Υπάρχει κάτι εκπληκτικό στο πώς διεξάγεται σήμερα η συζήτηση για την οικονομική κρίση. Οι πάντες παραδέχονται πως υπάρχει κρίση. Η συζήτηση όμως αφορά το αν επιτέλους «πιάσαμε πάτο» και το πότε ακριβώς θα έρθει η επικείμενη ανάκαμψη: το επόμενο φθινόπωρο; Tο 2010;

Την περασμένη εβδομάδα συνήλθε στο Παρίσι η διάσκεψη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ). Εκεί μετέχουν οι κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις όλων των ευρωπαϊκών χωρών, ανάμεσά τους και η ΓΣΕΕ. Η διάσκεψη υιοθέτησε μια διακήρυξη για την καταπολέμηση της κρίσης και της διογκούμενης ανεργίας. Διεκδικεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση που θα ενισχύσει την κοινωνική δικαιοσύνη και θα οδηγήσει στη δημιουργία περισσότερων και καλύτερων θέσεων εργασίας.

Ένα από τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η ενιαία αγορά.

Και το θεμέλιο αυτό τρίζει στις μέρες μας λόγω της έλλειψης συντονισμού που χαρακτηρίζει τις απαντήσεις των κυβερνήσεων στην κρίση.

Σε λίγες μέρες η αποστολή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που ερευνά αυτόν τον καιρό την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας συζητώντας με όλους τους αρμοδίους, θα εκδώσει την έκθεσή της. Οι υποδείξεις της είναι λίγο-πολύ αναμενόμενες. Χρειαζόμαστε, θα μας πει, ένα συνεκτικό πακέτο μεταρρυθμίσεων: Στις αγορές εργασίας να συγκρατηθούν οι μισθοί συνολικά καθώς και να καταργηθεί ο κατώτατος μισθός, πολύ υψηλός με κριτήρια ανταγωνιστικότητας και ανάχωμα για την αύξηση της απασχόλησης, επίσης να θεσπιστεί ένα ενιαίο (χαμηλότερο) επίπεδο προστασίας των εργαζομένων από τις απολύσεις.

Όπως καθένας που επισκέπτεται την Κίνα, θαύμασα την περασμένη εβδομάδα την κλίμακα της ανάπτυξης και της οικονομικής επιτυχίας της χώρας. Όμως η Κίνα δεν μπορεί να συνεχίσει τον δρόμο που ακολουθεί σήμερα επειδή ο πλανήτης δεν μπορεί να αντέξει την πίεση.

Τη συνεχή επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας βεβαιώνουν όλα τα νεότερα στοιχεία: Και το ΑΕΠ πλέον υποχωρεί, η ανεργία ανεβαίνει, βιομηχανική παραγωγή και οικοδομή πέφτουν κατακόρυφα, με τα φορολογικά έσοδα καθηλωμένα το δημόσιο έλλειμμα κινδυνεύει να εκτιναχθεί πολύ πάνω από τις δυσμενείς προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πολιτική για να αντιστραφούν οι αρνητικές τάσεις, τον επόμενο χρόνο έστω, δεν υφίσταται.

Ανεργοι ενώ περιμένουν στην ουρά για δουλειά στη Νέα Υόρκη.

Ας δούμε πρώτα απ’ όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

Τι είναι καλύτερο για μια χώρα: να ανησυχούν όλοι για την οικονομία της και να λαμβάνουν μέτρα για την εξυγίανσή της ή να μη μιλά κανείς γι΄ αυτήν και να δηλητηριάζεται το κλίμα σιγά σιγά, μέχρι την τελική έκρηξη;

Αστραψε και βρόντηξε την περασμένη Δευτέρα ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος σε βάρος των πολιτικών και της πολιτικής. Κανένας από τους παρόντες πολιτικούς που άκουσαν ότι «η μεταπολιτευτική δημοκρατία έχει στομώσει» δεν έφυγε από την αίθουσα.

Φτάσαμε πια στον κορεσμό με τις διαπιστώσεις για τη βαθιά κρίση στην οποία βυθιζόμαστε: κρίση δημοσιονομική όπου ελλοχεύει η απειλή χρεοκοπίας, κρίση της οικονομίας γενικότερα, παγκόσμια οπωσδήποτε, κατά το μεγαλύτερο μέρος όμως εγγενής, που σημαίνει ότι κινδυνεύουμε να μείνουμε καθηλωμένοι σε μεγάλη ανεργία, χαμηλά εισοδήματα, επιδεινούμενες ανισότητες, χωρίς καλές προοπτικές για την πλειονότητα των νέων ανθρώπων, ακόμα και όταν αλλού η ανάκαμψη θα αναπτερώνει τις ελπίδες.