Το συνέδριο είναι το ανώτατο όργανο και μπορεί να συζητηθούν διάφορα ζητήματα με στόχο να καθορισθεί η πολιτική κατεύθυνση του κόμματος. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η προεδρολογία αποπροσανατολίζει από τα κρίσιμα θέματα που απασχολούν την κοινωνία. Έχουμε μπει σε μια διαδικασία συζήτησης εντελώς άκαιρη. Όσον αφορά για τις διαφορετικές τοποθετήσεις στις οποίες αναφέρεστε, η πολυφωνία και η δυνατότητα διαφοροποίησης είναι απαραίτητα στοιχεία ενός δημοκρατικού κόμματος χωρίς όμως να υπάρχει απαξίωση της συλλογικής ενιαίας έκφρασης.

Τα τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε μια σταδιακή αλλά συνεχή ιδεολογική υποχώρηση της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας, έναντι των νεοφιλελεύθερων αξιώσεων. Η ιδεολογική αυτή υποχώρηση, αναδεικνύει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, σαν το μοναδικό που μπορεί να δώσει λύσεις. Η υπέρμετρη διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα και ο άμετρος ανταγωνισμός με τα αρνητικά αποτελέσματα που δημιούργησαν, οδήγησαν παγκόσμια σε μια κρίση, κρίση πρώτα και κύρια του ιδιωτικού χρέους. Αυτήν ακριβώς την κρίση, παρενέβη ο νεοφιλελευθερισμός, την μετέβαλε, την εμφάνισε και προσπάθησε να την επιβάλλει και σαν κρίση του δημόσιου χρέους.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρόσκληση διαλόγου που απευθύναμε, γεγονός το οποίο αποτέλεσε ιδιαίτερα θετική εξέλιξη. Εκτός μόνο μίας δύναμης, του Ποταμιού. Η στάση του δεν βοηθάει στον διάλογο και στη λύση των προβλημάτων της χώρας. Δεν είναι δυνατόν να χωρίζουμε τουςανθρώπους σε παλιούς και νέους, να λέμε ότι όλοι οι παλιοί πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, να χαρακτηρίζονται κόμματα τεσσάρων ετών, όπως η ΔΗΜΑΡ, παλιά. Είναι δυνατόν η μοναδική διάκριση να είναι παλαιό – νέο βάσει της χρονολογικής εμφάνισης ενός κόμματος; Με αυτό το σκεπτικό, το Ποτάμι σε 4 χρόνια θα είναι ένα παλαιό κόμμα. Η μισή δε επιστολή του επικεφαλής του Ποταμιού δεν αναφέρεται στο κόμμα μας, αλλά στο ΠΑΣΟΚ με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.

...Για να επιστρέψει η Δημάρ στην ιδρυτική της ρότα έχει ανάγκη ρυμουλκού που δεν θα είναι άλλο από 1.την πολιτική εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της, που θα προέλθει από τους βουλευτές, τα στελέχη και μέλη που έμειναν μακριά από τις αμφισημίες. 2. Την απόκτηση εμπιστοσύνης από τον αριστερό, προοδευτικό και οικολογικό χώρο μέσα από σαφής πολιτικές τοποθετήσεις π.χ. τη μη στήριξη νέου προέδρου στη παρούσα βουλή 3. την αναζήτηση πολυεπίπεδης στήριξης από τους μελλοντικούς πολιτικούς της συμμάχους ως αντίβαρο της κυβερνητικής περιφρούρησης στην οποία είναι εμπλεγμένη.

Αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ είναι πρωτόγνωρο για την αριστερά. Κάθε μεγαλόβαθμο στέλεχος νομίζει πως είναι ο στρατηγός Κουτούζωφ και δίδει την μάχη της Μόσχας. Και γι αυτό σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων, έχει την προσωπική άποψη ,την προσωπική γνώμη, και όχι τις συλλογικές αποφάσεις. Μερικά ζητήματα μπαίνουν στη σφαίρα του ανεξήγητου. Πως να αιτιολογήσεις συμπεριφορές καθόλα αγαπητών συντρόφων, που ενώ επιζητούν το διάλογο με άλλα κόμματα ,οι ίδιοι επιλέγουν την αποχή από το εσωκομματικό διάλογο; Και άλλοι αμετροεπείς που το μεγάλωμα της σκιάς το πέρασαν για μπόι;

Μια κριτική που ασκείται συχνά τον τελευταίο καιρό στη ΔΗΜΑΡ είναι ότι η πολιτική κατεύθυνση της και πάλι «δεν είναι ξεκάθαρη». Πιο συγκεκριμένα, υποστηρίζουν πολλοί και από διάφορες πλευρές ότι δεν είναι συμβατός ο στόχος της εναλλακτικής, προοδευτικής, αριστερής διακυβέρνησης με πλήρη οριοθέτηση προς την ΝΔ με τον στόχο της συσπείρωσης της κεντροαριστεράς. Βασικό επιχείρημα τους είναι:
Η δεδομένη πολιτική σύμπλευση και συγκυβέρνηση ενός μέρους της κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, Ελιά) με την ΝΔ.
Η άρνηση ενός άλλου μέρους της (Ποτάμι) έστω και να συζητήσει για μια κυβέρνηση της αριστεράς και κεντροαριστεράς, άρνηση που αποκαλύπτει τις στρατηγικές επιλογές της ηγεσίας του Ποταμιού.

Πολλοί θα εύχονταν να είναι Διάλυση, αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ, αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Το κόμμα μας είναι προφανές ότι βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, αλλά η επιλογή να μιλήσει η βάση στο συνέδριο του Σεπτεμβρίου θα λειτουργήσει καταλυτικά. Όσο για τις αποχωρήσεις, αυτό που έχω να πω είναι ότι ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς δεν σέβεται απλά τη διαφορετική άποψη. Τη θεωρεί συστατικό στοιχείο της εσωκομματικής δημοκρατίας. Για να υπάρχει όμως εσωκομματική δημοκρατία πρέπει να υπάρχει κόμμα, δηλαδή συλλογικότητα. Κι αυτή τη συλλογικότητα είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να την προστατεύσουμε.

Βρoχή οι έπαινοι για τη ΔΗΜΑΡ όσο μετείχε στην κυβέρνηση, δίνοντάς της την πολυτέλεια να εμφανίζεται σαν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν. Σαν σχήμα δηλαδή με αγνές ναυαγοσωστικές προθέσεις και με εμβέλεια που υπερέβαινε το παραδοσιακό δικομματικό κατεστημένο. Ενώ δεν ήταν παρά μια εξαναγκαστική συμμαχία των δύο κατεξοχήν ενόχων για την κρίση, με μικρή διάθεση αντίστασης στη βούληση της τρόικας και με κορυφαίο στόχο την περίσωση του συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που ηγεμονεύει στη Μεταπολίτευση.

Την ένταξη του στη ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσε το παλαιό στέλεχος της «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος» και του Συνασπισμού Γιώργος Βεργόπουλος. Μετά από συνάντηση που είχε με τον Γραμματέα της Κ.Ε. του κόμματος Θ. Θεοχαρόπουλο, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Η μόνη διέξοδος από τον φαύλο κύκλο των συντηρητικών πολιτικών, του νεοφιλελεύθερου δογματισμού και της διάλυσης της οικονομίας και της κοινωνίας που επιτείνουν αυτές οι πολιτικές, είναι η αλλαγή πορείας της χώρας την οποία μπορεί να εγγυηθεί μια κυβέρνηση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς.

Για εμάς, οι ζυμώσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν μπορούν να οδηγήσουν σε φορέα - δεκανίκι της συντηρητικής και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ούτε σε γενικές προτάσεις για μελλοντικά σχήματα και ιδέες, χωρίς τοποθέτηση πάνω στις τρέχουσες πολιτικές και το κυβερνητικό ζήτημα. Όμως διεργασίες σε προοδευτική κατεύθυνση διεξάγονται σε όλους αυτούς τους χώρους, περιλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, και οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αγνοήσουμε. Πολλώ μάλλον που και στον ΣΥΡΙΖΑ η διαδικασία πολιτικής του ωρίμανσης από κόμμα του 3% σε κόμμα κυβερνητικό είναι αργή και συχνά βασανιστική.