Οκτώ τούρκοι αξιωματικοί ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα. Υπάρχει ένας έστω νοήμων άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που να μην ξέρει ότι αν παραδοθούν στη γείτονα θα υποστούν όλα όσα περιέγραψε η εισαγγελέας Ευσταθία Καπαγιάννη; Κτηνώδη βασανιστήρια, εξευτελισμούς και ενδεχομένως εκτέλεση αν αύριο ψηφιστεί η θανατική ποινή στην Τουρκία; Υπάρχει έστω και ένα παλαιό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που να μην αναλογίζεται αυτομάτως τις όχι και τόσο μακρινές περιπέτειες της δικής μας Αριστεράς;

Και όμως, η Ελλάδα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, όπως δείχνουν οι δικαστικές εξελίξεις, ετοιμάζεται να παραδώσει τους ανθρώπους αυτούς στην κόλαση.

Σήμερα το Ισλαμικό Κράτος ελέγχει μόνο το 10% του ιρακινού εδάφους και μια περίεργη «συμμαχία» πολιτικών αντιπάλων ετοιμάζονται να πολεμήσουν εναντίον του Ισλαμικού Κράτους για την ανακατάληψη της Μοσούλης. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος των Κούρδων Πεσμεργκά από το ημιαυτόνομο Κουρδιστάν στο Ιράκ έχει ενοχλήσει την Τουρκία, η οποία μάλλον υποψιάζεται πως μια ενίσχυσή τους θα αναβαθμίσει πολιτικά και στρατιωτικά και τους Κούρδους της Τουρκίας.

Η απόπειρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία –ευτυχώς- απέτυχε.Το πολιτικό όμως πραξικόπημα/ εκτροπή που επιχειρεί ο πρόεδρος Ταγίπ Ερτογάν με στόχο να μετατρέψει τη Τουρκία σε ένα αυταρχικό και ίσως θρησκευτικό( ισλαμικό) κράτος, ελεγχόμενη δημοκρατία, φαίνεται –δυστυχώς- να επιτυγχάνει. Η Τουρκία διολισθαίνει με άλλα λογια ταχύτατα στο κακό της παρελθόν

Η Τουρκία διολισθαίνει ταχύτατα στο κακό της παρελθόν: της αστάθειας, των πραξικοπημάτων, της αβεβαιότητας. Καθίσταται έτσι ένας «απρόβλεπτος γείτονας» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και για την Ελλάδα ίσως να συνεπάγεται πολλά.

Το γεγονός πάντως ότι η δημοκρατία, αυτή η αυταρχική δημοκρατία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επιβίωσε είναι πολλαπλώς θετική εξέλιξη.

Οταν ξέσπασε η εξέγερση του πάρκου Γκεζί στα τέλη Μαΐου 2013, πολλοί ήταν εκείνοι που μίλησαν για την αρχή του τέλους του Ερντογάν. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν βγει στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της καταστροφής του πάρκου, αλλά ουσιαστικά για να διαμαρτυρηθούν για τον γενικότερο κυβερνητικό αυταρχισμό. Δεν μπορεί, κάτι θα άλλαζε, ακόμη και οι σουλτάνοι παίρνουν τα μηνύματα των υπηκόων τους.

Η Δημοκρατία πρέπει να είναι και σκοπός και μέσο.

Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε πρακτικές περιορισμού της δημοκρατίας, όπως αυτές που εφαρμόζει ο Ερντογαν, τότε η στάση των δημοκρατικών κρατών και πολιτών πρέπει να είναι η ισχυρότερη υποστήριξη της εμπέδωσης της δημοκρατίας και των θεσμών της στην Τουρκία και σε καμιά περίπτωση η ταλάντευση για το ρόλο του στρατού, στο όνομα ότι αυτός υποστηρίζει τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους.

Η απάντηση για τα υπαρκτά ελλείμματα δημοκρατίας στην Τουρκία είναι η περισσότερη δημοκρατία και όχι η κατάλυση της από πραξικοπηματίες στρατιωτικούς. Το πραξικόπημα απέτυχε, και αποφεύγονται ευτυχώς ανεξέλεγκτες αρνητικές συνέπειες. Οι πολίτες της Τουρκίας επέδειξαν ωριμότητα και είχαν τα απαιτούμενα αντανακλαστικά, η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην Τουρκία πρέπει να προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την θωράκιση και ενίσχυση της δημοκρατίας. Αυτές τις κρίσιμες ώρες πρέπει να επικρατήσει ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση.

Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής στην Τουρκία, έστειλαν ένα σαφές μήνυμα ότι οι ηγέτες εκείνοι που χάνουν την επαφή με το λαό τους αποτυγχάνουν δραματικά να εκπληρώσουν τις φιλοδοξίες τους.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ο αδιαμφισβήτητος χαμένος των εκλογών στην Τουρκία. Παρόλο που συμμετείχε στην προεκλογική εκστρατεία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) παραβιάζοντας ασύστολα το τουρκικό Σύνταγμα, το οποίο ορίζει ότι όποιος κάθεται στη θέση του προέδρου θα πρέπει να τηρεί αυστηρά υπερκομματική στάση και να ακυρώσει τη συμμετοχή του ως μέλος σε οποιοδήποτε κόμμα

Στην αρχή ήταν η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ που πυροδότησε μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση στην Τουρκία που δεν ανέτρεψε τον Ερντογάν, αλλά επί του παρόντος φαίνεται να έχει βραχυκυκλώσει τα σχέδιά του για μετάβαση το 2014 σε μια ενισχυμένη γαλλικού τύπου Προεδρία.

Ξεκίνησε λοιπόν η «Ανοιξη» της Τουρκίας; Βρισκόμαστε μπροστά σε ακόμα μία κίνηση στο ντόμινο των εξεγέρσεων του αραβικού κόσμου; Μάλλον, όχι. Πέρα από τη χρονική συγκυρία, η Τουρκία δεν βρίσκεται στην ίδια κοινωνικοπολιτική φάση με τις χώρες αυτές. Το κοσμικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, που στηρίχθηκε σε ένα στυγνό στρατιωτικό εθνικιστικό κατεστημένο, έφερε στην εξουσία μια κάστα διεφθαρμένων πολιτικών και την Τουρκία στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Η ανατροπή του κατεστημένου αυτού έγινε το 2003. Οι Τούρκοι πολίτες εξαφάνισαν κυριολεκτικά, στις εκλογές, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα και ανέδειξαν παντοδύναμο στην εξουσία το «Λευκό» ισλαμικό κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν.

Η Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2011, θα βρει για τρίτη συνεχή φορά νικητή των εκλογών στην Τουρκία τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Ο Ερντογάν φαίνεται ότι κερδίζει με μεγάλη ευκολία τις 276 από τις 550 έδρες του τουρκικού κοινοβουλίου, που απαιτούνται για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Βασικός στόχος του είναι η μεταρρύθμιση του τουρκικού συντάγματος της χούντας του Κενάν Εβρέν, από τη δεκαετία του 80, προκειμένου να μετατρέψει το πολίτευμα σε προεδρική δημοκρατία γαλλικού τύπου και να εκλεγεί ο ίδιος, το 2014, πρόεδρος απευθείας από το λαό.

Μια νέα εποχή ανοίγει για τη γειτονική μας Τουρκία μετά τη σαρωτική νίκη του Ταγίπ Ερντογάν στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής και το ερώτημα είναι αν αυτή θα οδηγήσει και σε μια νέα εποχή για τις πολύπαθες ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η ελληνική πλευρά φαίνεται να αντιμετωπίζει τις εξελίξεις αυτές με συγκρατημένη αισιοδοξία