Όταν πριν από δύο χρόνια το κόμμα της Αριστεράς στη Γερμανία άρχιζε τη μακρά προετοιμασία για το προγραμματικό του συνέδριο ήταν ένα νεαρό κόμμα υπό διαμόρφωση και πολλά υποσχόμενο. Μόλις είχε βγει από τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009 με ένα εντυπωσιακό 12%, η διεισδυτικότητά του στα δυτικά κρατίδια της χώρας αυξανόταν συνεχώς -στα ανατολικά ήταν από καιρό σχεδόν λαϊκό κόμμα- και οι μάχες που έδινε πρωτίστως για τα εργασιακά δικαιώματα και για μια δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος σε μια Γερμανία συνεχούς συμπίεσης των κοινωνικών παροχών κέρδιζαν τον σεβασμό όλο και πλατύτερων στρωμάτων.

Το κυριότερο καθήκον για την Ευρωπαϊκή Ένωση τους ερχόμενους μήνες, είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης και η οικοδόμηση της σταθερότητας.

Η σταθερότητα βασίζεται στην εμπιστοσύνη - την εμπιστοσύνη των πολιτών στις κυβερνήσεις τους και στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, την εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων στο ευρώ και την εμπιστοσύνη των αγορών στο ευρώ και την ευρωζώνη.

Μοιραίες μέρες: Η Δύση γιορτάζει στις 8, η Ρωσία στις 9 Μαΐου τη νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας -- και σʼ εμάς, στην επίσημη γλώσσα, αποκαλούνται "Ημέρες της Απελευθέρωσης". Φέτος, οι Ένοπλες Δυνάμεις των Συμμάχων του πολέμου κατά της Γερμανίας (μαζί και μια πολωνική μονάδα) βάδισαν μαζί στην παρέλαση της νίκης. Στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας η Άγγελα Μέρκελ στεκόταν ακριβώς δίπλα στον Πούτιν. Η παρουσία της υπογράμμιζε το πνεύμα μιας «νέας» Γερμανίας: οι μεταπολεμικές γενιές δεν έχουν λησμονήσει ότι απελευθερώθηκαν και από το ρωσικό στρατό -- αυτόν με τις μεγαλύτερες θυσίες.

Η Αριστερά. Απεχθανόμουν πάντα αυτό το ενοποιητικό «η», που κρύβει τις διαφορές, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις. Η Αριστερά είναι μια έννοια σύνθετη. Η ενότητα βρίσκεται στις πηγές του: την προσδοκία για έναν καλύτερο κόσμο, τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων, την οικουμενικότητα των ανθρώπινων και γυναικείων δικαιωμάτων.

Η παγκοσμιοποιημένη διάσταση των οικονομικών και πολιτικών διαδικασιών και η κρίση του κράτους - έθνους έχουν αλλάξει ριζικά τα δεδομένα. Η Αριστερά είναι μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις και σε μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες, υποχρεωμένη να επαναπροσδιορίσει βασικά στοιχεία της στρατηγικής και της φυσιογνωμίας της και να διασφαλίσει ένα σταθερό βηματισμό στη νέα εποχή.

Είναι λάθος να ερμηνεύει την εκρηκτικότητα των νέων κινημάτων με φθαρμένα αναλυτικά εργαλεία και να θεωρεί «αριστερή» την αυτοεκτόπισή της από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες, όπως είναι επίσης λάθος να θεωρεί ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στον στόχο της συμμετοχής της στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σε έναν άμετρο κυβερνητισμό.

Στο συνέδριο του κόμματος «Η Αριστερά» (Die Linke), που έγινε στο Ροστόκ της Γερμανίας το Σάββατο 15/5, τον ΣΥΝ εκπροσώπησε η Άννα Φιλίνη, μέλος της ΚΠΕ του κόμματος και πρ. βουλευτής.
Στο συνέδριο εξελέγη νέα ηγεσία με συμπροέδρους τους Γκεζίνε Λετς και Κλάους Ερνστ.

Ακολουθεί το κείμενο του χαιρετισμού της Α. Φιλίνη στο 2ο συνέδριο του κόμματος Die Linke.

Αν και τα «κόκκινα χρόνια» πέρασαν, ο Αλαίν Μπαντιού, στο πολύ γνωστό βιβλίο του Η κομμουνιστική υπόθεση, επιχειρεί να καταδείξει τους λόγους για τους οποίους η ιδέα του κομμουνισμού παραμένει επίκαιρη αλλά και αλώβητη, χωρίς σημάδια από την ιστορική περιπέτεια του 20ού αιώνα. Η προφητική πρότασή του για την επερχόμενη «έλευση» του κομμουνισμού βρήκε ήδη πρόσφορο έδαφος: από τα διεθνή συνέδρια πολιτικής φιλοσοφίας μέχρι το πρόσφατο συνέδριο της Nεολαίας του ΣΥΝ (ομιλία Αλέξη Τσίπρα), ο Μπαντιού έκοψε ένα «εισιτήριο διαρκείας» μέσα στη σύγχρονη αριστερή σκέψη, χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο των νοητικών εργαλείων και του θεωρητικού προγράμματος εντός του οποίου αναπτύσσεται το κεντρικό επιχείρημά του.

Ο Πιέρ Λωράν, επί χρόνια διευθυντής της "Ουμανιτέ", εγκατέλειψε τη θέση του για να γίνει νο 2 στο Κομμουνιστικό Κόμμα, όπου έχει ενταχθεί από τα φοιτητικά του χρόνια. Επικεφαλής του συνδυασμού του Αριστερού Μετώπου στην περιφέρεια Ιλ ντε Φρανς κατά τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές (απέσπασε στον πρώτο γύρο 6,55% έναντι 3,13% του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, με επικεφαλής τον Ολιβιέ Μπεζανσενό), αναμένεται να διαδεχθεί τη Μαρί Ζωρζ Μπιφέ στη θέση του εθνικού γραμματέα του ΚΚΓ τον Ιούνιο στο συνέδριο του κόμματος.

Με την πρόσφατη πανηγυρική επανεκλογή του στην περιφέρεια της Απουλίας (Πούλια) ο Νίκι Βέντολα (ηγέτης στην "Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία") όχι μόνον απέδειξε ότι το έργο του στήριξε και στηρίχθηκε στον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα έδειξε και έναν αποτελεσματικό δρόμο πολιτικής συμμετοχής και κινητοποιήσεων κοινωνικών, πολιτικών δυνάμεων, που κυριολεκτικά ανέτρεψαν σχεδιασμούς πολλών κέντρων, κυβερνητικών αλλά και "εντός" της αντιπολίτευσης.

Η «πληθυντική αριστερά» όπως λεγόταν επί Λ. Ζοσπέν, ή η «αλληλέγγυα αριστερά», όπως ονομάζεται σήμερα, σε συνδυασμό με τις προσπάθειες στην Ιταλία των προοδευτικών οργανώσεων για κοινή στάση απέναντι στο λερό φαινόμενο του μπερλουσκονισμού, αναπτέρωσαν τις ελπίδες του κόσμου της εργασίας, ο οποίος υφίσταται τις συνέπειες από την ολομέτωπη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού.

Η εφημερίδα «La Stampa» ζήτησε από τον ιταλό ιστορικό Μάσιμο Σαλβαντόρι να συνοψίσει τα συμπεράσματα των πολύχρονων μελετών του για το κομμουνιστικό φαινόμενο. Ο Σαλβαντόρι έγραψε το κείμενο που ακολουθεί.

Παρά το καταλυτικό αποτέλεσμα και του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών της περασμένης Κυριακής ο Νικολά Σαρκοζί δεν φαίνεται να αλλάζει ρότα. Το γεγονός ότι τοποθέτησε τον Ερίκ Βερτ στη θέση του υπουργού Εργασίας και Δημόσιου Τομέα με στόχο την προώθηση της αλλαγής του συνταξιοδοτικού συστήματος εντός του έτους, φανερώνει την πρόθεση του Γάλλου προέδρου να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις.