Στην αναζήτηση ενός οδικού χάρτη για την ειρήνη και την ασφάλεια στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο ένα βασικό πρωταρχικό ερώτημα που τίθεται είναι ποιο είναι το ζητούμενο από ελληνικής πλευράς: η ελληνική διπλωματική νίκη και η διπλωματική ήττα της Τουρκίας ή η επίλυση µε λύσεις «θετικού αθροίσματος», χωρίς νικητές και ηττημένους, αλλά µόνο κερδισμένους. Ποια από τις δύο αυτές επιλογές είναι η πιο ενδεδειγμένη και η πιο βιώσιμη;

Η επαναφορά της πρότασης– προαπαιτούμενο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Κίνημα Αλλαγής Ν. Ανδρουλάκη (ΝΑ), λίγο πριν προκηρυχθούν οι εκλογές, για συμμετοχή του κόμματός του σε κυβέρνηση συνεργασίας, δηλαδή ο αποκλεισμός από την πρωθυπουργία είτε του Κ. Μητσοτάκη είτε του Αλ. Τσίπρα, πυροδότησε εκ των πραγμάτων το πολιτικό σκηνικό.

Το τρίτο κόμμα είναι απαραίτητο για τον σχηματισμό κυβέρνησης, μαζί με το πρώτο κόμμα. Και από τι φαίνεται, στη βάση των σημερινών πολιτικών συσχετισμών, όχι μόνο στις εκλογές της απλής αναλογικής…

Αν σκάψουμε στον χρόνο για να ανακαλύψουμε τις ρίζες της μετανάστευσης, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω όχι αιώνες, αλλά χιλιετίες. Τότε, στο απώτατο παρελθόν, ολόκληρες φυλές σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής εγκατέλειπαν την κοιτίδα τους για να ιδρύσουν μια καινούργια πατρίδα. Ενα οικείο παράδειγμα: αυτό που οι ιστορικοί αποκαλούν «κάθοδο των Δωριέων» ήταν στην ουσία ένα μεταναστευτικό κύμα.

Aρκούν οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κ. Σκρέκα ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θέλει να ιδιωτικοποιήσει το νερό για να πάψουν οι εύλογες ανησυχίες; Κατηγορηματικά όχι, κρίνοντας από τις πράξεις αυτής της κυβέρνησης και από τον συστηματικό τρόπο που απαξιώνει και ξεπουλά τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά. Αποκαλυπτική είναι άλλωστε η μεθόδευση: Ένα νομοσχέδιο με... 263 (!) άρθρα, που έρχεται στη Βουλή την ώρα που έχει προκηρυχθεί από τον πρωθυπουργό το τριήμερο πένθος, με πρόσχημα τις δήθεν πιεστικές προθεσμίες του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, με φωτογραφικές ρυθμίσεις, ρουσφέτια, προχειρότητες, παραβιάσεις του ευρωπαϊκού πλαισίου.

Η μεγάλη πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για να δώσει σε ιδιώτες μέσω ΣΔΙΤ τη συντήρηση και λειτουργία του ΟΣΕ, όπως επανειλημμένα είχαν εξαγγείλει, και ο δογματισμός να μεταφερθούν στον ιδιωτικό τομέα κρίσιμες δημόσιες λειτουργίες οδήγησαν στη μεγάλη μείωση του προσωπικού και την κατάρρευση της λειτουργίας και της ασφάλειας του ελληνικού σιδηροδρόμου.

Προσφάτως έγινε λόγος περί ελληνοτουρκικής συνεκμετάλλευσης, συγκεκριμένα από την Κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, «μία ιδέα ταμπού για την ελληνική εξωτερική πολιτική», όπως είπε και η ίδια.

Καταρχήν η ιδέα περί συνεκμετάλλευσης σε σχέση με την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου Πελάγους πρωτοεμφανίστηκε πριν σχεδόν 50 χρόνια, τον Μάρτιο του 1975 στη Ρώμη, από τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλάγιαγκιλ (ιερό τέρας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής αλλά όχι ιέρακας) σε συνομιλία του με τον Έλληνα ομόλογο του Δημήτρη Μπίτσιο.

Το δυστύχημα στα Τέμπη βύθισε τη χώρα στο πένθος. Το συλλογικό τραύμα είναι βαθύ και είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να το επουλώσει σύντομα η ελληνική κοινωνία. Ειδικά οι νέοι άνθρωποι, μαθητές και φοιτητές, βιώνουν αυτές τις ημέρες μια τραγωδία της γενιάς τους. Παρακολουθώντας κανείς τις μεγάλες νεανικές κινητοποιήσεις βλέπει την αίσθηση της κρατικής αδιαφορίας να συνυπάρχει με τη δυσπιστία για την πορεία των ερευνών.

Το «δύσκολο έθνος» βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπο με τους παραδοσιακούς δαίμονές του – όπως κατέδειξε η υποβάθμιση των υποδομών που ανέδειξε η φρικτή τραγωδία στα Τέμπη.

Λίγο νωρίτερα, οι υποκλοπές, όπως και τα μικρά ή λιγότερο μικρά οικονομικά σκάνδαλα, είχαν φέρει αντιμέτωπη τη ΝΔ με τους δικούς της δαίμονες: την απουσία αυστηρής ιδεολογίας, τον περιορισμένο σεβασμό στους θεσμούς, τον παλαιοκομματισμό. 

Κράτος αδιάφορο. Εβαλε τους συρμούς να τρέχουν με 160 και πάνω χλμ./ώρα, χωρίς να νοιαστεί να εγκαταστήσει το ηλεκτρονικό σύστημα ασφαλείας – κι ήταν περήφανο για τα «τρένα βέλη»! Κράτος κουφό και τυφλό: μάλλιασε η γλώσσα των μηχανοδηγών να προειδοποιούν κι είχαν πυκνώσει τα δυστυχήματα που από τύχη –μέχρι την Τρίτη– δεν είχαν θύματα, αλλ’ αυτό ούτε είχε δει ούτε είχε ακούσει κάτι.

Ο πόλεμος είναι μια ακραία κατάσταση. Θα έλεγα ότι είναι η κατ’ εξοχήν ακραία κατάσταση. Και γι’ αυτό οι λόγοι που μας οδηγούν στον πόλεμο πρέπει να είναι πεντακάθαροι, χωρίς αποχρώσεις, εκπτώσεις και αστερίσκους. Δηλαδή, εμείς έχουμε απόλυτο δίκιο και οι εχθροί μας απόλυτο άδικο. Ετσι εξηγούνται οι αντιδράσεις, όχι μόνο των Ουκρανών πολιτικών αλλά και των απλών ανθρώπων, ότι ο πόλεμος θα σταματήσει όταν οι Ρώσοι εκδιωχθούν από ολόκληρη την Ουκρανία, της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης. Αν βρισκόμασταν στη θέση τους δεν θα λέγαμε το ίδιο; Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά.

Το δυστύχημα των Τεμπών μας συγκλόνισε, μας πόνεσε, μας έκανε πιο φτωχούς σε λέξεις. Ο αποχαιρετισμός δεκάδων συνανθρώπων μας και η στήριξη των οικογενειών τους αποτελούν υποχρέωσή μας ως κοινωνία. Μόνο έτσι θα αντεπεξέλθουμε στον πόνο. Με στήριξη και αλήθεια θα σεβαστούμε τη μνήμη όσων έφυγαν.

Για απειλή 50.000-60.000 πλειστηριασμών κατ’ έτος κάνει λόγο η ομότιμη καθηγήτρια Οικονομικών ΕΚΠΑ και πρώην υπουργός Λούκα Κατσέλη, μιλώντας στην ΑΥΓΗ της Κυριακής με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου.

Η ίδια σημειώνει ότι η «κύρια κατοικία αποτελεί κοινωνικό δικαίωμα και πρέπει να προστατεύεται», ενώ καταγράφει τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες διατηρούν αντίστοιχο πλαίσιο για την πρώτη κατοικία, σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν από την κυβέρνηση.