Ελλάς Ελλήνων αγανακτισμένων

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το να παρακολουθώ τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη ή σε όποιο άλλο γήπεδο παίζει είναι μια από τις πιο ευχάριστες και αγαπημένες μου συνήθειες. Είναι προφανές ότι έχω εισπράξει πάρα πολλές χαρές, αλλά και στεναχώριες ή και απογοητεύσεις. Κάποιες λίγες φορές όχι από το αποτέλεσμα. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι είχα ενοχληθεί σφόδρα όταν το γήπεδο φώναζε στον 18χρονο Νίνη «δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ αλβανέ αλβανέ». Θυμάμαι, επίσης, ότι είχα στεναχωρηθεί από τον τρόπο που είχε κερδίσει πέρυσι ο Ολυμπιακός τον ΠΑΟ και τις ασχήμιες που είχαν επακολουθήσει με τις επιθέσεις χουλιγκάνων σε παίκτες του αδίκως ηττημένου-ελέω διαιτητή-Παναθηναϊκού. Όλα αυτά, όμως, είναι μέσα στο παιχνίδι όταν είσαι οπαδός μιας ομάδας. Δηλαδή η εναλλαγή συναισθημάτων, η χαρά, η λύπη. Αυτή είναι και η ομορφιά του ποδοσφαίρου.

Δυστυχώς για πρώτη φορά το Σάββατο στο Καραϊσκάκη, στο παιχνίδι εναντίον του ΌΦΗ, ένιωσα ντροπή και αηδία. Εν χορώ το μεγαλύτερο μέρος της κερκίδας να τραγουδά «είναι π....να του Παπανδρέου η μάνα» και εν συνεχεία «π...νας γιοι πολιτικοί», «στον Περαία το λιμάνι είναι βαθύ, ξύλο και ξεβράκωμα σε κάθε βουλευτή, ρίξτε τον στη θάλασσα να πάει να γα....θει», «να καεί το μπουρδέλο η βουλή», «αλήτες προδότες πολιτικοί, θα κάψουμε εσάς και τη βουλή», ενώ ένα μεγάλο πανό έγραφε «όλοι οι βουλευτές είστε ανεπιθύμητοι στο Καραϊσκάκη»! Προγραφές…Τί είναι άραγε ο φασισμός: «Πολιτικό σύστημα με κύριο γνώρισμα την άρνηση του κοινοβουλευτισμού»!

Είναι προφανές ότι δεν πρόκεται για «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά για ένα γενικευμένο ρεύμα «αμφισβήτησης» των θεσμών και των συντεταγμένων οργάνων της πολιτείας που εμφανίζεται πλέον παντού. Σε σχολεία, δημόσιους χώρους, πανεπιστήμια, πλατείες, ΜΜΕ, παρελάσεις. Εφτασε τώρα και στα γήπεδα. «Αγανάκτησαν μέχρι και οι χούλιγκανς», μου είπε σκωπτικά ένας φίλος.

Τα γεγονότα αυτά είναι απολύτως επικίνδυνα και παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι από τέτοιες καταστάσεις δεν βγαίνουν κερδισμένες οι δυνάμεις της προόδου, αλλά οτιδήποτε συντηρητικό. Από τη Χρυσή Αυγή έως τον ΛΑΟΣ. Συν το ότι καραδοκεί ο κ. Σαμαράς και τα πρωτοπαλίκαρα του Δικτύου 21. Το αυγό του φιδιού επωάζει εδώ και καιρό. Τα πανό των λεγόμενων αγανακτισμένων περί «χούντας που δεν τελείωσε το 73», οι κρεμάλες, οι αναφορές σε Γουδη, αρχίζουν να μοιάζουν απλώς με κερασάκι στην τούρτα σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα και που θα δούμε το προσεχές μέλλον.

Τεράστια είναι η ευθύνη εκείνων των δυνάμεων που πίστεψαν ότι χαϊδεύοντας και κανακεύοντας αυτιά θα εισπράξουν ψηφαλάκια. Καμάρωναν για τις μούντζες στη Βουλή και για τα συνθήματα τύπου «να καεί το μπουρδέλο η βουλή», «προδότες πολιτικοί». Άραγε ποιούς θέλουνε; Τους πατριώτες συνταγματάρχες; «Και όσο ανυποψίαστοι(;) δουλεύουν το καρκίνωμα της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών εξαπλώνεται και κάνει συνεχείς μεταστάσεις», όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Νίκος Μπίστης. Αλήθεια τι κατάφεραν όσοι καθοδήγησαν τους μαθητές γυμνασίων και λυκείων να γυρνούν τα κεφάλια τους απαξιωτικά στις εξέδρες των επισήμων;

Η κατάσταση δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμη. Συνεχώς (θα) παίρνουν κεφάλι οι δυνάμεις εκείνες που θεωρούν ότι «πρέπει να τελειώνουμε με τη γενιά του Πολυτεχνείου» και με ότι συμβολίζει την πρόοδο της χώρας, όπως είναι φυσικά η παραμονή της στην Ε.Ε. Είναι οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν να φύγει η Ελλάδα από την Ευρώπη, να επιστρέψει στη δραχμή, να αλλάξει η χώρα προσανατολισμό και στρατηγική. Είναι οι δυνάμεις που επενδύουν στα συντρίμια, στις στάχτες και στην καταστροφή της χώρας.

Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι είναι ευχής έργο που στην ηγεσία της Εκκλησίας βρίσκεται ένας φωτισμένος ιεράρχης, ο κ. Ιερώνυμος, και έχει αυτή την τόσο συνετή στάση. Φανταστείτε τι θα γινόταν και τι θα ακούγαμε αν ζούσε ο προκάτοχός του...Κλείνει η παρένθεση και οι ερεβώδεις σκέψεις..

Από την άλλη το έλλειμμα ηγεσίας, το έλλειμμα πνευματικών ανθρώπων, είναι εμφανές και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. «Δεν υπάρχει ένας Λεωνίδας Κύρκος, ένας Μιχάλης Παπαγιαννάκης να πούνε μερικές σκληρές αλήθειες», μου είπε ένας καλός φίλος και εξαιρετικός δημοσιογράφος στο ημίχρονο του αγώνα με τον ΟΦΗ, νιώθωντας και αυτός την ίδια απογοήτευση. Πολιτικοί όπως ο Φώτης Κουβέλης, αυτοδιοικητικοί παράγοντες όπως ο Γιώργος Καμίνης, ο Γιάννης Μπουτάρης, πανεπιστημιακοί όπως ο Γιάννης Βούλγαρης, ο Αντ. Μανιτάκης, ο Χρήστος Ροζάκης, ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ο Νίκος Αλιβιζάτος, δημοσιογράφοι όπως ο Ριχάρδος Σωμερίτης, μοίαζουν με όαση μέσα στη λαίλαπα του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Είναι προφανές ότι δεν αρκούν. Το παιχνίδι της υπεράσπισης της δημοκρατίας, της νομιμότητας και των δημοκρατικών θεσμών θέλει και άλλους. Θέλει πολλούς. Κάποιοι θα πουν ότι δίνω μάχη χαρακωμάτων και διατήρησης του ισχύοντος στάτους κβο. Ακόμα και αν είναι έτσι, αυτή η Δημοκρατία, είναι πολύ καλύτερη από αυτό που οραματίζονται(;) οι αντίπαλοί της!