα είναι καλό ούτε το άλλο! Τι όμως μπορεί να «διαχειριστεί» καλύτερα; Συνεκτιμώντας όλες τις παραμέτρους, φαίνεται ότι οδηγείται σε μια δύσκολη «συμβιβαστική συμφωνία». Σε κάθε περίπτωση πάντως, με βάση αυτές τις εξελίξεις «χαμένη» αναμφισβήτητα (κι αυτό μετράει) θα είναι η χώρα...

Από την άλλη μεριά, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω αυτής της κατάστασης να επικρατήσει άνετα σε ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, αλλά η «πατάτα» που θα πάρει στα χέρια του θα «καίει» πολύ!

Η «απορία» πάντως όλων είναι γιατί οι δανειστές ακολουθούν αυτή την αδιάλλακτη στάση έναντι της κυβέρνησης. Προφανώς δεν προτιμούν τον... ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θέλουν να «τιμωρήσουν» τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, επειδή έκαναν λάθη και «ζαβολιές». Ούτε αγνοούν ?ανεξαρτήτως τι λένε? τον «πολιτικό κίνδυνο» των επιλογών τους.

Η απάντηση στην «απορία» είναι μία: Γιατί οι δανειστές γνωρίζουν την αλήθεια! Τα «πρωτογενή πλεονάσματα» είναι έωλα και μη βιώσιμα, εάν δεν συνεχιστούν η υπερφορολόγηση και η δημοσιονομική προσαρμογή. Η «επένδυση» στη δυναμική της ανάπτυξης είναι ακόμα πρόωρη. Και για την ουσιαστική αντιμετώπιση του χρέους, που είναι αναπόδραστη ανάγκη, δεν είναι ακόμα έτοιμη η Γερμανία...

Παρά δε τα σκληρά μέτρα που ελήφθησαν την τελευταία πενταετία, δεν επετεύχθη ένας «συνολικός μετασχηματισμός», τέτοιος ώστε με το τέλος της μνημονιακής συμφωνίας να μπορεί η χώρα να προχωρήσει «αυτοδύναμα» στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Αυτή είναι η... ανομολόγητη αλήθεια για τους δανειστές. Η αναγνώρισή της όμως θα ήταν επιβεβαίωση των λανθασμένων πολιτικών τους. Εξ ου και επιλέγουν τελικά να παραμείνει η Ελλάδα σ’ ένα «ευέλικτο», μνημονιακού χαρακτήρα, πλαίσιο δεσμεύσεων (ανεξαρτήτως ονομασίας) μέχρι ν’ αλλάξουν τα δεδομένα, στον ευρύτερο χρόνο...

Μέχρι τότε, όμως, θέλουν να ’χουν υπό τον αυστηρό έλεγχό τους τις «εστίες φωτιάς» στην Ευρωζώνη, όταν μάλιστα «φυσάει δυνατός αέρας» στον Νότο (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία κ.α.).

Η άτεγκτη στάση του Σόιμπλε μπορεί τελικά να ερμηνευτεί από μια γερμανική σκοπιά ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ηγεμονίας, που έχει τη δική της «συνταγή» και η οποία, προς το παρόν, δυστυχώς είναι κυρίαρχη στην Ευρώπη...