...προβλέποντας μεγάλη εκλογική ήττα στις προσεχείς ευρωεκλογές αλλά κυρίως στις βουλευτικές εκλογές - αν γίνουν ταυτοχρόνως και αυτές -, φροντίζουν να αποδυναμώσουν τους αντιπάλους από το πλεονέκτημα του να μπορούν τα στελέχη της Αυτοδιοίκησης, με τη σημαντική επιρροή που έχουν στο εκλογικό σώμα, να ριχθούν απερίσπαστα στη μάχη των βουλευτικών εκλογών. Η εμπειρία, άλλωστε, των διπλών εκλογών του 2014 είναι νωπή! Ποιος μπορεί να ζητήσει από τους υποψήφιους δημάρχους/περιφερειάρχες ή δημοτικούς/περιφερειακούς συμβούλους να κινηθούν και να δώσουν βάρος σε Βουλή και Ευρωβουλή, έχοντας ταυτοχρόνως το βάρος και τις υποχρεώσεις των δικών τους εκλογών.

Ας κάνουμε τον παραλληλισμό. Τι θα σήμαινε «καθαρή έξοδο» από την εποχή των μνημονίων για την Πολιτική και το πολιτικό σύστημα; Ποιο θα ήταν το αισιόδοξο σενάριο για τον ρόλο του πολιτικού συστήματος μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου; Το ερώτημα είναι ρητορικό, κάτι σαν στοχαστικό πείραμα, αφού στην ίδια την Οικονομία η «καθαρή έξοδος» έχει ήδη έχει απομυθοποιηθεί ως προπαγανδιστικό αφήγημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν έχει κάποια αξία το ερώτημα είναι για να θυμίσει ότι οι εκτιμήσεις για τις δυσκολίες του δανεισμού σε μια περίοδο μεσοπρόθεσμης αστάθειας των αγορών όπως αυτή που προμηνύεται, έχουν μια πολιτική αφετηρία.

...Το νομοσχέδιο Κλεισθένης Ι, όπως κατατέθηκε βιαστικά στη Διαύγεια, δεν καλύπτει μια σειρά από ουσιαστικές πλευρές εκσυγχρονισμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πρέπει είτε να αποσυρθεί και να επανέλθει πολύ πιο μελετημένο είτε να δοθεί επαρκής χρόνοις ώστε να αναδομηθεί ως προς τον τρόπο αποτύπωσης της αναλογικότητας και ως προς τις πρόνοιες που θα εξασφαλίζουν και την κυβερνησιμότητα των δήμων και την ουσιαστική αυτονομία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έναντι του κράτους. Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια πρέπει να είναι διαφανής διαδικασία, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην έναρξη δημόσιου διαλόγου πριν από οποιαδήποτε λήψη απόφασης

Το σκάνδαλο Novartis διερευνάται διεθνώς και στην χώρα μας. Συνδέεται άρρηκτα με την προσπάθεια πολυεθνικών εταιρειών να κερδοσκοπήσουν, μέσα από την υπέρμετρη αύξηση των φαρμακευτικών δαπανών. Στην Ελλάδα η φαρμακευτική δαπάνη επί ΝΔ, την περίοδο 2004-2009, υπερδιπλασιάστηκε από 2,4 σε 5,1 δις ευρώ, με υπερτιμολογήσεις και ανεξέλεγκτη υπερσυνταγογράφηση. Αυτό είναι σίγουρα σκάνδαλο, με τεράστιες πολιτικές ευθύνες. Αν υπάρχει όμως και εμπλοκή με χρηματισμό προσώπων, αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να διερευνηθεί από τη Δικαιοσύνη χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία. Δυστυχώς γιʼ αυτόν, όχι και σʼ όλες τις εξουσίες, όπως θα το ήθελε η κυρία Μπαζιάνα. Ευτυχώς όμως για τη χώρα και τους πολίτες της. Η σύζυγος του Πρωθυπουργού ισχυρίστηκε με αφέλεια (γιατί ίσως δεν γνωρίζει πόσο λενινισμό-σταλινισμό περιέχει αυτή η φράση) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν έχει και την εξουσία. Την είχαν προλάβει λέγοντας το ίδιο, με μίσος, ο κ. Πολάκης (αυτός σίγουρα δεν ξέρει την καταγωγή της φράσης, την ενστερνίζεται όμως γιατί καταλαβαίνει πόσο αντιδημοκρατική είναι) και με ιδεολογική «πονηριά» ο κ. Φίλης (αυτός πολύ καλά γνωρίζει τι σημαίνει, μάλιστα δε όταν ήταν στο ΚΚΕ εσ. αντιμαχόταν το ΚΚΕ που ενστερνιζόταν αυτή τη θέση).

Η μείωση του ποσοστού της ανεργίας τον Οκτώβριο δείχνει κάτι (ως τάση) αλλά δεν λέει πολλά πράγματα αυτή καθαυτή. Γιατί, η μείωση του αριθμού των καταμετρούμενων ανέργων προκύπτει και από την «εξαγωγή» ανέργων (περισσότεροι από 400.000 νέοι έχουν αναζητήσει την ευκαιρία μιας δημιουργικής ζωής εκτός της ελληνικής επικράτειας…) και από τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τα κριτήρια με τα οποία οι στατιστικές υπηρεσίες μετρούν και (παγίως) υποτιμούν τον πραγματικό αριθμό των ανέργων.

Οι οικονομικές κρίσεις του 20ου αιώνα (κρίση του 1929, του 1987, της Ν. Ανατολικής Ασίας κλπ) έδωσαν το έναυσμα για την ανάληψη κυβερνητικών πρωτοβουλιών με σκοπό τη αποτροπή νέων κρίσεων στο μέλλον. Αυτό σε μεγάλο βαθμό έγινε εφικτό επειδή μετά την εκδήλωση της κρίσης διαμορφώθηκε ευρύτερη συναίνεση για τα αίτια που οδήγησαν σ’ αυτήν. Οι όποιες διαφωνίες υπήρξαν αφορούσαν κυρίως το μετά. Ποιος δηλαδή θα ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος διορθωτικής παρέμβασης για να περιοριστεί το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της κρίσης και να αποτραπεί το ενδεχόμενο επανάληψής της μελλοντικά.

Μπορείς και να το πάρεις σαν δείγμα ότι αυτή η χώρα δύσκολα αλλάζει. Μπήκε στα Μνημόνια μέσα σε συνθήκες άοπλου εμφυλίου. Ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το τρίτο Μνημόνιο μέσα σε ένα κλίμα ψεύδους και πολιτικών ακροβασιών. Με το πυροτέχνημα της «καθαρής εξόδου», που ούτε καθαρή είναι ούτε ακριβώς έξοδος. Θα μπορούσε να είναι μια κρίσιμη στιγμή εθνικής περισυλλογής για το μέλλον. Με ποιο τρόπο και με ποιους όρους συμφέρει να κινηθούμε ενόψει της λήξης του τρίτου Μνημονίου; Αντί αυτού, το γεγονός μετατρέπεται σε επικοινωνιακό κόλπο για να ικανοποιηθεί η ανάγκη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αποκτήσουν «νέο αφήγημα».

Οταν η Σοβιετική Ενωση πήρε για τα καλά την κάτω βόλτα καθ’ οδόν προς την τελική κατάρρευση του ’89, κάποιοι που αναθάρρησαν και άρχισαν να επικρίνουν ανοιχτά το καθεστώς χαρακτηρίστηκαν ψυχολογικά διαταραγμένοι και κλείστηκαν σε ιδρύματα για τη σχετική θεραπεία.

Αυτό το εξωφρενικό και απάνθρωπο μέτρο μπορεί να μας σοκάρει, αλλά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αποτελεί πρόοδο. Γιατί αν έκαναν το ίδιο πριν μερικές δεκαετίες, είτε θα πήγαιναν στη Σιβηρία να σπάνε πέτρες ως αντικοινωνικά στοιχεία είτε θα τους φύτευσαν μια σφαίρα στο κεφάλι ως πράκτορες ξένων δυνάμεων που ήθελαν να ανατρέψουν το καθεστώς.

Τ​​ον Αύγουστο 2018, ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το τέλος των μνημονίων, ανεμίζοντας το δικό του success story. Η έξοδος δεν θα είναι ανέφελη. Τα προαπαιτούμενα για την τέταρτη αξιολόγηση είναι βαριά, το ΔΝΤ δεν έχει πει την τελευταία λέξη και οι εταίροι δεν δείχνουν διάθεση για σοβαρές παραχωρήσεις στο χρέος. Το κυριότερο, αναζητούν το πλαίσιο εκείνο που θα εξασφαλίσει ότι η κυβέρνηση δεν θα αρχίσει να ξηλώνει μεταρρυθμίσεις, να διορίζει πελάτες στο Δημόσιο, να μοιράζει λεφτά μόλις χαλαρώσει ο έλεγχος.

Μέχρις ότου «τραγουδήσει η χοντρή κυρία», κανείς δεν πρέπει να προβλέπει τις συνθήκες που θα επικρατούν όταν θα δούμε, επιτέλους, την έξοδο από τα μνημόνια. Πολύ περισσότερο, δεν είναι σώφρον να κάνει παρόμοιες προβλέψεις ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός Οικονομικών. Ακόμη κι αν η χώρα ήταν ένας καλοκουρδισμένος μηχανισμός, δεν μπορείς να γνωρίζεις την υποδοχή που θα σου επιφυλάξουν οι «αγορές», το αίσθημα εμπιστοσύνης των καταναλωτών, τις προοπτικές των επενδυτών.

Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με την διαστρέβλωση της πραγματικότητας από την κυβέρνηση. Ουσιαστικά ταραγμένος ο κ. Τσίπρας από την διαδικασία ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς την προηγούμενη εβδομάδα, παρουσίασε εσπευσμένα στο διάγγελμά του μια εικονική πραγματικότητα και ανακοίνωσε τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος, ενάμιση μήνα πριν την καταβολή του. Ο κ. Τσίπρας όμως δεν επιστρέφει παρά ένα πολύ ελάχιστο μέρος των χρημάτων που αποσπά η κυβέρνησή του από τους πολίτες. Πως τα αποσπά; Με υπερφορολόγηση, περικοπή κοινωνικών δαπανών και ουσιαστικά φοροκεντρική λιτότητα.