Τα συγκλονιστικά γεγονότα, που διαδραματίσθηκαν στο Καπιτώλιο, κατέστησαν σαφές ότι το μείζον πρόβλημα στις ΗΠΑ είναι πλέον η θεαματική και εξαιρετικά απειλητική άνοδος της Ακροδεξιάς. Οχι η άνοδος του «λαϊκισμού», γενικά και αόριστα, αλλά η άνοδος ενός συγκεκριμένου πολιτικού ρεύματος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: την αντίθεση στο κράτος δικαίου και στα ατομικά δικαιώματα, τον εθνικισμό, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, την εχθροπάθεια και την άρνηση της διαφορετικότητας.

Το γεωπολιτικό πλαίσιο στην Ανατολική Μεσόγειο, ιδίως μετά την εκλογή Mπάιντεν, θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει με πιο γρήγορους ρυθμούς.

Προφανώς, η γεωπολιτική προτεραιότητα των ΗΠΑ θα εξακολουθήσει να εστιάζει στην Κίνα. Το στρατηγικό διακύβευμα όμως της Ανατολικής Μεσογείου δεν μπορεί να το αγνοήσει και να αφήσει τη διαχείρισή του σ’ έναν παράγοντα αβεβαιότητας, την Τουρκία (με αναβαθμισμένο περιφερειακό ρόλο), και μάλιστα ευάλωτη στις επιδιώξεις της Ρωσίας.

Οι πρώτες επιλογές του Τζο Μπάιντεν για τα σημαντικά πόστα της κυβέρνησής του (εξωτερική πολιτική, οικονομικά, περιβάλλον) είναι πιθανόν να δυσαρεστήσουν εκείνους που προσβλέπουν σε βαθιές αλλαγές στην Ουάσιγκτον. Όμως, ακόμα και μια ελάχιστα φιλόδοξη πολιτική θα βρει εμπόδια από ένα Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που δεν υπέστη την αναμενόμενη ήττα.

Χαράς ευαγγέλια. Επιτέλους ο Τραμπ αποδέχθηκε, έστω εμμέσως, την ήττα του, με το να επιτρέψει στον εκλεγμένο Πρόεδρο να λάβει πληροφορίες και την οικονομική ενίσχυση, αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων, που δικαιούνταν.

Ετσι ευελπιστούμε πως θα είναι σχετικά ανέφελη η μετάβαση από την παλιά φρουρά στη νέα ηγεσία, κι ότι τελικά ο Πρόεδρος Τραμπ θα παραδώσει την εξουσία στον Μπάιντεν, χωρίς περιττές αναταραχές.

Εδώ και χρόνια, οι ΗΠΑ αποσύρονται σταδιακά από τη διεθνή σκηνή. Την περίοδο προεδρίας Τραμπ αυτή η πορεία εντάθηκε και επιταχύνθηκε. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα σε άλλους παίκτες να σπεύσουν να καλύψουν το κενό. Στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αυτό προσπαθούν να κάνουν η Ρωσία του Πούτιν και η ερντογανική Τουρκία. Και πιο πρόσφατα η Γαλλία με τον Μακρόν. Αυτό προκαλεί πολλές από τις εντάσεις που βλέπουμε.

Δεν θυμάμαι άλλον σύγχρονο ηγέτη που να κατόρθωσε ό,τι ο Τραμπ. Να προσωποποιήσει τόσο πειστικά και ανάγλυφα την παρακμιακή πλευρά μιας Εποχής και τους κινδύνους που υποσκάπτουν από τα μέσα τη σύγχρονη δυτική Δημοκρατία. Σύμφωνοι, τον ψήφισαν 70 εκατομμύρια Αμερικανοί. Ναι, ακριβώς. Οι κίνδυνοι της σύγχρονης Δημοκρατίας δεν έρχονται με τα τανκς αλλά με την ψήφο και τη λαϊκή υποστήριξη.

Ακόμα και η ρητορική του στερεοτυπικότερου αντιιμπεριαλισμού δεν επιφύλαξε σε κανέναν Αμερικανό πρόεδρο τους ανελέητους ονειδιστικούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν για τον Ντόναλντ Τραμπ τα σοβαρότερα ΜΜΕ της πατρίδας του, επιστήμονες και λόγιοι αδιάφοροι μέχρι πριν για τα κοινά ή επιμελώς ουδέτεροι. Τίποτε αναντίστοιχο με την προεδρική θητεία του, ένα τετραετές ριάλιτι εγωπαθούς αμοραλισμού και ασύδοτης οικογενειακής συμφεροντολογίας.

Ο Μπάιντεν είναι - εκτός δικαστικού πραξικοπήματος - ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ

Χωρίς τον αναμενόμενο σύμφωνα με τις μετρήσεις περίπατο, κερδίζοντας στο νήμα πέντε κρίσιμες Πολιτείες χωρίς όμως να εκπορθήσει το Texas ή την Florida.

Την ώρα που γραφόταν το άρθρο αυτό, δεν ήταν ακόμα σαφές το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, παρά την υπεροχή του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος, Τζο Μπάϊντεν, στην παναμερικανική ψήφο και στους εκλέκτορες.

Πολλοί Αμερικανοί έχουν ψηφίσει και πολλοί ακόμη θα πάνε στις κάλπες γιʼ αυτό που φαίνεται να είναι το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός αυτής της χρονιάς. Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020 είναι μια κρίσιμη στιγμή με κάθε έννοια της λέξης. Και δεν είναι μόνο για την αμερικανική δημοκρατία. Είναι και για τις διατλαντικές σχέσεις αλλά και το μέλλον της Δύσης.

Αναζητώντας το μυστικό της αμερικανικής δημοκρατίας τη δεκαετία του 1830, ο γάλλος αριστοκράτης Αλεξίς ντε Τοκβίλ συλλογίστηκε τον σημαντικό ρόλο που παίζει η θρησκεία στην αμερικανική ζωή. Εχοντας ξεφύγει από την εξουσία του Πάπα, επιχειρηματολόγησε, οι Αμερικανοί Χριστιανοί ήταν ελεύθεροι από κάθε θρησκευτική αρχή. Ο Χριστιανισμός στον Νέο Κόσμο, κατέληξε, μόνο ως «δημοκρατικός και ρεπουμπλικανικός» μπορούσε να περιγραφεί.

Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών το περίμενε. Ξέρει καλά πόσο αδίστακτος είναι ο αντίπαλός του. Ξέρει καλά και το πνεύμα της εποχής, αν και δεν ανήκει ακριβώς σʼαυτήν. Είχε προετοιμαστεί λοιπόν για ένα ντιμπέιτ διαφορετικό από τα συνηθισμένα, όπου δεν θα τηρούνταν οι κανόνες, δεν θα παρουσιάζονταν προγράμματα, δεν θα γινόταν ούτε στοιχειώδης διάλογος. Και τα πήγε καλά. Δεν έκανε τη μεγάλη γκάφα. Δεν παρασύρθηκε σε προσωπικές αντιπαραθέσεις. Δεν έχασε την ψυχραιμία του. Ακόμη και το «Will you shut up, man!», που θα μείνει χωρίς αμφιβολία στην ιστορία, έμοιαζε σχεδόν προσχεδιασμένο.