Μονόδρομος η ενωτική διέξοδος

Οι τελευταίες διπλές εκλογές του περασμένου Μαΐου – Ιουνίου, με το τελικό 17,8%, πιστοποίησαν την κρίση που σοβεί στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ τουλάχιστον από τις εκλογές του 2019.

1. Οι εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν για την εκλογή του νέου/ας προέδρου έφεραν 150.000 μέλη στις κάλπες και τελικά ανέδειξαν τον σ. Στέφανο Κασσελάκη με 56% στην προεδρία του κόμματος. Ενας άγνωστος μέχρι τον Μάιο του 2023 στο κόμμα και στην ελληνική πολιτική ζωή υπερίσχυσε των συνυποψήφιων δοκιμασμένων στελεχών του κόμματος. Ως εκφραστής, προπάντων, μιας πλειοψηφικής βούλησης παλιών και νέων μελών του κόμματος, για… ένα ΜΗΠΩΣ! Για μια ΕΛΠΙΔΑ! Μήπως είναι αυτός που θα αναστρέψει την καθοδική πορεία και θα οδηγήσει στην ανάκαμψη, στην κυβερνητική τροχιά, στην ανατροπή του Κυρ. Μητσοτάκη και της ΝΔ; Η εκλογή του αυτή, όπως και να το κάνουμε, συνιστούσε ταυτοχρόνως και μια έκφραση μη έγκρισης, ανοχής ή αποδοκιμασίας(στο κορυφαίο στελεχικό δυναμικό, που εξετέθη σε υποψηφιότητα. Κατά τη γνώμη μου, όχι αποκλειστικά στα πρόσωπά τους, αλλά συνολικά σε όσους/ες άσκησαν κορυφαίο ρόλο σε κυβέρνηση και κόμμα…

2. Δυστυχώς, ο ορυμαγδός που ακολούθησε από την 25η Σεπτεμβρίου και μετά αμφισβητεί, εξ αντικειμένου, τη νωπή επιλογή του κομματικού σώματος και έχει εμπλέξει το κόμμα σε επικίνδυνη δίνη. Τα πυρά ενάντια στο πρόσωπο του νέου προέδρου, οι επιλογές του στη συγκρότηση της νέας ηγετικής του ομάδας, στη διανομή θέσεων και ρόλων στο κόμμα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, η μη επιτυχής ή/και λαθεμένη δημόσια διατύπωση θέσεών του στον ΣΕΒ προκάλεσαν και προκαλούν ακραία αμφισβήτηση και παρενέργειες πρωτόγνωρες. Οι χαρακτηρισμοί για τον ρόλο, την παρουσία του, την ασυμβατότητά του με την Αριστερά, με τους οποίους διαφώνησα από την πρώτη στιγμή, αλλά και η ανταπάντησή του με τις ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ιστορικών στελεχών, με τις οποίες διαφωνώ, μονοπωλούν πλέον τη δημόσια συζήτηση και υπονομεύουν την όποια προσπάθεια στοιχειώδους ανάσας, συγκρότησης και προώθησης ενός στιβαρού πολιτικού σχεδίου, μιας αντιπολιτευτικής τακτικής προς τις κυβερνητικές επιλογές και προπάντων του ίδιου του οδικού χάρτη προς το Συνέδριο.

3. Αυτό βεβαίως που σήμερα ενδιαφέρει είναι ποια θα είναι η ΔΙΕΞΟΔΟΣ. Ποιες θα είναι οι επιλογές και πρωτοβουλίες, πρώτα και κύρια, της νέας ηγεσίας για το πώς θα προχωρήσουμε όλοι/ες μαζί… όχι γιατί η ενότητα είναι γενικώς καλόν πράγμα. Αλλά γιατί, αν όλοι/ες εννοούμε ότι μας ενδιαφέρει η συγκρότηση ενός μεγάλου κόμματος της ευρύτερης Αριστεράς με κυβερνητική στόχευση, αυτό δεν μπορεί παρά να το προσλαμβάνουμε και όχι απλώς να το εκφωνούμε, ως ένα κόμμα συμπεριληπτικό, με ανοχές και αλληλοσεβασμό, πρώτα απ’ όλα στα πρόσωπα, στη διαφορετικότητα και των προελεύσεων και των απόψεων, που έχουμε όλοι/ες συνομολογήσει ότι δεν μπορεί παρά να καλύπτει το χώρο από την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό Κέντρο. Και γιατί όλοι/ες γνωρίζουμε πού έχουν καταλήξει οι επιλογές για αποχωρήσεις και συγκροτήσεις νέων πολιτικών υποκειμένων στο όνομα πάντα της συνέπειας για την Αριστερά.

Τούτων όλων δοθέντων, κατά τη δική μου άποψη, ο πρόεδρος Στεφ. Κασσελάκης με την πρώτη παρουσία του στην ΚΕ στην εισήγησή του θα πρέπει να δώσει ένα μήνυμα προοπτικής, πολιτικό και ενωτικό.

• Με πολιτικό πλαίσιο που θα εδράζεται στην εισήγησή του στο Συνέδριο του ECONOMIST, που ήταν και έμπρακτη αναγνώριση του πολιτικο-ιδεολογικού κεκτημένου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

• Να μετεξελίξει την πρόταση ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ σε πρόταση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ των 4 στελεχών από την ΚΕ, κλείνοντας τα αφτιά του στις ιαχές και τα τόμαχοκ του πολέμου που εκπέμπονται από μέλη της νεοσύστατης ηγετικής του ομάδας.

• Να παρουσιάσει εκ νέου, με προσδιορισμένο χρονοδιάγραμμα, τον οδικό χάρτη για το Συνέδριο του Φεβρουαρίου, επαναβεβαιώνοντας ότι αυτήν ακριβώς τη συλλογική δέσμευση την εννοούν οι πάντες.