Είναι αναμφισβήτητο ότι η ολοκλήρωση των συνεδριακών διαδικασιών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης διαμόρφωσε ένα νέο τοπίο στην πολιτική μας ζωή. Τα δύο Συνέδρια επισφράγισαν πρώτον την ευρεία πολιτική νομιμοποίηση των δύο αρχηγών στο εσωτερικό των κομμάτων τους και δεύτερον την ανανέωση και την αναδιάταξη του στελεχιακού δυναμικού τους

Θα ξεκινήσουμε από πέντε παραδοχές:

Η πρώτη παραδοχή είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν μπόρεσε, στα δυόμισι αυτά χρόνια, να εκπληρώσει την εντολή που του έδωσε στις εκλογές του 2019 το μάλλον αναπάντεχο 31,5% του εκλογικού σώματος. Ποια ήταν η εντολή αυτή; Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ των εκλογών, ήταν η «εντολή μετασχηματισμού με γοργά βήματα, από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα».

Σε μια από τις κωμωδίες των αδελφών Μαρξ, η αεροσυνοδός ρωτάει τον Γκράουτσο «Καφέ ή τσάι;», για να πάρει την απάντηση: «Yes, please». Θυμίζει την αμηχανία της καθʼ ημάς Κεντροαριστεράς. Μετά την κατάρρευση του 2012, οι διαδοχικές απόπειρες ανασυγκρότησης μοιάζει να πάσχουν από την ίδια, όχι εξίσου κωμική, αμηχανία. Στα μεγάλα κόμματα, αυτό μπορεί να είναι συνταγή πολυσυλλεκτικότητας. Στα μικρότερα, είναι αδυναμία να επινοηθεί μια συνεκτική, και όχι απαραίτητα κλειστή, ταυτότητα.

Η βεβαιότητα για την αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας ίσως είναι πρόωρη. Η οικονομική κρίση του 2008 και οι επιπτώσεις της (μεγάλη ανεργία, πτώση του βιοτικού επιπέδου, λιτότητα και περικοπές των δημόσιων δαπανών) σε συνδυασμό με πιο μακροπρόθεσμες τάσεις (παγκοσμιοποίηση, αυτοματοποίηση, μετανάστευση) διάβρωσαν την παραδοσιακή κεντροαριστερή στήριξη, ιδιαίτερα για τα κόμματα εκείνα που είχαν την ατυχία να βρεθούν στην κυβέρνηση.

Αριθμητικά προφανώς. Πολιτικά πολύ δύσκολο. Δύσκολο αλλά όχι απραγματοποίητο. Γιατί το ενδιαφέρον και μαγευτικό στην πολιτική είναι οι απότομες αλλαγές και επιταχύνσεις που όμως προϋποθέτουν αριθμούς, δηλαδή την εκφρασμένη δια της κάλπης βούληση των πολλών.

«Νέο συμβόλαιο για μια πιο κοινωνική Ευρώπη», αυτός πρέπει να είναι ο στόχος των προοδευτικών δυνάμεων, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Τη θέση αυτή υποστήριξε στην ημερίδα για το μέλλον της Ευρώπης που διοργάνωσαν το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Δημοκρατικό Κόμμα Ιταλίας.

Μέσα σε όλο τον κυκεώνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, υπάρχει μια συζήτηση από ορισμένα πρώην στελέχη του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, αλλά και εκπροσώπους του επονομαζόμενου «Μετώπου Λογικής», στην οποία επικαλούνται την ανάγκη ενίσχυσης του Κέντρου ως χώρου ευθύνης, νουνεχούς πολιτικής, ψυχραιμίας και συναίνεσης. Προβάλλουν μάλιστα και την επιτακτικότητα οργάνωσης του χώρου αυτού.

Η δήλωση των συγγενών των θυμάτων της τρομοκρατίας της 17Ν εξέφρασε ασφαλώς το κοινό αίσθημα μιας σύγχρονης Δημοκρατίας που δεν εκδικείται αλλά και δεν ξεχνά ούτε εκβιάζεται. Σε αυτό το πνεύμα, ελπίζουμε η πρόσφατη ενεργοποίηση των προβλεπόμενων διαδικασιών του κράτους Δικαίου και του σωφρονιστικού κώδικα να οδηγήσουν στη λήξη της περιπέτειας διασφαλίζοντας τη ζωή του κρατουμένου. Χρειάζεται να ακυρωθούν οι προθέσεις όσων επιθυμούν να φτάσουν τη σύγκρουση στα άκρα, είτε αυτοί βρίσκονται έξω είτε μέσα στο νομικό, ιατρικό και μιντιακό «περιβάλλον» του φυλακισμένου.

Οι λέξεις φαίνονται μυστικά σύμβολα
Αλλάζουν απότομα και ανάλογα
με την ιεραρχία των γεγονότων
Π.Καραβασίλης, Ειρκτή ‘72

Υπάρχει η Αριστερά της διαρκούς αντίστασης,της μνησικακίας,της εχθροπάθειας,του διχαστικού λόγου.

Υπάρχει όμως και η Συνταγματική Αριστερά των δημοκρατικών θεσμών,του ειλικρινούς διαλόγου,των ιδεών [κι όχι των ύβρεων ή της βίας].

Το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει ακόμα ότι: «Η επικέντρωση στην πανεπιστημιακή αστυνομία άφησε κάπως στο απυρόβλητο την απαράδεκτη και πρωτοφανή ενέργεια εξίσωσης των επαγγελματικών δικαιωμάτων αποφοίτων δημοσίων πανεπιστημίων με απόφοιτους τριετών κολλεγίων αμφίβολης ποιότητας. Σε άμεση συνάρτηση με την μείωση των εισακτέων κατά τουλάχιστον 20000, πρόκειται για προκλητική διοχέτευση πελατείας στους σχολάρχες. Delivery σε αυτούς κάνει η κυβέρνηση. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα.»

Κάποιοι ιστορικοί έχουν την τάση να αμφισβητούν τη συμβατική περιοδολόγηση που επιβάλλει ο τεμαχισμός του χρόνου σε αιώνες και επικαλούμενοι διάφορα κριτήρια μιλούν λ.χ. για τον «μακρύ» 19ο αιώνα, ο οποίος φτάνει μέχρι την έναρξη του Αʼ Παγκόσμιου Πολέμου το 1914. Με αυτή τη λογική μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα «πότε τελείωσε ο εμφύλιος;».

Ύστερα από δεκαετίες αντιδράσεων κατά των Συνθηκών της Ε.Ε., επιτέλους καταργήσαμε ένα από τα χειρότερα: το περίφημο «no bail out». Άλλαξαν όλα; Όχι. Η συμφωνία είναι επίσης εύθραυστη και επικίνδυνη. Αλλά για πρώτη φορά σε 63 χρόνια η Ε.Ε. είναι μια πολιτική κοινότητα που αναλαμβάνει το καθήκον να βοηθήσει τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες